เมื่อเฮ่อหย่วนเจียงได้ยินเช่นนี้ ก็มีท่าทางตกใจทันที ก่อนจะกล่าวด้วยเคารพจากใจ “ท่านเหอ นึกไม่ถึงเลยว่าท่านจะเป็นนักบู๊ ขอโทษที่เสียมารยาทจริงๆ!”

เหอหงเซิ่งยิ้มเล็กน้อย พลางกล่าวอย่างสุภาพ “ด็อกเตอร์เฮ่ออย่าได้เกรงใจ พวกเราเป็นเพียงคนไม่มีการศึกษารำกระบี่กระบองไปวันๆ ผู้มีวิชาความรู้อย่างท่านต่างหากถึงจะคู่ควรแก่การเคารพนับถือ!”

เย่เฉินส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ยิ้มกล่าวว่า “ท่านทั้งสองอย่ามาคุยโวเรื่องการค้าที่นี่ ต่อไปก็เป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว มีโอกาสชนแก้วพูดคุยกันอีกมากมาย”

เหอหงเซิ่งหัวเราะลั่นกล่าวว่า “ได้ๆ ในเมื่ออาจารย์เย่ได้กล่าวเช่นนี้แล้ว วันหลังหากพวกเรามาชนแก้วพูดคุยกัน อาจารย์เย่ก็ต้องมาร่วมงานด้วยนะ”

เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นผมจะจัดคืนนี้เสียเลย ประจวบเหมาะเป็นโอกาสอันดีที่จะได้ต้อนรับท่านและคุณผู้หญิงเหอ ทุกคนมาร่วมรับประทานอาหาร ดื่มกันคนละสองแก้ว”

เหอหงเซิ่งรีบกล่าวว่า “ถ้าคืนนี้อาจารย์เย่มีแผนการไว้แล้ว เราเปลี่ยนเป็นวันอื่นก็ได้”

แต่ในเมื่อเย่เฉินอยากจะเชิญเธอและพ่อไปกินข้าว ส่วนตัวเธอก็ต้องอยากกินข้าวกับเย่เฉินอยู่แล้ว ถ้าเกิดพ่อเอ่ยปากในเวลานี้ ก็ไม่เท่ากับต้องผิดหวังหรอกเหรอ?

เมื่อเฮ่อหย่วนเจียงได้ยินลูกสาวชิงตอบอย่างสบายใจ นอกจากประหลาดใจ ก็รู้สึกปวดใจ

สองวันที่ผ่านมาเขาเองก็เพิ่งรู้เรื่องแนวโน้มรสนิยมทางเพศของลูกสาว ความจริงมันเป็นเรื่องธรรมดา

ในขณะเดียวกันเขาก็ตระหนักว่า ลูกสาวน่าจะมีความรู้สึกให้เย่เฉินอยู่บ้าง

ในเวลานั้นเขายังรู้สึกเสียดาย เย่เฉินแต่งงานแล้ว ทั้งสองนั้นพูดได้เพียงว่ามีบุพเพให้พบพาน แต่ไร้วาสนาได้อยู่ด้วยกัน

แต่ตอนนี้เมื่อมองไปที่ใบหน้าเขินอายของลูกสาว ก็ดูเหมือนว่าจะหวั่นไหวกับเย่เฉินจริงๆ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็ทอดถอนใจอย่างช่วยไม่ได้ “เฮ้อ เมื่อลูกสาวเกิดหวั่นไหว พ่อเตรียมน้ำซุปกระดูกหมูมาทั้งช่วงบ่าย ก็มาลืมกันง่ายๆ แบบนี้ ดูเหมือนคำกล่าวที่ว่าผู้หญิงโตแล้วต้องมีครอบครัวนั้นก็ยังเป็นจริง…”