เฉินจื๋อข่ายรู้ดีว่าคนที่เย่เฉินให้ตนเองไปเชิญมาก็คือซูรั่วหลีซึ่งรออยู่ในโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงนานแล้ว

ดังนั้น เขาจึงกล่าวด้วยความนอบน้อมทันทีว่า “คุณชาย กรุณารอสักครู่ ผมจะไปเชิญเดี๋ยวนี้ครับ!”

เมื่อเห็นว่าเฉินจื๋อข่ายเดินออกไปแล้ว เหออิงซิ่วยิ่งรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าตนเองและคุณชายตระกูลเย่คนนี้จะมีเพื่อนเก่าคนเดียวกัน

เพราะอย่างไรเสียวันนี้ตนเองเพิ่งเห็นเขาเป็นครั้งแรก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาชื่ออะไร และยิ่งไม่รู้ด้วยว่าเขาเป็นคุณชายสายไหนของตระกูลเย่

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านี้ เพราะเธอรู้ดีว่า ขอแค่ตนเองอดทนรอไม่กี่นาที คำตอบก็จะถูกเปิดเผยเอง

ขณะนี้ ซูรั่วหลีกำลังรออยู่ในห้องอย่างใจจดใจจ่อ

ตั้งแต่เย่เฉินตัดสินใจที่จะให้เธอพบกับแม่ของตนเอง เธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอการมาถึงของแม่มาโดยตลอด

อย่างไรก็ตาม เย่เฉินไม่ได้ติดต่อสื่อสารกับเธอถึงความคืบหน้าของเรื่องนี้ตลอด ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเมื่อไรแม่จะมาถึงเมืองจินหลิง

ขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องนี้ เฉินจื๋อข่ายก็กดกริ่ง

ซูรั่วหลีรีบไปที่ประตู จากนั้นก็เปิดประตู เมื่อเห็นเฉินจื๋อข่าย เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน แม่ของฉันมาหรือยัง?”

เฉินจื๋อข่ายพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า “คุณผู้หญิงเหอมาถึงแล้ว ตอนนี้เธออยู่ในห้องทำงานของผม และกำลังสนทนากับคุณชายอยู่ คุณชายขอให้ผมมาเชิญคุณไป”

ซูรั่วหลีกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “งั้นรีบพาฉันไปที่นั่นเร็ว!”

เฉินจื๋อข่ายกล่าวว่า “คุณหนูซู โปรดตามผมมา”

ระหว่างทางไปสำนักงานของเฉินจื๋อข่าย เพราะความตื่นเต้นทำให้หัวใจของซูรั่วหลีเต้นเร็วกว่าปกติ

เมื่อเธอมาถึงหน้าประตู เธอรู้สึกควบคุมตนเองไม่ได้เล็กน้อย

เธอไม่ได้รอให้เฉินจื๋อข่ายช่วยเปิดประตู ซูรั่วหลีผลักประตูเข้าไปด้วยความรีบร้อน

ทันทีที่เดินเข้าไป เธอเห็นเหออิงซิ่วนั่งอยู่บนโซฟา น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันที เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “แม่……”

เหออิงซิ่วได้ยินคำว่าแม่ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าถูกฟ้าผ่า

เธอมองไปตามสัญชาตญาณ แล้วเธอก็เห็นซูรั่วหลีลูกสาวของตนเองยืนอยู่ที่ประตู ซึ่งตนเองคิดถึงลูกสาวคนนี้อยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ใด และเธอจะยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

ขณะนี้ เธอรู้สึกตื่นเต้นจนถึงสุดขีด เธอกล่าวโพล่งออกมาว่า “รั่วหลี! เป็นลูกจริง ๆ เหรอ?!”

หลังจากกล่าวจบ เธอรีบเดินไปอยู่ตรงหน้าซูรั่วหลี ยกแขนซ้ายที่เหลือของตนเอง เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ และกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “เป็นรั่วหลี จริง ๆ ลูกสาวสุดที่รักของแม่……แม่ไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม?…….”

ซูรั่วหลีจับมือแม่ของเธอเอาไว้ ร้องไห้แล้วกล่าวว่า “แม่ แม่ไม่ได้ฝัน…..เป็นฉันจริง ๆ………ฉันยังไม่ตาย…… ”

ขณะนี้ เหออิงซิ่วไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้อย่างสมบูรณ์ เธอกอดซูรั่วหลีเอาไว้ ร้องไห้และกล่าวว่า “รั่วหลี แม่ตามหาลูกด้วยความลำบากยากเย็น….. แม่คิดว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่ได้พบลูกอีกแล้ว……”

ซูรั่วหลีกอดแม่ของเธอไว้แน่น และกล่าวด้วยความโศกเศร้าว่า “แม่ ตอนนั้นฉันคิดว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้พบแม่อีกแล้ว และฉันจะไม่มีโอกาสได้แสดงความกตัญญูอีกแล้ว…… ”

หลังจากกล่าวจบ เธอมองเย่เฉินที่อยู่ไม่ไกล และกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ขอบคุณที่คุณชายเย่ช่วยเหลือในช่วงที่อยู่โตเกียว มิฉะนั้น เกรงว่าฉันคงจะถูกฆ่าตายไปนานแล้ว….. ”