แต่จงเทียนหยู่พบว่า เย่เฉินคนที่อยู่ตรงหน้าขา แทบจะไม่สนใจกฎกติกานี้เลย

ดังนั้น เขาจึงโพล่งออกไปว่า“เย่เฉิน ถ้าคุณตัดขาฉันทิ้ง ครอบครัวของผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่ อีกทั้งพอถึงเวลานั้นคนวงในก็จะรังเกียจและคุณก็จะโดดเดี่ยวไม่มีใครคบ เอางี้ไหมคุณกราบคุณเพื่อสำนึกผิดก็ได้ แล้วค่อยชดใช้เงินให้คุณอีกหน่อย คุณปล่อยผมไปเถอะนะ！”

เย่เฉินพูดโดยไร้ซึ่งอารมณ์บนสีหน้า“สองทางเลือกผมบอกกับคุณไปแล้ว ตอนนี้คุณเลือกมาสักทาง ภายในเวลาหนึ่งนาที ถ้าคุณไม่บอกผม ตัวเลือกแรกท้ายที่สุดจะเปลี่ยนจากสองปีเป็นสามปี ตัวเลือกที่สองเป็นเหมือนเดิม”

เมื่อจงเทียนหยู่เห็นว่าเย่เฉินไม่ฟัง เขาจึงรีบตะโกนไปในสายว่า“น้าเย่ครับ น้าช่วยผมพูดหน่อยสิครับน่าเย่……”

เย่ฉางหมิ่นถอนหายใจ แล้วกล่าวว่า“เทียนหยู่ น้าขอเตือนให้นายเลือกตัวเลือกที่หนึ่งเถอะ ถ้าขืนยังถ่วงเวลาต่อไป จากสองปีก็จะกลายเป็นสามปีนะ น้ากลัวว่านายจะทนไม่ไหว……”

เขากับขงเต๋อหลงสนิทกันมาก เมื่อก่อนทั้งสองอยู่ด้วยกันค่อนข้างบ่อย หลังจากนั้นจู่ๆอยู่มาวันหนึ่งขงเต๋อหลงก็กลายเป็นคนสติไม่สมประกอบไปเลย เขาสวมหมวกกันน็อกสีเขียว แล้วถีบจักรยานโบราณออกจากเย่นจิงไป คนวงในบอกว่าเขามีปัญหาทางสมอง คิดไม่ถึงว่าจะเป็นฝีมือของเย่เฉิน……

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกกลัวเย่เฉินมากยิ่งขึ้น

แต่ว่า ถ้าจะให้เขาเลือกไปเป็นลูกเรือสองปี เขาไม่ยอมแน่ๆ

เนื่องจากสำหรับทายาทเศรษฐีอย่างเขา ใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาในทุกวัน เหมือนสวรรค์บนดิน แต่พอขึ้นเรือ ไปเป็นลูกเรือ ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ต้องเจอในทุกวันก็คือท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ชีวิตจะน่าเบื่อขนาดไหนกันเนี่ย？

อีกทั้งเย่เฉินยังไม่ให้เขาลงเรือเป็นเวลาสองปี นี่มันต่างจากติดคุกยังไง？