เหออิงซิ่วพยักหน้าอย่างครุ่นคิด จากนั้นจึงถามว่า “ทำไมคุณชายเย่ถึงพาลูกไปเจอพวกเธอล่ะ?”

“เรื่องนี่…” ซูรั่วหลีรู้สึกลังเลขึ้นมา

เธอไม่รู้ว่าตนเองควรบอกแม่เกี่ยวกับเรื่องของซูโสว่เต้าพ่อของตนเองดีหรือไม่?

พูดแล้ว ก็กลัวว่าแม่จะเสียใจ

ไม่พูด ก็รู้สึกว่าไม่รับผิดชอบต่อแม่ของตนเอง

เหออิงซิ่วเห็นว่าซูรั่วหลีลังเลที่จะพูด และรีบถาม “รั่วหลี มีอะไรที่ลูกอยากจะบอกแม่?”

ซูรั่วหลีเม้มปากอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “แม่ ฉันมีเรื่องจะบอก แต่แม่อย่าโกรธน่ะ”

เหออิงซิ่วรีบกล่าวว่า “ลูกบอกมาเถอะ แม่จะไม่ร้อนใจและไม่โกรธ การที่ลูกสามารถยืนอยู่ต่อหน้าแม่ได้โดยไม่ได้รับอันตรายใด ๆ แม้ว่าฟ้าจะถล่ม แม่ก็ไม่ร้อนใจอีกแล้ว!”

แม้จะไม่ได้เจอหน้ากันนานหลายปี แต่ความรู้สึกในใจยังคงอยู่เสมอ

เมื่อได้ยินว่าซูโสว่เต้าตกอยู่ในมือของเย่เฉิน สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือเย่เฉินจะฆ่าซูโสว่เต้าทันที

อย่างไรเสียด้วยความสามารถของเย่เฉิน การที่จะฆ่าซูโสว่เต้านั้นง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ

เมื่อได้ยินว่าซูโสว่เต้ายังมีชีวิตอยู่ เธอถึงได้วางใจ

หลังจากนั้น เธอถอนหายใจเบา ๆ และกล่าวว่า “เฮ้อ…ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว”

หลังจากนั้น ก็ถามอีกครั้งว่า “พ่อของลูกถูกจัดให้พักอยู่ที่นี่ด้วยหรือ?”

“ไม่ใช่ค่ะ” ซูรั่วหลีกล่าวด้วยความอึดอัด “คุณชายเย่ส่งพ่อไปแล้ว…….”

เหออิงซิ่วรีบถาม “ส่งไปที่ไหน?”

ซูรั่วหลีเม้มปากและกล่าวประโยคหนึ่งว่า “ซีเรีย…..”