บทที่ 2580

“แต่พวกเขา ว่างจนไม่มีอะไรทำ ส่งทหารมาสร้างความวุ่นวาย ถึงพวกเขาจะยุ่งวุ่นวายมาก พวกเขาก็ไม่มีทางปล่อยเรา แอบสนับสนุน
ยุยงให้กองกำลังหนึ่ง ไปเล่นงานอีกกองกำลังหนึ่ง ปลุกระดมให้เราเกิดสงครามภายใน”

“ผลเป็นไงล่ะ วัยรุ่นของประเทศพวกเขา ดั้นดันมโจมตีสงครามภายในของเรา นายว่พวกเขาเพี้ยนหรือเปล่าล่ะ”

เมื่อคามมิตพูดออกมา เฮ่อจือชิวยิ่งอัมอายและรู้สึกผิด จนไม่กล้าเงยหน้า

อันที่จริงพวกเขาที่เรียกตัวเองว่าคนมีความสามารถ ถึงการศึกษาสูง แต่ความคิดของพวกเขา ถูกสื่อตะวันตกล้างสมองไปหมดแล้ว
พวกเขาคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างของคนตะวันตก คือความจริง ส่วนสถานที่อื่นๆ ที่ไม่ใช่ตะวันตก ล้วนล้ำหลัง

พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในตะวันตก ดูรายงานข่าวว่าประเทศอื่นล้ำหลังอย่างไร ต่อสู้กันอย่างวุ่นวายแค่ไหน ประชาชนเดือตร้อนจนไม่อาจใช้
ชีวิตอยู่อย่างไร ทำให้พวกเขาเกิดความคิดที่ว่าตัวเองเป็นใหญ่ในโลก

ดังนั้น พวกเขาจึงเริ่มไปที่ประเทศต่างๆ ที่ถูกเรียกว่าประเทศโลกที่สาม เพื่อลองใช้กำลังของคนๆ เดียว เปลี่ยนแปลงประเทศโลกที่สาม
แต่พวกเขากลับละเลยสิ่งสำคัญบางอย่าง ประเทศโลกที่สามบางประเทศ ประชาเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า ไม่ใช่ประเทศโลกที่สามอย่าง
ที่ตัวเองคิด และอเมริกาที่พวกเขาภาคภูมิใจ กำลังใส่ไฟอยู่เบื้องหลัง

ดังนั้น การกระทำของพวกเขา ที่คิดว่าตัวเองอยู่บนจุดสูงสุดของความชอบธรรม มีคุณธรรมสูงส่ง แท้จริงแล้วความคิดช่างโง่เขลายิ่งนัก
เย่เฉินเห็นฮ่อจือชิวก้มหน้าอยู่อย่างนั้น เขาหัวเราะ แล้วพูดกับคามมิตว่า “วิธีของพวกเขา เหมือนพ่อแท้ๆของเขา ช่วงซิงเสื้อผ้ามาจาก
คนอื่น พวกเขาไม่เพียงแต่จะไม่รู้ แต่ยังวิ่งมาพูดกับคนอื่นพร้อมเหตุผลต่างๆ นานา ต้องเป็นปัญญาชนในสังคมที่เจริญแล้ว อย่าทำตัวน่าขำ
เหมือนคนยากจน”

คามมิตยกนิ้วโป่งขึ้นมา เขาพูดชื่นซมว่า “น้องชายสรุปได้เฉียบแหลมมาก!”

เย่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เรียกว่าเฉียบแหลมหรอก เรียกว่าระดับการศึกษาขั้นสูงของอเมริกา ล้างสมองคนเกินไป ด็อกเตอร์พวกนี้
หลังเรียนจบต้อกเตอร์ กลับไม่รู้แม้แต่สถานการณ์พื้นฐานระหว่างประเทศ”

คามมิตพูดอย่างหดหู่ “น้องชายมองได้ทะลุปรุโปร่งมาก”

