แม้ว่าเย่เฉินต้องการหาทางลัดสำหรับธุรกิจของตัวเองก็ตาม แต่ทางลัดนี้ ไม่ควรทำให้ซูจือหยูตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย

ถ้าพูดตรงๆในกรณีนี้ ตัวเองก็อาจจะทำร้ายเธอได้

ครั้นแล้ว เขาโบกมือ กล่าวขอโทษซ่งหวั่นถิงที่ไม่รู้ความจริง: “แม้ว่าฉันกับซูจือหยูรู้จักกัน แต่ยังไงซะธุรกิจของฉันในตอนนี้ก็ยังไม่ได้มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ดังนั้นหากฉันจะทำงานกับเธอในตอนนี้ เท่ากับว่าเป็นการจับเสือมือเปล่า ถึงตอนนั้นอาจจะทำให้คนอื่นรู้สึกแบบนี้ เหมือนว่าฉันเอาเรื่องช่วยเหลือคนอื่นมาขู่เข็ญ บังคับให้พวกเขาร่วมมือกับฉัน นี่ค่อนข้างเป็นการอ้างหลักศีลธรรมมาบังคับผู้อื่นไปหน่อย”

ซ่งหวั่นถิงได้ยิน ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

เธอรู้พฤติกรรมของเย่เฉิน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยใช้เรื่องที่เคยช่วยเหลือคนอื่นมาเป็นตัวต่อรอง เพื่อไปเจรจาเงื่อนไขกับอีกฝ่าย

ให้เย่เฉินทำเรื่องเช่นนี้ ที่จริงก็ไม่ค่อยสอดคล้องกับนิสัยเขาสักเท่าไหร่

เขารู้ว่าสิ่งที่หวังตงเสวี่ยนพูดนั้นเป็นความจริง และซูเฉิงเฟิงในตอนนี้ ขึ้นอยู่กับซูจือหยูเท่านั้น ดังนั้นจึงเลือกสละบริษัทของตัวเองไป เพื่อไกล่เกลี่ยยุติความขัดแย้ง

แต่ว่า เมื่อผลกระทบของเรื่องนี้ค่อยๆหายไป ซูเฉิงเฟิงที่สูญเสียบริษัทการขนส่งทางทะเลที่สำคัญไปทำได้เพียงรู้สึกแย่มากขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งจะมีความเป็นไปได้ที่บริษัทนี้จะสามารถกลับมาเติบโตขึ้นใหม่อีกครั้ง

ถึงตอนนั้น ซูจือหยูจะต้องพบเจอกับอันตรายใหญ่หลวงแน่นอน

เมื่อเป็นเช่นนี้ การร่วมงานกับซูจือหยู กลับไม่จำเป็นต้องกลัวเธอเลย ในทางหนึ่ง ก็อาจจะเป็นการปกป้องเธออยู่

คิดถึงตรงนี้ เขาพูดอย่างจริงจังว่า: “เอาอย่างนี้ ทางฝั่งจือชิวยังคงยึดตามแผนเดิมที่วางไว้ ยังไงซะไม่ว่าจะร่วมงานกับซูจือหยูหรือไม่ เราต่างก็ต้องจดทะเบียนบริษัทก่อน ยื่นขอใบอนุญาตรวมถึงรวบรวมทรัพยากรไว้ให้ดี มิฉะนั้น ถึงแม้ว่าได้ทรัพยากรของซูจือหยูก็ตาม เราก็ไม่มีทางใช้มันได้”

“ส่วนสามารถร่วมงานกับซูจือหยูได้หรือไม่นั้น ฉันจะหาโอกาสไปคุยกับเธอ!”