บทที่ 310

ท่าทางเว่ยฉางหมิงหน้าเสียยิ่งกว่าพ่อตนเองตายเสียอีก ร้องไห้อ้อนวอนว่า “อาจารย์เย่ เลีย8โถมันเยอะเกินไป อีกอย่างโถที่นี่มันใหญ่มาก ใครก็ทนไม่ได้กับการเล่นตลกแบบนี้…………”

ฮึ่ม ทนไม่ได้ เย่เฉินหัวเราะฮ่า ๆ แล้วกล่าวกับลุงวีว่า “โทรศัพท์หาท่านหงห้า พาสองคนนี้ไปที่สังเวียนการต่อสู้สุนัข ทำเช่นเดียวกันกับอาจารย์ที่มาจากฮ่องกง สับพวกเขาแล้วให้เป็นอาหารสุนัข!”

ลุงวีพยักหน้าทันที แล้วกล่าวว่า “ได้ครับ อาจารย์เย่!”

ก่อนหน้านั้น คนแซ่ล่ายเป็นนักต้มตุ๋นที่มาจากฮ่องกงหลอกว่าตนเองเป็นอาจารย์ฮวงจุ้ย มาหลอกคุณหนูใหญ่แล้วความลับถูกเปิดเผย ถูกท่านหงห้าสับแล้วให้เป็นอาหารสุนัขโดยตรง

เรื่องแบบนี้ ท่านหงห้าไม่ใช่เคยทำแค่ครั้งสองครั้ง เขาทำจนชำนาญมาก

เมื่อเว่ยฉางหมิงกับเซียวเวยเวยได้ยินประโยคนี้ ตกใจกลัวเหมือนวิญญาณออกจากร่าง

เวลาเช่นนี้ ทั้งสองคนจะกล้าต่อรองได้อย่างไร?

เว่ยฉางหมิงมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเอาชีวิตรอด แล้วกล่าวว่า “ผมเลีย! ผมเลีย! ผมจะเลียตอนนี้เลย!”

เมื่อพูดจบ รีบขยับไปที่โถปัสสาวะที่อยู่ตรงหน้าเขาทันที แล้วแลบลิ้นเลียมันอย่างอดทนต่อความขยะแขยง

กลิ่นเหม็นที่รุนแรงทำให้เขาเลียไปอาเจียนไป แต่เขาไม่กล้าชักช้า เพราะกลัวว่าจะถูกลากไปเป็นอาหารของสุนัข แต่กัดฟันอดทนเลียต่อไปอย่างต่อเนื่อง

เซียวเวยเวยร้องไห้เสียใจเป็นอย่างมาก เธอร้องไห้ไปแล้วก็เลียโถปัสสาวะไป

ตอนนี้เย่เฉินได้กล่าวว่า “เซียวเวยเวย แถวนี้เป็นของเว่ยฉางหมิง ตอนนี้ที่คุณเลียอยู่เป็นของเว่ยฉางหมิง โถที่คุณจะเลียคือแถวหลัง”

ทำให้เซียวเวยเวยร้องไห้เสียงดังขึ้นไปอีก ที่เลียไปเมื่อสักครู่คือเสียเปล่า จึงได้แต่ร้องไห้ไป แล้วก็คลานไปแถวที่2 แล้วจับโถปัสสาวะแล้วก็เริ่มเลียใหม่

นี่เป็นเรื่องที่ทำให้เธอต้องอัปยศอดสูที่สุดในชีวิต และยังเป็นการทรมานที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเธอ………….

เย่เฉินไม่อยากอยู่ดูต่อไป จึงได้สั่งกับลุงวีว่า “จำไว้ ต้องให้พวกเขาเลียให้สะอาดเสียก่อน ถึงจะปล่อยพวกมันออกไป!”

ลุงวีรีบกล่าวว่า “อาจารย์เย่วางใจได้ ผมจะอยู่คุมพวกเขาด้วยตนเอง”

เย่เฉินพยักหน้า หันหลังแล้วเดินไปที่ลิฟต์ เพื่อขึ้นชั้น15

ลุงวีก้มคำนับส่ง ไม่กล้าลบหลู่สักนิด

ก่อนที่เย่เฉินจะเข้าไปในลิฟต์ ลุงวีรีบกล่าวว่า “อาจารย์เย่ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เป็นผู้น้อยวีเองที่ทำงานไม่รอบคอบ ทำให้คุณโกรธ หวังว่าคุณคงจะให้อภัย”

เย่เฉินยิ้มบาง ๆแล้วกล่าวว่า “คุณคอยควบคุมดูแลเขาทั้งสองคน ขอแค่พวกเขาเลียอย่างตั้งใจ เลียได้สะอาด เรื่องนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป”

ลุงวีรีบพยักหน้า “อาจารย์เย่โปรดวางใจได้ หากพวกเขาสองคนเลียไม่หมด ผมจะจัดการฆ่าพวกเขาเอง!”

เมื่อพูดไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะขอร้อง “อาจารย์เย่ ผู้น้อยวียังมีอีกเรื่องที่จะขอร้อง……….”

เย่เฉินพูดอย่างเรียบ ๆ “คุณพูดมา”

ลุงวีรีบก้มคำนับอย่างเคารพแล้วกล่าวว่า “อาจารย์เย่ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ขอให้คุณอย่าบอกเรื่องนี้ให้กับคุณหนูใหญ่ของผม บุญคุณที่ยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ ผู้น้อยวีจะจำจนวันตาย!”

พูดไปลุงวีก็ถือเป็นข้ารับใช้ของตระกูลซ่ง เป็นข้าทาสบริวาร แต่เย่เฉินเป็นคนที่คนทั้งตระกูลซ่งประจบสอพลอเขาอย่างสุดชีวิต ถ้าหากซ่งหวั่นถิงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ต้องลงโทษตนเองอย่างแน่นอน ซึ่งอาจจะทำให้ตนเองเสียตำแหน่งพ่อบ้านตระกูลซ่งไปเลยด้วยซ้ำ

เย่เฉินก็รู้ ว่าลุงวีไม่ได้ทำผิดอะไรร้ายแรง เพียงแต่ถูกคนอื่นหลอกใช้ เมื่อเห็นว่าทัศนคติของเขาเที่ยงตรง เขาจึงพยักหน้าและกล่าวว่า “ได้ ครั้งนี้ถือว่าช่วยคุณสักครั้ง หากคุณยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนประเภทนี้ต่อไปอีก อย่าหาว่าผมไม่เตือนน่ะ”

ลุงวีรู้สึกซาบซึ้งแล้วกล่าวทันทีว่า “อาจารย์เย่ได้โปรดวางใจ ในอนาคตผู้น้อยวีจะไม่ไปมาหาสู่กับคนประเภทนี้ หากมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ผู้น้อยวีจะลงมือหักขาทั้งสองข้างของตนเอง!”

“อึม” เย่เฉินพยักหน้าอย่างช้า ๆ แล้วโบกมือ “โอเค คุณไปได้แล้ว”

จากนั้นลุงวีทำความเคารพแล้วกล่าวว่า “ผู้น้อยวีขอคุณอาจารย์เย่!”

————