หลังจากออกมา ซูจือเฟยเพิ่งมายังหน้าประตูห้องประชุม ผู้ช่วยของเขารวมถึงบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งก็รีบลุกขึ้นมาทันที

ผู้ช่วยเดินมาข้างหน้า เอ่ยถามโดยกดเสียงเบา: “ท่านสืบข้อมูลเกี่ยวกับประธานของตี้เหากรุ๊ปได้หรือยังครับ?”

ซูจือเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: “เรื่องครั้งนี้เป็นการเข้าใจผิด คนที่ฉันต้องการตามหาไม่ได้อยู่ที่ตี้เหากรุ๊ป พวกเราไปกันเถอะ พวกนายส่งฉันกลับบ้าน”

ผู้ช่วยมีความสับสนไปชั่วขณะ ทว่าเขาก็ไม่แน่ชัดว่าซูจือเฟยเจออะไรที่ช่องจอดรถ VIP ที่สนามกีฬาในตอนนั้นกันแน่ ดีไม่ดีอาจมีความเป็นไปได้ว่าซูจือเฟยเข้าใจผิดไปเอง ดังนั้นจึงไม่ได้คิดอะไรมาก จึงเอ่ยว่า: “ครับ คุณชาย ถ้างั้นตอนนี้พวกเราจะส่งท่านกลับไปเดี๋ยวนี้เลย”

ตลอดทาง ซูจือเฟยไม่ได้เอ่ยอันใด อีกทั้งยังนั่งปิดตาทำสมาธิอยู่ในรถคนเดียว

ขบวนรถส่งเขามายังคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลตู้ ก่อนลงรถซูจือเฟยบอกกับผู้ช่วยว่า: “เอาล่ะ พวกนายไปทำธุระของตัวเองเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันจะกลับบ้านไปพักผ่อนสักหน่อย”

ผู้ช่วยไม่ได้คิดอะไรมาก รีบเปิดประตูรถให้ซูจือเฟย จากนั้นก็มองส่งซูจือเฟยเข้าไปยัง คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลตู้ ค่อยบอกให้คนอื่นขับรถจากไป

ขณะที่ซูจือเฟยกลับถึงบ้าน ภายในบ้านมีคนรับใช้ ทว่าเมื่อคนรับใช้ทักทายเขา เขากลับไม่สนใจ กลับไปยังห้องนอนตัวเองทันที พร้อมทั้งล็อกกลอนประตูจากด้านใน

คนรับใช้นึกว่าเขาอาจจะอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจนัก ไม่ได้เข้ามาแตะต้องความโชคร้ายของเขา

เมื่อถึงเวลาพลบค่ำ ตู้ไห่ชิงและซูจือหยูทยอยกลับบ้าน คนรับใช้เล่าเรื่องตอนบ่ายที่ซูจือเฟยขังตัวเองไว้ในห้องและไม่ได้ออกมาอีกเลย สองแม่ลูกผลัดกันไปเคาะประตูสอบถาม คำตอบที่ซูจือเฟยให้พวกเธอก็คือ อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว

คนในครอบครัวจึงไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร

ถึงอย่างไรซูจือเฟยก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว บางครั้งต้องการอยู่เงียบๆ คนเดียวก็เป็นเรื่องที่ปกติอย่างยิ่ง

ทว่าเมื่อเวลาสามทุ่ม ซูจือเฟยผลักเปิดประตูห้องออกมา และเรียกรวมคนในครอบครัวมาอย่างหนักอึ้ง บอกว่าตนมีเรื่องที่สำคัญต้องการจะประกาศด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

คนในครอบครัวนั่งอยู่ในห้องรับแขก ขณะที่ต้องการฟังว่าเขามีเรื่องสำคัญอะไรต้องการจะประกาศกันแน่ เขาก็ควักโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็ต่อสายวิดีโอคอลไปหาซูเฉิงเฟิง

ซูจือหยูเห็นว่าเขาวิดีโอคอลหาคุณปู่ จึงไม่พอใจขึ้นมาทันที ถามอย่างสงสัยว่า: “พี่ ทำไมพี่ต้องวิดีโอคอลหาคุณปู่ด้วยล่ะ?”

