เหออิงซิ่วคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “แม่บอกคุณตาของลูกไว้ว่า พรุ่งนี้แม่จะไปหาเบาะแสของลูกที่คาบสมุทรซานตง ดังนั้นวันพรุ่งนี้แม่จะไปที่นั่น”

สีหน้าของซูรั่วหลีเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ กอดแขนข้างเดียวของเหออิงซิ่วด้วยความขี้อ้อน “แม่……แม่ไม่ได้เจอฉันมานานแล้ว อยู่เป็นเพื่อนฉันอีกวันไม่ได้เหรอ?”

เหออิงซิ่วถอนหายใจและกล่าวอย่างจริงจังว่า “รั่วหลี แน่นอนว่าแม่อยากอยู่เป็นเพื่อนลูก อย่าบอกว่าอยู่กับลูกแค่วันเดียว แม้ว่าต่อไปจะให้อยู่กับลูกที่นี่ตลอดไป แม่ก็เต็มใจ……..”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เหออิงซิ่วกล่าวอย่างจำใจว่า “แต่……ทุกคนในตระกูลเหอก็รู้ว่าแม่ตามหาลูกด้วยความลำบากยากเย็น คราวนี้แม่บอกคุณตาของลูกแล้ว ไม่ว่าคุณชายเย่จะต้องการพบแม่เพื่อคุยเรื่องอะไร หรือคุยได้ผลลัพธ์อย่างไร พรุ่งนี้แม่ก็ต้องไปตามหาลูกที่คาบสมุทรซานตง ถ้าจู่ ๆ แม่อยู่ที่เมืองจินหลิงต่อ เกรงว่าคุณตาของลูกจะเกิดความสงสัยได้……..”

ขณะที่กล่าว เธอถอนหายใจและกล่าวต่อไปว่า “เรื่องการแก้แค้น แม่แนะนำว่าตอนนี้ลูกอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้ อำนาจของตระกูลซู เป็นสิ่งที่ตระกูลเหอไม่สามารถเทียบได้ ต่อไปลูกติดตามและคอยปรนนิบัติรับใช้คุณชายเย่ด้วยความตั้งใจ และอย่าคิดเรื่องแก้แค้นตระกูลซูอีกต่อไปเลย”

ดวงตาของซูรั่วหลีแดงก่ำและกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ฉันจะไม่ล้มเลิกความตั้งใจเรื่องการแก้แค้น หนึ่งปียังทำไม่ได้ ก็สามหรือห้าปี ถ้าสามหรือห้าปีก็ยังทำไม่ได้ ก็แปดหรือสิบปี ถ้ายังทำไม่ได้อีก ก็ยี่สิบหรือสามสิบปี คงจะมีสักวัน ฉันจะทำให้ตระกูลซูต้องชดใช้ทั้งหมด!”

เหออิงซิ่วกล่าวอย่างจำใจว่า “ความแค้นที่อยู่ในใจของลูก แม่เกลี้ยกล่อมลูกไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรมากมาย แต่ลูกต้องควบคุมอารมณ์ของตนเอง ตอนนี้เป็นขั้นตอนสำคัญของการพัฒนาระดับผลฝึกฝนของลูก อย่าให้ความเกลียดชังกลายเป็นปีศาจในใจของลูก!”

ซูรั่วหลีพยักหน้าเบา ๆ