เย่เฉินดูเวลา ยังเหลืออีกประมาณ 20 นาที กว่าพวกหานกวางเย่าจะมาถึง เขาเห็นคามมิตยืนบนพื้น ขาซ้ายที่กล้ามเนื้อหดลืบ จำเป็นต้อง
วางไบนหินที่สูงหลายสิบเซนติมตร ถึงจะทำให้ร่างกายยื่นด้อย่างปกติ เขาอดคิตในใจไม่ไต้ว่า “เท้จริงแล้ว คามตไม่ใช่คนเลว กอย่างยั่ง
ถือได้ว่าเขาเป็นคนชอบธรรม เรียกได้ว่าถูกใจฉันมาก”

เมื่อคิดถึงขาซ้ายที่พิการของเขา ต้องอยู่ข่ามกลางสงครามดุเดือดในซีเรีย ต้องลำบากและสร้างภาระไม่น้อย ดังนั้นเขาจึงเกิดความคิด
ขึ้นในใจ

เขายิ้มแล้วถามคามมิตว่า “พี่ชาย เคยคิตจะรักษาขาซ้ายให้หายไหม”

คามมิตฝืนยิ้ม “เคยคิดสิ อีกทั้งฉันยังใช้วิธีที่พอจะใช้ได้ทุกวิธีแล้ว เพื่อรักษาขาข้างนี้ ฉันใช้ตัวตนอื่น ไปเยอรมัน อมริกา ญี่ปุ่น เพื่อหา
วิธีรักษา เสียเงินไปเป็นสิบสำานดอลลาร์ แต่ก็ไม่สามารถรักษาได้”

เพูดถึงตรงนี้ คามมิตถอนหายใจยาว “เฮ้อ! ยังไม่ทันประสบความสำเร็จ ก็กลายเป็นคนพิการเสียก่อน นี่ทำให้ฉันเสียใจไปตลอดชีวิต”

เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า “แต่เสียใจไปตลอดชีวิต ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น ขาฟิการไม่เป็นไร แค่รักษาหายก็พอแล้วนิ!”

คามมิตพูดอย่างจนปัญญา “ถ้รักษหายได้ ฉันคงไม่พูดแบบนี้หรอก แม้แต่หมอศัลยกรรมกระดูกที่ดีที่สุดในโลก บอกกับฉันด้วยตัวเอง
ว่า ไม่มีทางรักษาหาย ดังนั้นฉันจังไม่หวังอะไรแล้ว อาจเป็นชะตาชีวิตที่พระเจ้ามอบให้ฉัน กำหนดให้ฉันไม่มีวันประสบความสำเร็จ”

เย่เฉินหัวเราะ ถามเขาด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเตา “ถ้าฉันบอกว่า ฉันมีวิธีรักษาขานายให้หาย นายจะเชื่อไหม”

“ฉันไม่เชื่อ!” คามมิตส่ายหน้าทันที

แต่วินาทีต่อมา เหมือนเขาคิดอะไรออก จึงถามว่า “น้องชาย นายกำลังล้อฉันเล่น หรือนายมีวิธีจริงๆ!”

เย่เฉินหัวเราะ “เราเรียกกันว่าพี่น้อง ฉันจะเอาความเสียใจครั้งยิ่งใหญ่ของนายมาล้อเล่นได้ยังไงล่ะ”

คามมิตพูดอย่างตื่นเต้น “งั้น…น นายหมายความว่า…นายมีวิธีรักษาขาฉันจริงเหรอ!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ คามมิตรีบคุกเข่าลงบนพื้นข้างหนึ่ง เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว เหมือนการอ้อนวอน และพูดอย่างสุภาพว่า “น้อง
ชาย! ถ้นายมีวิธีจริง ช่วยบอกฉันหน่อย ถ้าขาฉันกลับมาเหมือนเดิมได้ ฉันจะจำบุญคุณของนายไปตลอดชีวิต!”

เย่เฉินพยักหน้า เขาหยิบยาม็ดออกมาจากกระเป๋า นี่ไม่ใช่ยาอายุวัฒนะ แต่เป็นยาช่วยหัวใจ ที่ปรุงขึ้นก่อนหน้านี้

ยาประเภทนี้ เคยรักษาเซียวฉางควน ที่เป็นอัมพาตขั้นรุนแรง จนหายดึ ถึงจะไม่สามารถทำให้คามมิต มีอายุยาวนานขึ้นอีกสิบยี่สิบปี แต่
แค่รักษายาเขาหาย ก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นแล้ว!