ซูจือเฟยเอ่ยอย่างจริงจัง: “ฉันมีการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่ของตัวเองต้องการจะประกาศ เพราะฉะนั้นเลยอยากแจ้งคุณปู่ไปด้วยเลย”

ซูจือหยูเอ่ย ด้วยสีหน้าที่บูดเบี้ยว: “ถ้างั้น พี่ไม่ต้องถ่ายโดนฉันกับแม่นะ”

ซูจือเฟยพยักหน้า จากนั้นก็ไปนั่งที่ไกลๆ หน่อย

ไม่นาน ปลายสายก็รับวิดีโอคอล

ซูเฉิงเฟิงเอ่ยถามจากปลายสาย: “จือเฟย ทำไมถึงวิดีโอคอลมาหาฉันเวลานี้?”

ซูจือเฟยเอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบ: “คุณปู่ ผมมีการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่ ต้องการแจ้งให้ท่านทราบ”

ซูเฉิงเฟิงงุนงงไปชั่วขณะ ทว่าก็พยักหน้า เอ่ยว่า: “มีการตัดสินใจที่ใหญ่โตอะไรเหรอ ว่ามาเถอะ”

ซูจือเฟยนั่งเหยียดตัวตรง เอ่ยอย่างจริงจังว่า: “ผมซูจือเฟย หลังจากที่ครุ่นคิดอย่างละเอียดแล้ว คิดว่าพ่อและปู่ของผมล้วนเป็นคนที่มีบาปหนา เพราะฉะนั้นผมตัดสินใจเริ่มจากพรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้า จะใช้วิธีการเดินหมอบกราบหัวแตะพื้น ไปจนถึงวัดต้าจาว เพื่อเป็นการไถ่บาปให้ตระกูลซู การกระทำนี้ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไร ถ้าผมสามารถหมอบกราบหัวแตะพื้นจนถึงวัดต้าจาวได้ภายในสามปี ผมยังต้องกลับมาเดินหมอบกราบหัวแตะพื้นเวลานานอีกครั้งเป็นเวลาสามปี!”

ตู้ไห่ชิงและซูจือหยูได้ยินแล้ว แน่นอนว่าต้องอึ้งตะลึงตาค้างไป

และซูเฉิงเฟิงที่อยู่ปลายสาย มีสีหน้าดูไม่ได้เรียบร้อย!

เขาด่าอยู่ในใจ: “ไอ้เด็กบ้านี่หัวสมองกระทบกระเทือนหรือไงวะ!?! บอกว่าฉันบาปหนางั้นเหรอ?! ต่อให้ฉันจะบาปหนา ก็ไม่ต้องการให้นายไปหมอบกราบหัวแตะพื้นเป็นเวลานานขนาดนั้นเพื่อชดใช้ให้ฉันหรอก! แกนี่จงใจอยากให้ฉันขายหน้าต่อหน้าทุกคนใช่ไหม?!”

เมื่อนึกถึงตอนนี้ เขาก็ตะคอกด้วยสีหน้าที่ดูไม่ได้: “ซูจือเฟย! นี่แกกำลังจงใจก่อเรื่องชัดๆ ! แกอย่าลืมสถานะของแกไปนะ! แกคือหลานชายคนโตของตระกูลซู! ในฐานะหลานชายคนโตของตระกูลซู แกไม่ตั้งใจเรียน ทำงานให้มันดีๆ ไม่นำผลประโยชน์ของตระกูลซูมาเป็นผลประโยชน์ที่สูงสุด แต่กลับจะไปทำเรื่องที่ปัญญาอ่อนแบบนี้ แกจะให้คนในบ้านตระกูลซูเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?! แกจะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?!”

ซูจือเฟยไม่มีความสั่นคลอนใดๆ กับคำตะคอกที่เกรี้ยวกราดของซูเฉิงเฟิง เขาเอ่ยอย่างราบเรียบ: “ฉันได้ตัดสินใจแล้ว! ไม่มีใครหน้าไหนทั้งนั้นที่จะมาขวางการตัดสินใจของผมได้! เจ็ดโมงเช้าพรุ่งนี้ ผมจะเตรียมออกเดินทาง เมื่อถึงเวลานั้น ผมจะเรียนเชิญให้ผู้ใช้งานอินเทอร์เน็ตมาจับตาคุมผม!”

Related