เมื่อจงเทียนหยู่ได้ยินแบบนั้น เขาถึงกับมึนงงในทันที

เขาแอบคิดว่า“นี่มันคำพูดที่คนพูดกันหรอห้ะ？เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ไงกัน？！นังแพศยาแซ่เย่ หรือว่าหล่อนจะให้ท้ายลูกหลานของตัวเองพอรู้ว่าฉันล่วงเกินหลานของเธอ เลยจงใจไม่อยากช่วยฉันพูด？！”

ในตอนที่เขากำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เย่ฉางหมิ่นพูดขอโทษขอโพย“เทียนหยู่ น้าไม่ได้โกหกจริงๆ ถ้าน้าเอ่ยปากพูด เย่เฉินอาจจะลงโทษหนักขึ้น ไม่มีทางลดลงแน่……”

เมื่อจงเทียนหยู่ได้ยินน้ำเสียงของเย่ฉางหมิ่นจริงใจมาก เขาจึงรู้สึกสงสัยมากยิ่งขึ้น เขาจึงโพล่งออกไปว่า“นะ……นี่มันเป็นเพราะอะไรหรอครับน้าเย่……ผม……ผมคิดไม่ออกจริงๆ……น้าเป็นอาของเขาไม่ใช่หรอครับ？หรือว่าแม้แต่น้าเขาก็ไม่ยอมไหวหน้าหรอครับ？”

เย่ฉางหมิ่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน“เหอะๆ……เขาน่ะหรอไว้หน้าฉัน？แม้แต่ลูกน้องของเขายังกล้าตบตีฉันเลย！อีกทั้งหลังจากที่ลูกน้องของเขาตบฉัน เขายังไม่เข้าข้างฉันเลย กลับกันยังเข้าข้างลูกน้องของเขาด้วย อีกทั้งวันตรุษจีนเขายังจับฉันขังไว้ที่จินหลิงด้วย ฉันขอร้องอ้อนวอนเขา เขาไม่สนใจฉันด้วยซ้ำ แม้แต่พ่อของฉันช่วยฉันพูดยังไม่มีประโยชน์อะไรเลย……”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่ฉางหมิ่นก็นึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเคยถูกจับขังในสลัมของจินหลิง เธอก็รู้สึกเจ็บปวดมาก อดที่จะสะอื้นไม่ได้

หลังจากนั้น เธอก็พูดอีกว่า“นายว่า น้าขอร้องอ้อนวอนให้ตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วจะอ้อนวอนขอความเมตตาของนายได้ยังไง？”