บทที่ 287

พอเห็นว่าขาทั้งสองของตนเองกลายเป็นผุยผง ลอยไปในอากาศ เกาจวิ้นเว่ยก็ตกใจจนร้องไห้โฮออกมา อุจจาระปัสสาวะไหลเรี่ยราดออกมาหมด

เขาถึงจะเข้าใจมันจริงๆ ว่า ที่แท้แล้วเย่เฉินเป็นมังกรจริงๆ ต่อหน้าเขา ตนเองเทียบไม่ได้แม้แต่หนอนน้อยตัวเดียว

พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ว่า “ตั้งแต่ที่มึงเริ่มคิดไม่ดีกับเมียกูตอนนั้น มึงก็ถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะมีทางเดินเพียงทางเดียว นั่นก็คือทางไปปรโลก！”

พอพูดเช่นนี้ออกมา เกาจวิ้นเว่ยก็ตกใจจนวิญญาณแทบจะออกจากร่าง ร่างกายสั่นระริกอย่างไม่หยุด

ทางไปปรโลกงั้นหรือ？！

พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็สิ้นหวังเหลือคณา ร้องไห้น้ำมูกไหล พูดขอร้องว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมได้เสียขาทั้งสองข้างไปแล้ว กลายเป็นคน

พิการอย่างเต็มตัวแล้ว ผมขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง！”

เย่เฉินก็พูดหัวเราะเสียงเย็นว่า “บนทางไปปรโลก มึงไม่อยากไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อมึงหรือ? อย่าลืมสิว่า เขาตายเพื่อมึงเลย！”

“ไม่นะ ไม่！” เกาจวิ้นเว่ยโบกมือปัดร้องตะโกน

ความตายงั้นหรือ?

เขาอายุยังน้อย มีหรือจะหาญกล้าต่อความตาย！

ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากอยู่บนโลกนี้เท่านั้น

เย่เฉินมองเขาอย่างกลั่นแกล้ง แล้วพูดว่า “มึงรู้สึกไหมว่า มีชีวิตอย่างลำบากทรมานยังดีกว่าตาย?”

เกาจวิ้นเว่ยก็พยักหน้าหลายครั้งด้วยความกลัว！

มีชีวิตอย่างลำบากทรมานยังดีกว่าตาย！

ใครบ้างไม่อยากมีชีวิตรอด？！

ในตอนนี้เย่เฉินก็พูดนิ่งๆ ว่า “มันก็แสดงว่าตอนนี้มึงยังลิ้มรสความทรมานไม่มากพอ！”

พูดจบ เขาก็โบกมือ แล้วพูดเบาๆ ว่า “สายฟ้าจงมา！”

แล้วก็มีสายฟ้าพุ่งลงมายังเป้ากางเกงของเกาจวิ้นเว่ย

เปรี้ยง เกาจวิ้นเว่ยก็รู้สึกชาๆ จากนั้นเป้าของเขาก็กลายเป็นขี้เถ้า！

เขาหยิบขี้เถ้าสีดำจากเป้ากางเกงมา จ้องมองมัน แล้วก็ร้องไห้โฮออกมา！

นี่มันคือกล่องดวงใจของเขาเลยนะ！

ตอนนี้ มันกลายเป็นเถ้าถ่านไปหมดแล้ว…….

แต่ว่า เย่เฉินก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาไป

เย่เฉินมองเขา แล้วมองด้วยสายตากลั่นแกล้งพร้อมพูดว่า “มือของมึงทั้งสองข้าง ยังสามารถหยิบเอาขี้เถ้าพวกนี้ขึ้นมาได้ แสดงว่ามึงยังไม่ใช่คนพิการอะไร”

พูดจบ ก็เดินไปยังตรงหน้าของเกาจวิ้นเว่ย ผายมือทั้งสองข้างออกมา แล้วพูดว่า “สายฟ้าจงมา！”

จากนั้น ก็มีแสงสายฟ้าสองสาย！

เกาจวิ้นเว่ยเห็นกับตาตัวเองว่าแขนทั้งสองที่ถือเศษขี้เถ้าไว้นั้น ได้กลายเป็นถ่านไหม้สีดำในพริบตา……….

เขาตกใจจนเสียสติไป ตัวสั่น ถ่านไหม้สีดำสองอันเกิดเป็นเสียงหักตกลงมาจากหัวไหล่ แล้วร่วงลงที่พื้น กลายเป็นเศษธุลี…….

เกาจวิ้นเว่ยในตอนนี้ ได้กลายเป็นคนที่ไม่มีแขนขา เขามองเย่เฉิน แล้วขอร้องอย่างหวาดกลัวว่า “เย่เฉิน…..ปล่อยผมไปเถอะ…..ผมเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ก็ไว้ชีวิตผมได้ไหม? ผมขอร้องล่ะ………”

พูดไป น้ำหูน้ำตาก็ไหลไป

เย่เฉินส่ายหัว แล้วพูดว่า “กูบอกแล้วว่า ใครมาทำอะไรเมียกู ต้องตาย！ ที่ไม่ให้มึงตายไปทีเดียวเลย ก็เพราะว่าอยากให้มึงได้สัมผัสถึง ว่าอะไรที่เรียกว่า ความสิ้นหวัง！”

เกาจวิ้นเว่ยพูดอย่างหวาดกลัวว่า “นี่มึง….มึงฆ่าพวกกูสองพ่อลูก มึงไม่กลัวถูกจับหรือไง？！มึงรู้ไหมว่าพลังอำนาจของตระกูลกู

ยิ่งใหญ่แค่ไหน！ สามารถตามฆ่ามึงได้ทุกเมื่อ ให้มึงตายอย่างไม่มีที่ฝัง！”

เย่เฉินก็สะบัดแขนเสื้อ เอาพวกเศษฝุ่นสะบัดออกไปจากตัว จากนั้นก็นั่งขัดสมาธิตรงหน้าเขา มองตาของเขา แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “เกาจวิ้นเว่ยมึงรู้ไหมว่าตัวตนที่แท้จริงของกูคือใคร?”

เกาจวิ้นเว่ยก็ส่ายหัว

————