“จริงด้วย！เวลาทุกอย่างก็เหมาะเจาะ！จือหยูไปที่จินหลิงกับแม่ พักอยู่ที่จินหลิงตั้งหลายวันกว่าจะเกิดเรื่อง คาดว่าตอนที่เธอพึ่งไปถึงจินหลิง ผู้มีพระคุณที่ได้ยินข่าวก็ได้ตามไปแล้ว……”

“ไม่อย่างนั้น ผู้มีพระคุณจะมาช่วยจือหยูได้ยังไงด้วยระยะเวลาที่สั้นขนาดนั้น……”

เมื่อคิดได้ดังนั้น ซูจือเฟยก็รู้สึกร้อนใจมากยิ่งขึ้น

เดิมที เขากับคุณปู่เป็นกังวลถึงงานแถลงข่าว ว่าจะทำให้ชื่อเสียงของคุณท่านแย่ลงไปกว่าเดิม

แต่ว่า ดูจากตอนนี้ “ผู้มีพระคุณ”ที่ซ่อนอยู่ในความมืด แต่กลับมีพลังมหาศาล เป็นภัยร้ายที่แท้จริงที่ต้องเฝ้าระวัง！

ดังนั้น ซูจือเฟยถอนหายใจ แล้วพูดว่า“เห้อ เรื่องของเธอกับผู้มีพระคุณ ถ้าสามารถลงเอยกันได้ คนเป็นพี่ชายอย่างพี่ ก็ดีใจแทนเธอด้วย สำหรับทางด้านคุณปู่ พี่จะไม่เกลี้ยกล่อมเธออีกแล้ว แต่พี่ยังอยากแนะนำให้เธอต้องคิดก่อนทำ ยังพอมีเวลาเหลือก่อนจะถึงงานแถลงข่าว เธอลองคิดดีๆนะ”

ซูจือหยูรู้ดี ที่พี่ชายพูดอย่างนี้ ก็เพื่อหยุดการสนทนา

เป็นไปได้ว่า เขาอาจจะรีบไปรายงานสถานการณ์กับคุณท่าน

เนื่องจาก เมื่อครู่ตนเองพึ่งยกเอาผู้มีพระคุณมาพูด และปล่อยวางระเบิดควันไปอีกรูป ตอนนี้พี่ชายต้องตกใจแน่ ความรู้ความเข้าใจของเขาถูกตัวเองพาไปผิดทางแล้ว

นี่เป็นเป้าหมายของซูจือหยู

เธอรู้ความสามารถของตัวเองมีขีดจำกัด ยิ่งไม่สามารถพูดถึงเรื่องความสามารถ ดังนั้นเธอก็ทำได้เพียงแค่ยกผู้มีพระคุณออกมาพูดเพื่อเป็นสุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ

ถึงแม้ในใจจะรู้สึกละอายใจอยู่เล็กน้อย แต่ดีที่เธอเป็นแค่สุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ ไม่ได้เปิดเผยข้อมูลของผู้มีพระคุณออกไป

ดังนั้น เธอจึงพูดกับซูจือเฟยว่า“พี่คะ เรื่องนี้ พี่อย่าเข้าไปยุ่งเลย ให้ฉันจัดการเองดีกว่า”

ซูจือเฟยเห็นถึงความเด็ดขาดของซูจือหยู จึงไม่เกลี้ยกล่อมอะไรเธออีก เขาคิดจะไปรายงานจุดสำคัญที่สืบได้ให้คุณท่าน ดูว่าคุณท่านมีท่าทีอย่างไร

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ไม่ได้พูดเด็ดขาด แต่ถอนหายใจ“เธอคิดดูก่อนเถอะ ถ้ามีวิธีอะไร ก็มาคุยกับพี่ได้ วันนี้พี่ไม่ได้สเตเดียมแล้ว จะกลับไปนอนซะหน่อย”

“ค่ะ”

ซูจือหยูส่งซูจือเฟยออกไปจากห้องไป พอปิดประตูเสร็จ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที แต่ซูจือเฟย กลับไม่สามารถกดความกังวลไว้ได้ เธอรับกลับเข้าห้องของตัวเองไปด้วยสีหน้าวิตกกังวล……