บทที่ 2611

เมื่อซูโสว่ต้ได้ยิน เย่ฉินต้องการกักตัเองไร้ 3 ปี และยังต้องเอาพ่อของตัวเองไปแลก ถึงจะสามารถเปลี่ยนตัวเองกลับมา ทั่นใดนั้นก็
เกิดความตื่นตระหนก

ขณะที่กำลังจะพูด ซูจือหยูที่อยู่ข้างๆถามว่า: “ผู้มีพระคุณ คุณพุ่งเป้าไปที่พ่อของฉัน เพราะพันธมิตรต่อต้านตระกูลเย่ตอนนั้น แต่ท่าน
พุงเป้าไปที่ปูของฉัน เพราะอะไรกัน?”

เย่เฉินยิ้มเบาๆ กล่าวอย่างจริงจังว่า: “ที่ผมพุ่งเป้าไปที่ปู่ของคุณ มี 3 สาเหตุ”

“สาเหตุที่ 1 พิจารณาจากสิทธิ์เด็ดขาดของปู่ในการพูดของตระกูลซู ถึงแม้ฟอคุณเป็นคนดูแลพันธมิตรต่อตำานตระกูลเยในตอนนั้น แต่
คนที่อยู่เบื้องหลังจริงๆ ต้องเป็นคุณปู่ของคุณแน!”

ซุโสว์เต้าที่อยู่ข้างๆได้ยินคำนี้ พยักหน้าพร้อมทั้งน้ำตาไหลอาบเต็มหน้า!

คำพูดของเยเฉิน เข้ามาถึงในใจของเขาแล้ว

ในตระกูลซู สิ่งแรกที่ไม่ว่าจะทำอะไร แน่นอนว่าจะต้องให้คุณท่านพยักหน้าเห็นด้วย มิฉะนั้น ใครจะกล้าตัดสินใจเองล่ะ
ดั่งนั้น พันธมิตรต่อต้านตระกูลเย่แม้ว่าจะมีแนวคิดอะไรของตัเอง แต่โดยเนื้อแท้ ยังเป็นคุณท่านที่บงการ

ตอนนี้ เยเฉินมองไปที่ซูรั่วหลี พูดต่อ: “สาเหตุที่ 2 ผมไม่ซอบสไตล์การทำงานของปูคุณ!”

“ไอ้แก่นี่ทำงานเหี้ยมโหตอำมหิต คนเราไม่ว่าเหี้ยมโหดแค่ไหนก็ไม่ทำร้ายลูกของตนเอง แต่ปู่ของคุณไม่สนใจเรื่องพวกนี้ หลานสาวก็ดี
ลูกสะใก็ดี แม้แต่ลูกชายตัเองแท้ๆ ล้วนเป็นผีที่สามารถสังเวยได้ทุกเมื่อ คนแขบนี้ ไม่ควรปล่อยให้เขาเป็นหัวหน้าของตระกูลซู ไม่อย่างนั้น กั
ไม่รู้ว่าจะมีคนมากมายแค่ไหนที่ติดกับด้กของเขา”

พูดจบ ก็มองซูโสว่เต้า พูดอย่างเย็นชา: “แน่นอน พอแม่คุณก็ไม่ใช่คนดีอะไร ฉันได้ยินมาว่า คนที่สั่งฆ่าทั้งครอบครัวมัตสีโมโตะ โยชิโตะ
10 กว่าคน ก็เป็นเขาที่ออกคำสั่งงั้นเหรอ?”

ซูโสว่เต้ากัมศีรษะไม่กล้าพูด แต่รู้สึกเครียดจนสั่นไปทั้งตัว

ซูจือหยูยังรู้สึกละอายใจเล็กน้อย ตอนแรกที่พ่อตัดสินใจเรื่องนี้ ก็ทำให้เธอช็อกไปนาน แม้ว่า เธอเข้าใจความตั้งใจของพ่อเธอในการ
ล้างแค้นให้ตัวเองและพี่ชายของเธอในระดับหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าเขาจะสั่งซูรั่วหลีอย่างโหดเหี้ยม

ซูรั่วหลียิ่งละอายใจขึ้นไปอีก

ยังไงซะ คนที่ทำตามคำสั่งให้ฆ่าทั้งตระกูลมัตสีโมโตะในตอนนั้นก็คือเธอ

ตอนนี้เย่เฉินพูดต่อ: “สาเหตุที่ 3 ถ้าคุณไม่ยกพ่อของคุณให้ฉัน คุณจะเป็นหัวหน้าตระกูลได้อย่างไร? ตราบใดที่เขายังอยู่ เขาจะไม่มีทาง
ทำให้คุณประสบความสำเร็จแน่ ก่อนที่คนนี้จะตาย เขาก็จะไม่มอบอำนาจให้ผู้อื่น!”

ซูจือหยูตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้

เธอเข้าใจ เย่เฉินต้องการปู่ของตน ที่จริงก็เพื่อนึกถึงความปลอดภัยของตัวเองในอนาคต

คิดถึงตรงนี้ เธอเงียบไปครู่หนึ่ง พยักหน้าเบาๆ บอกว่า: “ผู้มีพระคุณ ฉันรับปากคุณ!”

ชูโสว่เต้าได้ยินดังนั้น รีบถามต่อ: “คุณเย่ ก่อนที่จือหยูจะมอบพ่อของฉันให้กับคุณ คุณจะจัดการฉันอย่างไร?”

เย่เฉินกล่าวเบาๆ: “ฉันคิดไว้แล้ว เมื่อวานรู้จักเพื่อนใหม่พอดี เงื่อนไขของเขากัไม่เลว สามารถส่งแกไปเรียนรู้ชีวิตสักหน่อย”
ซูโสว่เต้ารีบพูดวิงวอน: “คุณเย่ ขอร้องท่านล่ะ อย่าพาฉันไปฟาร์มสุนัข เหมืองถ่านหินดำหรือสถานที่อย่างภูเขาฉางไมข…
เย่เฉินหัวเราะ: “แกวางใจเถอะ ฉันวางแผนจะส่งแกไปพักร้อนที่เมืองนอก สัมผัสความแปลกใหม่สักหน่อย”

ซูโสว่เต้าใจเต้นตุบตับเล็กน้อย ถามไปว่า: “คุณเย่ ไม่ทราบ…ไม่ทราบว่าคุณจะส่งฉันไปที่ประเทศไหน?”

ซูจือหยู ซูรั่วหลี รวมถึงตู้ให่ซิงก็มองเย่เฉินอย่างเครียด

ทุกคนกลัวว่าเย่ฉินจะพูดถึงประเทศโลกที่สามในแอฟริกาอย่างกะทันห้น ถ้าส่งไปที่คองโกล่ะ ซิมบับเวหรี่อว่าไลบีเรียประเทศที่ยากจน
ที่สุดในโลกแบบนั้ งั้นต้องทนทุกข์ทรมานจริงๆ

เมื่อคิดถึงตอนนี้ ซูโสว่เต้าอดไม่ได้ที่จะวิงวอน: “คุณเย่ ขอร้องให้คุณพาฉันไปส่งที่แอฟริกา…ฉันอายุมากแล้ว ทนไมได้กับการเป็นอยู่
แบบนั้น…”

เย่เฉินได้ยินคำนี้ ยิ้มและกล่าว: “คุณซูคิดมากแล้ว แอฟริกาฝั่งนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ถึงแม้ว่าอยากส่งแกไปก็ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสม”