บทที่ 276

ดั่งคำพังเพยที่ว่า ได้รับสิ่งตอบแทนโดยไม่ได้ทำอะไร

เขาเพียงแค่ปฏิเสธเกาจวิ้นเว่ยและเซียวอี้เชียน เขาดูเหมือนว่าเรื่องเล็กนี้ ไม่คู่ควรเลยที่เย่เฉินจะมอบยาวิเศษล้ำค่านี้ให้เขา

แต่เย่เฉินก็ไม่ได้ว่าอะไร

ถ้าหากตัวเองอยากจะทำสิ่งนี้ ก็สามารถทำออกมาได้เป็นหมื่นเป็นพันเม็ดต่อวัน

เหตุผลที่ไม่ได้ทำเยอะ ส่วนใหญ่แล้วเพราะเป็นสิ่งของที่หายากและมีราคาแพง

ดังนั้น มอบให้ซือเทียนฉี 1 เม็ด ก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย

ดังนั้นเขาจึงพูดเบาๆว่า: "ท่านซือ ในเมื่อคุณอยากจะอยู่ข้างกายของฉัน เพื่อแบ่งเบาความทุกข์ งั้นก็ควรจะรู้ไว้ด้วยนะ เย่เฉินอย่างฉัน ทำอะไรชัดเจนและยุติธรรม ฉันคิดว่าคุณทำได้ดี ก็สมควรได้รับรางวัล งั้นฉันก็จะให้รางวัล และคุณก็ไม่ต้องเกรงใจฉัน ฉันให้รางวัลคุณ คุณก็รับไป”

น้ำตาแห่งความตื่นเต้นของซือเทียนฉีไหลออกมา รีบวางสองมือไว้บนพื้น ก้มศีรษะไปด้วย กล่าวไปด้วยว่า: “ขอบคุณอาจารย์เย่เป็นอย่างยิ่ง! ขอบคุณอาจารย์เย่เป็นอย่างยิ่ง!”

เฉินเสี่ยวจาวที่อยู่ข้างๆก็รีบก้มศีรษะด้วยความเคารพ กล่าวว่า: “ขอบคุณอาจารย์เย่เป็นอย่างยิ่ง!”

เย่เฉินมองไปยังเฉินเสี่ยวจาว ยิ้มเบาๆ แล้วกล่าวว่า: “เสี่ยวจาว เงยหน้าขึ้นมาซิ”

เฉินเสี่ยวจาวรีบเงยหน้า ใบหน้าเล็กๆแดงก่ำหันมองไปยังที่เย่เฉิน หลบสายตาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

เย่เฉินมองเขา ยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า: “ในอนาคตเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ฉันก็จะมอบยาวิเศษให้ด้วย ถึงเวลานั้น ไม่แน่อาจทำให้ฝีมือทางการแพทย์ของคุณพัฒนาขึ้นอีกก้าวหนึ่งได้”

ยาวิเศษสำหรับคนแก่แล้ว ส่วนใหญ่เป็นการรักษา ฟื้นฟูการทำงานของร่างกายและพลังลมปราณให้อ่อนเยาว์

และหลังจากที่คนหนุ่มสาวใช้มัน ก็สามารถเสริมสร้างร่างกาย ถึงขั้นเส้นลมปราณในร่างกายแข็งแรงขึ้นอย่างมาก

การแพทย์แผนจีนให้ความสำคัญกับชี่มากที่สุด เป็นที่ต้องการที่สูงกว่า การฝังเข็ม คนที่มีพลังภายในไม่เพียงพอ แม้ว่าจะรู้จักเทคนิคการแทงเข็ม ต่างก็ใช้ไม่ได้ ถึงใช้ได้มันก็ไม่สามารถบรรลุผลได้

ดังนั้นนี่คือเหตุผลว่าทำไม สุขภาพร่างกายของแพทย์ที่มีชื่อเสียงหลายคนแข็งแรง

เมื่อเฉินเสี่ยวจาวได้ยิน ก็หลั่งน้ำตาด้วยความตื่นเต้น ซือเทียนฉีที่อยู่ข้างๆก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน รีบกล่าวว่า: “เสี่ยวจาว ยังไม่โขกหัวขอบคุณอาจารย์เย่อีก!”

เฉินเสี่ยวจาวดึงสติกลับมา รีบเอนกายก้มหัว สะอึกสะอื้นด้วยความตื่นเต้น: “เสี่ยวจาวขอบคุณอาจารย์เย่!”

……

เย่เฉิน เมื่อมอบยาให้ซือเทียนฉีที่จี้ซื่อถัง เซียวชูหรันเพิ่งขับรถไปที่วิลล่าริมแม่น้ำแถบชานเมือง

หลังจากที่เธอไปถึงที่ประตูวิลล่า โทรหาแม่หม่าหลันสายหนึ่ง แล้วพูดว่า : “แม่ หนูมาถึงวิลล่าริมแม่น้ำแล้ว บ้านของเพื่อนแม่อยู่หลังไหนคะ?”

ตอนนี้หม่าหลันกำลังรอเซียวชูหรันอย่างใจจดใจจ่อที่วิลล่าของเกาจวิ้นเว่ย เมื่อรับสาย และรีบพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “นี่เป็นบริเวณวิลล่าระดับไฮเอนด์ มีการจัดการที่เข้มงวด รถข้างนอกเข้ามาไม่ได้ ลูกจอดรถตรงที่จอดรถหน้าประตู แม่จะออกไปรับลูก!”

“ค่ะ” เซียวชูหรันกล่าว: “งั้นหนูจะรอแม่ที่หน้าประตู”

ทางฝั่งหม่าหลันวางสายด้วยความตื่นเต้น จึงรีบพูดกับเกาจวิ้นเว่ย และเกาเจี้ยนจูนพ่อของเกาจวิ้นเว่ยพูดว่า : “ชูหรันมาแล้ว ฉันจะรีบไปรับเธอ!”

เกาจวิ้นเว่ยรีบชี้ไปที่ดอกกุหลาบรูปหัวใจและเทียนที่ทางเข้าประตู แล้วพูดว่า : “คุณป้าครับ คุณห้ามหลุดปากเด็ดขาด ผมอยากให้ก่อนที่ชูหรันเข้ามา ผมไม่อยู่ที่บ้าน พอเธอเข้ามา จะได้เห็นฉากที่โรแมนติกอย่างนี้!”

หม่าหลินยิ้มกว้าง แล้วพูดว่า: “โธ่เอ๋ย จวิ้นเว่ย วางใจเถอะ ป้าจะไม่หลุดปากแน่นอน!”

————