เมื่อได้ยินว่าตุ๊กตาฟองดองท์ไม่ได้เอามาไว้กิน เย่เฉินก็แอบสบายใจขึ้นนิดหน่อย ไม่อย่างนั้นถ้าให้กินตุ๊กตาหน้าตัวเองหรือกู้ชิวอี๋ตอนวัยเด็กลงท้องจริงๆ ความรู้สึกนั่นก็จะน่าแปลกประหลาดไปหน่อย

ด้านข้าง กู้ชิวอี๋มองเย่เฉินอย่างเสน่หา พูดเสียงเบาว่า “พี่เย่เฉิน ฉันร้องเพลงวันเกิดให้พี่แบบตอนเด็กดีกว่า！ตอนที่ฉันร้องเพลงอยู่พี่สามารถขอพรวันเกิด รอฉันร้องจบก็สามารถเป่าเค้กได้แล้ว”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอเค！”

กู้ชิวอี๋ปรับการหายใจเล็กน้อย จากนั้นก็ร้องเพลงออกมาอย่างลึกซึ้ง “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู～แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู～～～แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู～ยู～～แฮปปี้～เบิร์ด～เดย์～ทู～～～ยู…..”

เย่เฉินพนมมือเข้าด้วยกันในเวลานี้ ปิดตาลง แล้วขอพรเล็กๆ

เขาในตอนนี้ไม่ได้มีความคาดหวังในสิ่งของแล้ว ความต้องการที่มากที่สุดของเขาก็คือตรวจสอบการตายที่แท้จริงของพ่อแม่ให้เจอ แล้วก็แก้แค้นให้พวกเขา แต่ว่าความต้องการแบบนี้มาขอพรในงานวันเกิดที่อบอุ่นอย่างนี้ ดูไม่ค่อยจะเหมาะสมสักเท่าไหร่

ดังนั้น เขาจึงอวยพรในใจ หวังว่าทุกคนในครอบครัว เพื่อนพ้องจะปลอดภัยแข็งแรง

แค่นี้ ก็พอแล้ว

หลังจากขอพรเสร็จ เพลงวันเกิดของกู้ชิวอี๋ก็ร้องจบแล้ว ลมเป่าแรงของเย่เฉิน เป่าเทียนยี่สิบเจ็ดเล่มทั้งห้าชั้นดับจนหมด

กู้ชิวอี๋รวมทั้งกู้เย้นจง หลินหว่านชิวสองสามีภรรยาปรบมือพร้อมกัน หลินหว่านชิวพูดยิ้มๆว่า “เฉินเอ๋อ น้าขอให้นายมีวันนี้ในทุกปี ขอให้มีแต่ความรุ่งโรจน์ตลอดไป ทุกความต้องการขอให้สมปรารถนา！”

กู้เย้นจงเองก็พยักหน้าพูดว่า “เฉินเอ๋อ ลุงขอให้นายทั้งชีวิตนี้ทุกอย่างราบรื่น สงบสุขสมปรารถนานะ！”

เย่เฉินรู้สึกตื้นตันใจ พูดขอบคุณ กู้ชิวอี๋ที่อยู่ด้านข้างขยับเข้ามาข้างหูเย่เฉิน ชี้ไปที่ตุ๊กตาฟองดองท์ของตัวเอง ใช้ระดับเสียงที่มีเพียงแค่เย่เฉินสามารถได้ยิน พูดว่า “พี่เย่เฉิน ขอให้พี่แต่งแมลงตามก้นคนนี้กลับบ้านได้ไว้นะคะ！”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร

เขาเข้าใจความหมายของกู้ชิวอี๋ตั้งนานแล้ว แต่ว่าหลายๆเรื่อง ไม่สามารถพูดชัดเจนได้ เพราะงั้นแกล้งโง่ไปจะดีกว่า

