ในเวลานี้เอง ประตูถูกเปิดออก เมื่อฉากภายนอกตรงทางเดินปรากฏขึ้นในรูม่านตาของจงเทียนหยู่ เขาก็รู้สึกว่าสมองของเขาถูกไฟช็อตยังไงอย่างนั้น เขาตกตะลึงไปในทันที！

เพราะ ประตูทางออกในตอนนี้ ถึงแม้จะมีผู้คนมากมายล้อมอยู่ แต่มันไม่ใช่ภาพในจินตนาการที่เขาวาดฝันไว้เลยว่ามีสาวงามมากมายยืนรออยู่

มันกลับตาลปัตร！

ภาพตรงหน้าคือชายฉกรรจ์รูปร่างใหญ่โต ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น！

ในขณะที่จงเทียนหยู่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ผู้ชายที่มีรอยบากคนหนึ่ง ตะโกนอย่างเสียงดังด้วยความดุดันว่า“จงเทียนหยู่！ผมรักคุณ！กูจะมีลูกกับมึง！”

มีเสียงปิวปากดังขึ้นมาในทันที

แต่จงเทียนหยู่ที่ถูกนักเลงรูปร่างใหญ่โตล้อมไว้ ทำให้เขาตกใจกลัวมาก เขาถามอย่างหวาดกลัวว่า“พะ……พวกคุณจะทำอะไรน่ะ？”

มีคนตะโกนว่า“บัดซบ！ยังต้องถามอีกหรอ？กูเป็นแฟนคลับที่ภักดีต่อมึงนะเว่ย！มึงมาจินหลิง กูก็ต้องมารับมึงที่สนามบินสิ！”

จงเทียนหยู่จะร้องไห้อยู่แล้ว กำลังคิดในใจว่าฉันจะไปมีแฟนคลับอย่างพวกแกได้ยังไง？พวกแกต้องการมาทำร้ายฉันใช่ไหม？

ดังนั้น เขาจึงโพล่งออกไปว่า“พวกคุณต้องเข้าใจอะไรผิดแน่！รีบปล่อยผมออกไปนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ！”

เมื่อสิ้นเสียง จู่ๆก็มีคนตบหน้าเขาไปหนึ่งฉาด แล้วสบถว่า“บัดซบ！กูขี่มอเตอร์ไซต์มาตั้งไกลเพื่อมารับมึงที่สนามบิน มึงกล้าพูดกับกูแบบนี้หรอวะ กูไว้หน้ามึงเกินไปแล้วใช่ไหม？”

“จริงด้วย！”ไม่รู้ว่าใครตบเขาอีกครั้ง หลังจากนั้นก็มีคนบีบแก้มของเขาอย่างรุนแรง แล้วตะคอกด้วยความโกรธเคืองว่า“แม่งเอ้ย มีใครพูดกับแฟนคลับอย่างมึงบ้าง？พูดกับกูใหม่เดี๋ยวนี้นะ！”