ลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายคนนั้น โยนธนบัตรเงินหนึ่งหมื่นเข้าไปทางช่องหน้าต่าง เอ่ยปากพูดว่า “พวกเราคือคนของท่านหงห้า นายตอบมาตามความจริง ไม่มีใครทำอะไรนาย เงินหนึ่งหมื่นนี้ก็เป็นค่าตอบแทนที่ให้นาย”

พูดจบ ก็เปลี่ยนวิธีการพูด พูดขู่ว่า “แต่ถ้าหากนายไม่พูด หรือไม่พูดความจริง งั้นก็อย่าโทษที่พวกเราไม่เกรงใจ！ทะเบียนรถนายฉันก็จำไว้แล้ว เพียงแค่ฉันพูดออกไป ต่อไปนายก็จะอยู่ในเมืองจินหลิงอย่างยากลำบาก！”

ถ้าหากว่าพูดชื่อของเฉินจื๋อข่าย คนขับรถแท็กซี่คงจะไม่รู้ แต่ว่า ถ้าหากพูดชื่อของหงห้าออกไป ก็จะไม่มีคนขับรถแท็กซี่คนไหนที่จะไม่รู้จัก

เพราะยังไงซะ หงห้าก็เป็นพี่ใหญ่ของโลกแห่งเมืองจินหลิง ลูกน้องในมือมากมาย ผูกขาดกับหลายสายงานของเมืองจินหลิง โดยเฉพาะไนต์คลับ ผับบาร์พวกนี้

คนขับรถแท็กซี่ไปทำงานอยู่กับสถานที่พวกนี้ทุกวัน จะต้องรู้เข้าใจสถานการณ์พวกนี้อย่างแน่ชัดอยู่แล้ว

ดังนั้น เมื่อได้ยินชื่อจริงของหงห้าแล้ว คนขับรถคนนี้ก็รีบเอ่ยปากพูดว่า “พี่ใหญ่ครับผมพูด ผมพูด！สองคนนั้นขึ้นรถที่ข้างทางใกล้ๆเขาเฟิ่งหวงครับ！”

“เขาเฟิ่งหวง?！” ลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายขมวดคิ้วแน่น “ที่ตรงนั้นนอกจากสุสานเขาเฟิ่งหวงแล้ว ก็ไม่มีที่อื่นแล้วใช่มั้ย?”

คนขับรถไม่กล้าประมาท ทำได้เพียงรับเงินไว้ แล้วก็เหยียบคันเร่งจากไป

ลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายรีบบอกสถานการณ์ที่พิสูจน์แล้วให้กับเฉินจื๋อข่าย ส่วนเฉินจื๋อข่ายเองก็รีบบอกกับเย่เฉิน

เย่เฉินได้ยินมาว่าทวดเหลนไหม้เฉินซินทั้งสองไปที่เขาเฟิ่งหวง ในใจเองก็รู้สึกประหลาดใจ ในใจคิดคำนวณว่า “สองคนนี้มาจินหลิงเพื่อหาตัวฉัน แต่ดึกขนาดนี้แล้วไปที่เขาเฟิ่งหวงทำไมกัน?”

เมื่อคิดได้ว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก เย่เฉินก็บอกกับเฉินจื๋อข่ายว่า “เหล่าเฉิน นายรีบตรวจสอบดูกล้องวงจรปิดตอนที่พวกเขาออกจากโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงหน่อย ดูสิว่าตอนนั้นพวกเขานั่งรถแท็กซี่คันไหนออกไป!”

“จากนั้นก็หาวิธีใช้ทะเบียนรถ ตามหาคนขับรถแท็กซี่คันนั้น จะต้องถามให้แน่ชัดว่าเขาพาทั้งสองคนนี้ไปที่ไหนกันแน่!”

“อีกอย่าง ให้เขานึกคิดให้ดีๆ ว่าสองคนนี้คุยอะไรกันบนรถบ้าง สิ่งที่เกี่ยวข้องสามารถจำได้มากเท่าไหร่ก็บอกมาให้ฉันมากเท่านั้น แล้วทำบันทึกส่งมาให้ฉันดู!”

“ได้ครับคุณชาย!”