เวลานี้เอง หลินหว่านชิวยื่นมีดที่ใช้ตัดเค้กมาให้เล่มหนึ่ง พูดว่า “เฉินเอ๋อ นายเป็นเจ้าของวันเกิด ทุกคนกินสักหน่อยเพื่อรับโชคดี จากนั้นพวกเราก็เริ่มทานอาหารกัน！”

“ได้ครับน้าหลิน！” เย่เฉินตอบรับอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้มีด ตัดเค้กที่ชั้นล่างสุดออกมาไม่กี่ชิ้น ใส่ไว้ในจานใบเล็ก แล้วยื่นให้กับทั้งสามคน

จากนั้น กู้เย้นจงก็ลากเขาไว้ กลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม เริ่มทานอาหารดื่มเหล้ากัน

เขายกแก้วเหล้าขึ้นก่อน แล้วพูดกับเย่เฉินว่า “เฉินเอ๋อ คำพูดขอบคุณพูดไปเยอะมากแล้ว ลุงอยู่นี่ก็ไม่มาพูดอะไรมากแล้ว เหล้าแก้วนี้ ฉันเป็นตัวแทนพวกเราทั้งสามคนเคารพนายแก้วหนึ่ง！”

เย่เฉินไม่ได้ผลักดัน ยกแก้วเหล้าขึ้น พูดอย่างจริงจังว่า “ขอบคุณครับลุงกู้！”

แล้วทั้งสองก็ดื่มเหล้าขาวในแก้วจนหมด

แล้วกู้เย้นจงก็พูดอีกว่า “เฉินเอ๋อ พ่อแม่ของนายจากไปเร็ว จากความสัมพันธ์ของฉันกับพ่อนาย หลังจากที่เขาจากไปแล้ว ฉันก็สมควรที่จะแบกรับการดูแล การเลี้ยงดูและการสั่งสอนให้กับนาย มองนายเหมือนเป็นลูกตัวเอง แต่หลายปีมานี้ หานายไม่เจอมาโดยตลอด ในงานวันเกิดอายุยี่สิบเจ็ดปีของนายนี้ ขาดหายไปเกือบยี่สิบปี ความรู้สึกเสียดายในนั้นมีอยู่มากมายจริงๆ…..”

พูดถึงนี่ กู้เย้นจงถอนหายใจเบาๆทีหนึ่ง พูดอย่างจริงจังว่า “หลังจากนี้ ลุงหวังเพียงแค่ว่าในช่วงที่ยังมีชีวิตอยู่นี้ จะสามารถอยู่รวมงานวันเกิดกับนายอีกสักกี่ครั้ง！”

เย่เฉินรู้สึกตื้นตันใจ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลุงกู้ครับ เพียงแค่อยู่ร่วมงานวันเกิดเพียงไม่กี่ครั้งจะพอได้ยังไงกันครับ อย่างน้อยก็ต้องอยู่ด้วยอีกหลายสิบครั้งถึงได้สิครับ?”

กู้เย้นจงหัวเราะ พูดอย่างเบิกบานใจว่า “ใช่แล้ว！ต้องอยู่ร่วมอีกหลายสิบครั้ง！”

ขณะที่ดื่มอย่างมีความสุข เย่เฉินและกู้เย้จงต่างก็ดื่มเหล้าขาวกันไปแล้วคนละครึ่ง แต่ว่า ทั้งสองก็เพียงแค่มีความมึนเมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แม้แต่หลินหว่านที่เดิมทีแล้วดื่มไม่เก่ง ดื่มไวน์คนเดียวไปขวดหนึ่งแล้วก้ไม่ได้แสดงอาการออกมาว่ามีความไม่สบายตัวอะไร

กลับกัน เธอกลับถูกภายใต้ผลกระทบของแอลกอฮอล์ ทำเอารู้สึกมีความสุขมาก จากผลกระทบของแอลกอฮอล์ ใบหน้าของเธอแดงก่ำเล็กน้อย บวกกับที่เมื่อกี้เพิ่งดื่มยาอายุวัฒนะเข้าไป สีหน้าของเธอกลับดูผิวขาวอมชมพู มีเสน่ห์อย่างมาก

Related