เฉินตัวตัวตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดอย่างทำอะไรไม่ได้ว่า“ก็ได้……งั้นเดี๋ยวฉันจะบอกกับทุกคนแล้วกัน บอกว่าเธอจะมาถึงบ่ายโมง หวังว่าจะสามารถหลอกซูจือเฟยได้นะ”

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

เย่เฉินกับเซียวชูหรันตื่นตั้งแต่เช้า หม่าหลันแม่ยายเตรียมอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย

ตอนอาบน้ำ เย่เฉินได้รับข้อความของกู้ชิวอี๋ บอกว่า“พี่เย่เฉินคะ ฉันจะมาถึงสนามบินจินหลิงตอนเก้าโมงห้าสิบนะคะ สิบโมงตรงเจอกันที่ประตูทางออกของสนามบินค่ะ เวลาของพี่ไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ？”

เย่เฉินรีบตอบกลับเธอว่าไม่มีปัญหา

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลูกสาวที่ อ่อนโยนจิตใจดีอีกทั้งกตัญญูต่อพ่อแม่ ถึงแม้ลูกเขยจะไม่มีที่ติ แต่ยังไงก็เป็นคนนอก

ดังนั้น ด้านหนึ่งเธอก็เป็นห่วงลูกสาว อีกด้านก็เป็นกังวล ถ้าลูกสาวเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว เย่เฉินเกิดแตกคอและไม่สนใจแม่ยายอย่างเธออีก

กล่าวอีกนับก็คือ เซียวชูหรันก็คือสิ่งที่รับประกันว่าเธอจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย

ถึงแม้เย่เฉินจะรู้ว่า ซวนเฟิงเหนียนศิษย์พี่ของหยูจิ้งไห่จะตายไปแล้ว ในอนาคตจินหลิงจะไม่มีคดีฆาตกรรมแบบนั้นอีก แต่เพื่อความสบายใจของภรรยาและแม่ยาย เขายังคงเอ่ยปากพูดว่า“ชูหรัน ช่วงนี้เราต้องระวังตัวกันหน่อย ห้ามประมาท ดังนั้นเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่ทำงานครับ”

เซียวชูหรันกล่าวอย่างยิ้มๆ“งั้นเดี๋ยวรบกวนคุณไปส่งฉันที่เมืองเก่า เช้าวันนี้ฉันจะยังไม่ไปตี้เหากรุ๊ปค่ะ”

เย่เฉินถามอย่างแปลกใจว่า“ทำไมถึงไปเขตเหล่าเฉิงเช้าขนาดนี้ล่ะครับ？”

เซียวชูหรันกล่าวอย่างยิ้มๆ“งานออกแบบของตี้เหากรุ๊ปเสร็จแล้วไม่ใช่หรอคะ กำลังเริ่มก่อสร้างแล้วค่ะ ดังนั้นตอนนี้ที่บริษัทกำลังรับออเดอร์ออกแบบงานอื่นแล้ว พนักงานของฉันหลายวันก่อนรับลูกค้าใหม่คนหนึ่งที่อยู่เขตเหล่าเฉิง จะปรับโฉมบ้านเก่าใหม่ ฉันจะเป็นคนทำแผนการออกแบบเอง เลยต้องไปดูด้วยตัวเอง เพื่อไปติดต่อกับเจ้าของที่หน่อย”