ดังนั้น ทุกครั้งที่ตนอยากจะอวดความดังของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ก็ต้องใช้เงินเพื่อจ้างกลุ่มนักแสดงเพื่อเล่นเป็นแฟนคลับตัวยง ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถบรรลุผลที่ดึงดูดสายตาได้

แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง เพราะว่าไม่ได้ยืนยันกับคนรับให้ดีก่อน จึงทำให้เขาขายหน้า

ในวันนั้น คนที่รับผิดชอบในการรอรับที่สนามบิน ได้รวบรวมการแสดงกลุ่มมากกว่าสองร้อยจากสตูดิโอซิตี้ ที่เพิ่งถ่ายทำสงครามต่อต้านญี่ปุ่นเสร็จไป เพื่อความสะดวก เพราะเป็นหนังยิงสงครามต่อต้านญี่ปุ่น ดังนั้นการแสดงหลังพวกนี้ล้วนแต่เป็นผู้ชาย และแต่ละคนร่างใหญ่กำยำ หน้าดำสกปรกกันทั้งนั้น

สุดท้ายก็กลุ่มนี้แหละ พอถึงสนามบินก็ตะโกนเรียกว่า:”จงเทียนหยู่ ฉันรักคุณ”สโลแกนประมาณนี้ มันทำให้จงเทียนหยู่ขยะแขยงมาก

ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ในนี้ยังมีการแสดงกลุ่มมากมาย สวมรองเท้าทหารของคอมมิวนิสต์ก็มาเลย และกลายเป็นหลักฐานโป๊ะแตกที่แน่นหนา

ผู้ช่วยสาวไม่กล้ารอช้า ระหว่างทางไปสนามบิน เธอเริ่มถามผู้คนเกี่ยวกับทรัพยากรในท้องถิ่นของจินหลิง โดยเฉพาะทรัพยากรผู้หญิง ผ่านเส้นสายที่หลากหลาย

ต้องรู้ว่า คนที่สามารถหาหญิงสาวหลายร้อยคนในช่วงเวลาสั้นๆ นั้นหายากมาก แม้แต่ในเย่นจิง

หัวหน้ากลุ่มของกลุ่มนักแสดง ก็ไม่มีทรัพยากรมากมายขนาดนี้อยู่ในมือ

เพราะว่าปกติแล้วหัวหน้ากลุ่มก็แค่รับนักแสดงกลุ่มประมาณร้อยคนเอง ซึ่งในนี้ไม่ได้มีแค่หญิงสาวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้ชาย คนแก่และเด็กทุกประเภท

พูดให้น่าเกลียดกว่านี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นแม่ในไนต์คลับ ก็มีผู้หญิงไม่มากนักที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเธอ

เมื่อผู้ช่วยสาวคิดว่าเธอหมดหวังแล้ว หมดวิธีแล้ว เพื่อนร่วมชั้นเก่าในจินหลิง ก็แนะนำนามบัตรวีแชทคนหนึ่งให้เธอ แล้วส่งข้อความเสียงว่า”เหมิงเหมิง คนที่ฉันแนะนำให้เธอ เธอรีบแอดไปนะ หล่อนชื่อเซียวเวยเวย คือผู้จัดการทั่วไปของบริษัทโมเดลลิ่งซ่างเหม่ยแห่งจินหลิง