เย่เฉินพยักหน้า แล้วตอบตกลง“ครับ”

ซูรั่วหลีรีบเปิดมือถือ แล้วทำการดาวน์โหลดวีแชทในแอปสโตร์ หลังจากนั้นก็รีบทำการสมัครบัญชีอย่างรวดเร็ว

เธอตั้งชื่อวีแชทให้ตัวเอง หลังจากนั้นก็พูดกับเย่เฉินด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ“คุณชายเย่คะ ฉันสแกนคุณดีกว่าค่ะ……”

เย่เฉินเปิดคิวอาร์โค้ดของตัวเอง แล้วยื่นส่งไปที่ตรงหน้าซูรั่วหลี

ซูรั่วหลีรีบใช้มือถือสแกน ทันใดนั้น เย่เฉินก็ได้รับข้อความคำขอเป็นเพื่อน

เขาคลิกเปิดคำขอออกมาดู พบว่าเป็นคำขอเป็นเพื่อนนี้ที่เพิ่มตัวเองมา มีชื่อวีแชทว่า“ไม่ไปไหนทั้งนั้น”

ตอนแรกเขายังไม่เข้าใจ ว่าทำไมซูรั่วหลีต้องตั้งชื่อนี้

แต่พอคิดถึงคำพูดของเธอที่ว่าจะอยู่เคียงข้างเขา อีกทั้งให้ตนอย่าไล่เธอไปไหน เย่เฉินถึงได้เข้าใจเหตุผลที่เธอตั้งชื่อวีแชทว่า“ไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“คาดว่า เธอน่าจะอยากบอกว่า เธออยากอยู่เคียงข้างฉัน ไม่ไปไหนทั้งนั้นมั้ง？”

ในใจของเย่เฉินรู้สึกซาบซึ้งมาก แต่ไม่ได้คิดถามอะไรออกไป เขาคลิกอนุมัติคำขอเป็นเพื่อน หลังจากนั้นก็พูดกับซูรั่งหลีว่า“งั้นผมไปก่อนนะ”

ซูรั่วหลีพยักหน้า แล้วรีบกล่าวว่า“ฉันไปส่งคุณที่หน้าประตูนะคะ！”

ซูรั่วหลีส่งเย่เฉินที่หน้าประตู จากนั้นเย่เฉินก็กล่าวลากับเธอ

ครั้งนี้หลังจากที่คุยกับซูรั่วหลีแล้ว จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงความยืนหยัดและความอ่อนโยนของซูรั่วหลี ความรู้สึกที่แตกต่างกันนี้ มันปรากฏขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ กลมกลืนบนตัวของคนคนเดียว ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

อีกทั้ง จิตใต้สำนึกของเขา รู้สึกยอมรับซูรั่วหลีขึ้นเล็กน้อย

มีผู้ติดตามที่ยอมทุ่มเทอยู่รอบๆตัวของเขา แต่ซูรั่วหลีกลับเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด ที่อยู่หนึ่งในคนพวกนี้

ถึงแม้จะห่างชั้นกับตนเองอยู่มาก แต่ในใจของเย่เฉินกลับมีความใกล้ชิดบางอย่างที่ไม่มีในตัวคนอื่นๆ

ความหมายบางอย่าง เย่เฉินรู้สึกว่าซูรั่วหลีกับตัวเขาเอง ความจริงแล้วเป็นคนประเภทเดียวกัน

พวกเขาทั้งสองคนแตกต่างจากคนธรรมดาปกติ พวกเขาสิ่งไปในทิศทางที่แตกต่างจากคนอื่นๆ

สิ่งเดียวที่ต่างกันก็คือ เย่เฉินวิ่งไปไกลกว่าซูรั่วหลีมาก

พอเดินออกมาจากห้องของซูรั่วหลี เย่เฉินก็ตรงไปที่ห้องทำงานของเฉินจื๋อข่ายทันที

พอเฉินจื๋อข่ายเห็นเขาเดินเข้ามา ก็รีบเอ่ยถามว่า“คุณชายครับ คุณคุยกับคุณซูเรียบร้อยแล้วหรอครับ？”

“คุยเสร็จแล้ว”เย่เฉินพยักหน้า แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“เหล่าเฉิน โทรหาหงห้าที ให้เขารีบมาที่นี่โดยเร็วที่สุด ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณสองคน！”