บทที่ 2621

คามมิตคิดไม่ถึงว่าเงินมากกว่าหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐในปากของเย่เฉินจะเป็นเพียง “น้ำใจเล็กน้อย” สี่คำสั้นๆ

เขาซึ้งจนเสียงสะอื้น พูดทั้งที่ร้องห้ “น้องเย่ นาย…นายเป็นเหมือนพ่อแม่ที่ให้ชีวิตฉันใหม่อีกครั้ง…ขาช้างที่พิการของฉันก็ได้ยาเทวดา
ของนาย แต่คิดไม่ถึงว่านายยังสนับสนุนฉันด้วยเงินจำนวนมาก ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนบุญคุณของนายได้ยังไง…

เย่เฉินกล่าวยิ้มๆ “ในเมื่อรู้จักกันแล้วเท่ากับว่ามีวาสนาต่อกัน ที่เราสองคนได้มาพบกันเป็นชะตาลิขิต ในเมื่อมีวาสนาแล้วให้ผมทำอะไร
บ้างเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”

พูดเสร็จ เย่เฉินก็กล่าวขึ้นอีก “จริงสิพี่ หลังจากได้เงินจำนวนนี้ไปแล้วไม่ทราบว่าพี่มีแผนอะไรบ้างหรอครับ?”

คามมิตตอบโดยไม่ลังเล “น้องชาย ฉันบอกแบบไม่ปิดบังเลยนะ ตั้งแต่ขาของฉันขาดจนถึงตอนนี้ ทีมงานของฉันมีบุคลากรหายไป
จำนวนมาก ยังไม่มีโอกาสได้หามาเติมเลย ตอนนี้ฉันมีกองทุนที่เพียงพอแล้ว ฉันวางแผนว่าจะโน้มน้าวลูกน้องเก่าและพยายามสร้างรูปแบบ
กองทัพขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นค่อยซื้ออุปกรณ์และอาวุธหันสมัยจำนวนหนึ่ง ส่วนพวกเครื่องจักรกลหนักไว้ก่อน เน้นไปที่อุปกรณ์การรบเดี่ยวและ
อาวุธเบา”

เย่เฉินเอ่ยขึ้น “พี่ครับ ผมแนะนำว่าช่วงนี้พี่อย่าเพิ่งขยายกองทัพโดยไร้วิสัยทัศน์ดีกว่าครับ”

“ทำไมล่ะ?” คามมิตถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “น้องชายมีข้อเสนอแนะอะไรรึ?”

เย่เฉินพูดด้วยท่าทีจริงจัง “ฐานทัพของพี่ในตอนนี้พูดได้ว่ารับง่ายทว่ารุกยาก บวกกับอาวุธและอุปกรณ์สงครามของศัตรูไม่ได้ทันสมัย
มาก ดังนั้นไม่ง่ายนักที่จะจูโจมพี่ การที่พี่สุ่มสี่สุ่มห้าขยายกองทัพไม่ได้มีนัยสำคัญเท่าไหร่”

ชะงักไปแป็บหนึ่ง เย่เฉินก็พูดต่อไปว่า “แต่ในสายตาของผม ตอนนี้ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของพี่ก็คือด้านการป้องกันที่ค่อนข้างอ่อนแอครับ”

“เฮลิคอปเตอร์ของพี่มีเพียงไม่กี่ลำ ตกไปลำหนึ่งก็หายไปลำหนึ่ง รถหัมเกราะก็เหมือนกัน โดนยิงไปลำหนึ่งก็หายไปลำหนึ่ง”

“แทนที่จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ สู้พี่ลงทุนกับโครงสร้างพื้นฐาน ฒนาโครงสร้างพื้นฐานเท่าที่จะทำได้ และยกระดับความสามารถในการ
ป้องกันของพี่ จากนั้นก็สะสมกำลัง ซุ่มฝึกฝน”

“สร้างโครงสร้างพื้นฐาน?” คามมิตถามอย่างตกใจ “น้องชาย ฉันอยู่ในหุบเขาจะไปสร้างโครงสร้างพื้นฐานได้ยั่งไงกัน”

เย่เฉินยิ้มและกล่าว “แน่นอนว่าทำการขุดหลุมให้ลึก และสะสมเสบียงยังไงล่ะครับ!”

พูดจบเย่เฉินก็ตักเตือนอีกครั้ง “พี่ก็รู้ว่าถึงกำลังรวมของฝ่ายศัตรูจะแกร่งกว่าพี่ แต่ก็ไม่สามารถใช้อาวุธที่มีอานุภาพรุนแรงได้ อย่างมาก
ก็แค่เครื่องบินรบเก่าๆและปืนใหญ่เก่ๆ แม้แต่ขีปนาวุธก็ไม่มีเงินใช้ เพราะฉะนั้นสงครามระหว่างพวกพี่ไม่ถือว่าเป็นสงครามอย่างยุคปัจจุน รูป
แบบนั้นเป็นได้เพียงส่งครามในยุคหกศูนย์หรือเจ็ดศูนย์”

“หากเป็นสงครามสมัยปัจจุบัน แค่ฐานทัพของพี่ก็หมดสิทธิ์แล้วครับ อีกฝ่ายส่งเครื่องบินรบปล่อยระเบิดสามสี่ลูกหรือไม่ก็ยิ่งขีปนาวุธมา
ก็ทำให้ฐานทัพพี่ราบเป็นหน้ากลองแล้ว”

“แต่ดีก็ดีตรงที่ไม่มีใครสามารถจ่ายต้นทุนอย่างสงครามปัจจุบันได้ การที่พี่สร้างโครงสร้างพื้นฐานถึงได้มีนัยสำคัญยังไงล่ะครับ!”

“และยิ่งเป็นแบบนี้พี่ก็ยิ่งต้องเสริมสร้างฐานทัพของพี่!”