ไหม้เฉิงซินหน้านิ่วคิ้วขมวด ควักโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมโทรหาซวนเฟิงเหนียน

ในขณะนั้นเอง ชายวัยกลางคนในเครื่องแบบยามก็เดินออกมาจากความมืด

ชายวัยกลางคนเดินเร็วมาก แต่ท่วงท่าที่เขาเดินนั้นดูแปลกๆ เหมือนแขนขาและลำตัวค่อนข้างแข็งทื่อ

ไมค์สะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นคนคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด รีบดึงไหม้เฉิงซินให้ถอยออกมา แต่ไหม้เฉิงซินกลับเอาฝ่ามือตบหลังของเขา แล้วเอ่ยเสียงเบา “อย่าขยับ!”

พูดจบก็จับจ้องที่ยามคนนั้น

ยามเดินตรงเข้ามาหาสองตาหลาน ก่อนจะมาถึงไหม้เฉิงซินก็พบว่าคนคนนี้หน้าดำเหมือนอีกา มีเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด เขาตกตะลึงไปในทันที

ส่วนไมค์ที่อยู่ข้างๆ นั้นเป็นครั้งแรกที่เจอสถานการณ์เช่นนี้ เขากลัวมากจนตัวสั่นอย่างไม่รู้ตัว

ไมค์กลัวมากจนขาอ่อน ถามไหม้เฉิงซินที่อยู่ข้างกายว่า “ทวดครับ เขา…เขาโบกมือให้เราหมายความว่ายังไง?

“ไหม้เฉิงซินพูดเสียงหนักแน่น “ให้พวกเราตามเขาเข้าไป ไปกันเถอะ เข้าไปดูกันไหม้เฉิงซินไปกับเขากันเถอะไปแล้วดูกันเถอะ!”

ไหม้เฉิงซินเข้าไปดูทันที จนเกือบจะทำให้ไมค์ตกใจเสียขวัญ!

เขากล่าวด้วยความตื่นตระหนก “ทวดครับ ผมว่าอย่างเขาไม่รู้ว่าเป็นคนหรือผี ที่ นี่มีอะไรอยู่ภายในเราไม่อาจแน่ใจได้เลย ในสายตาของผม เราจะเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้!”

ไหม้เฉิงซินมองไปที่ด้านหลังของยามที่แข็งทื่อ พูดเบาๆ ว่า “คนคนนี้ตายมาตั้งนานแล้ว เป็นแค่หุนเชิดเท่านั้น”

“ตายแล้วจริงเหรอ?!” ไมค์ตกใจแทบบ้าเมื่อได้ยินเช่นนี้ พูดอย่างตื่นเต้น “นี่…นี่ไม่ใช่ซอมบี้ในภาพยนตร์หรอกเหรอ?”

“ไม่ใช่!” ไหม้เฉิงซินโบกมือ กล่าวอย่างจริงจัง “นี่เป็นผลมาจากฝีมือของหนอนกู่ เขาในตอนนี้ ไม่ได้ขยับเขยื้อนด้วยจิตใต้สำนึกอีกแล้ว แต่เพราะการขับเคลื่อนของหนอนกู่

“หนอนกู่?!” ไมค์ถูกซักจนอ้าปากค้าง หลักการของสิ่งนั้นคืออะไร?!”