เย่ฉางหมิ่นถึงกับร้อนใจ โพล่งออกไปว่า“จงเจิ้งทาว！คุณฟังไม่เข้าใจรึไง？หลานชายคนนี้ของฉันแทบอยากจะขึ้นมาขี้มาคอฉัน ถึงฉันจะต้องปกป้องหมาฉันก็ไม่มีทางปกป้องเขาหรอก！ที่ฉันเกลี้ยกล่อมคุณ มันเป็นเพราะฉันคำนึงถึงคุณกับเทียนหยู่ ฉันยืนอยู่ข้างเดียวกับพวกคุณ ฉันอยากพยายามปกป้องพวกคุณสองพ่อลูก ถ้าคุณฟังฉัน ก็ให้อดทนหน่อย เรื่องนี้ให้มันจบที่ เทียนหยู่คนเดียวพอ ถ้าคุณไม่ฟังฉัน แล้วไปหาเรื่องเย่เฉินล่ะก็ งั้นฉันพนันได้เลย แปดสิบเปอร์เซ็นต์คุณจะต้องขึ้นเรือไปพร้อมกับเทียนหยู่แน่นอน！”

จงเจิ้งทาวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขาเอ่ยปากถามว่า“ผมจะโทรหาคุณท่านเย่ ให้คุณท่านช่วยผมทวงความยุติธรรม！ผมไม่เชื่อว่าเขาจะอนุญาตให้หลานชายของเขารังแกคนอื่นแบบนี้！”

เย่ฉางหมิ่นพูดย่างหมดแรงว่า“เอาล่ะ ขอแค่คุณอย่าพยายามไปหาเรื่องเย่เฉินก็พอ โทรหาพ่อฉันเถอะค่ะ ดูสิว่าเขาจะพูดยังไง”

จงเจิ้งทาววางสายทันที แล้วรีบโทรหาเย่โจงฉวนคุณท่านตระกูลเย่

เย่โจงฉวนรู้จักกับจงเจิ้งทาว ตอนที่พ่อของเป็นเพื่อนกับคุณท่าน

เขาแอบคิดในใจว่า“แม้แต่คนของตระกูลซูเย่เฉินยังคงจัดการอย่างไม่บิดพลิ้ว นับประสาอะไรกับตระกูลจง？”

“แม้แต่ซูโสว่เต้าลูกชายคนโตของตระกูลซูยังถูกเย่เฉินจับส่งไปที่ซีเรีย ลูกชายของจงเจิ้งทาวคนอย่างแก ในสายตาของเย่เฉินยังสู้หมาสักตัวไม่ได้เลย คนอย่างแกเนี่ยนะ ยังกล้าแจ้นมาที่จินหลิง เพื่อกระโดดโลดเต้นไปมา นี่มันรนหาที่ตายเองไม่ใช่หรอ？”

เมื่อคิดได้ดังนั้น เย่โจงฉวนก็หลุดคำ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า“เสี่ยงจง ฉันกับพ่อของนายถือว่าเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กัน ดังนั้นฉันต้องอธิบายกับนายให้รู้เรื่อง”

จงเจิ้งทาวรีบกล่าวว่า“ลุงเย่ครับ พูดมาได้เลยครับ！”

เย่โจงฉวนพูดอย่างจริงจัง“อย่าไปยุ่งกับเย่เฉิน นายไม่มีปัญญาทำอะไรเขาได้！”