ตู้ไห่ชิงและซูจือหยูรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุจนถึงตอนนี้เวลาผ่านไปนานแล้ว สิ่งที่พวกเธอกลัวที่สุดคือทำให้สมาชิกในครอบครัวกังวลมากเกินไป ดังนั้นตอนนี้พวกเธอแทบรอไม่ไหวที่จะบอกให้คนในครอบครัวรู้ว่าตนเองยังมีชีวิตอยู่

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเฉินจื๋อข่ายกล่าวว่าต้องรออีกสิบนาที ทั้งสองจึงไม่ได้ถามอะไรอีก

หลายวันก็รอมาแล้ว ให้รออีกสิบนาทีก็รอได้อยู่แล้ว

ขณะนี้ ตู้เจิ้นหัวพ่อของตู้ไห่ชิง กำลังประชุมกับลูกชายและลูกสาวของตนเองอยู่ที่บ้านหลังเก่าในเมืองจินหลิง

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา หลังจากที่พวกเขามาจากเย่นจิง ก็เริ่มทำการค้นหาเบาะแสของตู้ไห่ชิงและซูจือหยูมาตลอด

เช่นเดียวกับตระกูลซู พวกเขาใช้คนทั้งหมดที่สามารถใช้ได้ แต่ไม่พบเบาะแสอะไรของสองแม่ลูกเลย

ตู้ไห่หยางลูกชายคนที่สองก็กล่าวโน้มน้าวเช่นกัน “ใช่ครับพ่อ จือเฟยต้องรู้อย่างแน่นอน เพียงแต่เวลานานเขายังไม่พบเบาะแสใด ๆ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย พ่ออย่าเก็บไปคิดเลย”

ตู้เจิ้นหัวกล่าวด้วยน้ำเสียงโมโหเล็กน้อย “พ่อมักจะรู้สึกเสมอว่าช่วงนี้จือเฟยใจลอย พ่อเกรงว่าเขาจะไม่แยแสความสัมพันธ์ของญาติเหมือนกับคนตระกูลซู!”

ขณะนี้ ตู้ไห่ผิงลูกสาวคนโตของตู้เจิ้นหัวกล่าวว่า “พ่อ พวกเรามาคุยเรื่องหลักกันก่อนเถอะ ถ้ามีเวลาฉันจะคุยกับจือเฟยเอง พวกเราเห็นเด็กคนนี้เติบโตมาด้วยกัน ถึงแม้ว่าเขาจะแซ่ซู แต่เขาแตกต่างจากพ่อและปู่ของเขาอย่างแน่นอน”

ตู้เจิ้นหัวถอนหายใจและโบกมือ “เอาล่ะ ไม่พูดถึงเขาแล้ว วันนี้พวกคุณสรุปสถานการณ์ว่ามีเบาะแสอะไรบ้างไหม?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทุกคนก็ส่ายศีรษะอย่างจำใจ

ตู้เจิ้นหัวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เสียดาย “อะไรนะ? ไม่มีเบาะแสอะไรเลยหรือ?!”