เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฉิน เย่ฉางโคงรู้สึกหดหู่มาก

เขาเข้าใจความหมายของเย่เฉิน ต่อจากนี้ไปไม่ว่าเขาจะอยู่ในตระกูลเย่หรือไม่? และไม่ว่าเขาจะอยู่ที่เย่นจิงหรือไม่ก็ตาม เย่เฉินได้กลับมาตระกูลเย่อย่างเป็นทางการแล้ว

เย่ฉางโคงแอบด่าแช่งอยู่ในใจ “เจ้าหมอนี้ทำแบบนี้มันน่าขยะแขยงจริง ๆ…..”

เพียงแต่ ต่อหน้าคุณท่านแล้ว เขาไม่กล้าพูดอะไร

ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดี ๆ ๆ กลับมาก็ดีแล้ว!”

คุณท่านหันไปแนะนำเย่ฉางหยุนซึ่งเป็นอาสาม เย่ฉางจุ้นซึ่งเป็นอาสี่ เย่ฉางหมิ่นซึ่งเป็นป้า และเย่ฉางซิ่วซึ่งเป็นอาคนเล็ก ให้กับเย่เฉิน

ตอนที่แนะนำเย่ฉางหมิ่น เย่ฉางหมิ่นแสดงมิตรไมตรีและกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “เฉินเอ๋อ ป้ารอคุณมาหลายปีแล้ว ในที่สุดคุณก็กลับมา! วิญญาณพ่อแม่ของคุณที่อยู่บนสวรรค์ จะต้องปลื้มปีติอย่างแน่นอน!”

ขณะที่พูด เธอเสแสร้งสะอึกสะอึ้น แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา

เย่เฉินคุ้นเคยกับความเสแสร้งแบบนี้ของเย่ฉางหมิ่น เพราะอย่างไรเสียเย่ฉางหมิ่นนั้นเป็นลูกสาวสูงศักดิ์ของตระกูลเย่ ถ้าใช้คำที่นิยมใช้ในปัจจุบันต้องเรียกว่าเธอคือองค์ใหญ่อย่างแน่นอน

องค์หญิงใหญ่เป็นคนที่หยิ่งยโสมาตลอด ไม่จำเป็นต้องก้มหัวให้ใคร ดังนั้นตอนนี้ทักษะการแสดงของเธอไม่เนียน ก็เป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้

เพราะปกติองค์หญิงใหญ่ไม่มีอารมณ์จะศึกษาและพัฒนาทักษะการแสดง เย่เฉินสามารถเห็นได้ว่าวันนี้เธอทำดีที่สุดแล้ว แต่น้ำตาของเธอไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของเธอจริง ๆ

ดังนั้น เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและกล่าวอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณครับ คุณป้า”

กลับกัน อาเล็กเย่ฉางซิ่วซึ่งเงียบมาโดยตลอด ตอนนี้ดวงตาของเธอแดงก่ำ

ตอนที่คุณท่านเย่แนะนำเธอ เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอจับมือเย่เฉินและร้องไห้สะอึกสะอื้น “เฉินเอ๋อ กลับมาคราวนี้ อย่าจากไปอีกนะ….. ”

เมื่อมองป้าที่อายุประมาณสี่สิบปีที่อยู่ข้างหน้า เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะนึกถึงวัยเด็กของตนเอง

อาเล็กเย่ฉางซิ่วแก่กว่าตนเองหนึ่งรอบ ตอนที่ยังเป็นเด็ก ตนเองเป็นเด็กเล็ก ส่วนเธอเป็นเด็กโต

ตอนนั้น ตนเองติดเธอมาก เพราะหลังจากเลิกเรียนเธอจะเล่นกับตนเองทุกวัน

และเธอก็ติดพ่อของตนเองมากเช่นกัน ในบรรดาพี่น้องทั้งหมด เธอกับพ่อของตนเองมีความสัมพันธ์ดีที่สุด

และตอนนั้นพ่อของเย่เฉินรักและเอ็นดูน้องสาวคนเล็กมากที่สุด โดยพื้นฐานแล้วปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นลูกสาว ให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ ดังนั้นถึงแม้พี่ชายและน้องสาวจะอายุต่างกันมาก แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นมีความรักใคร่ปรองดองกันมาก

ในความทรงจำของเย่เฉิน อาเล็กเป็นคนที่ร่าเริงมีชีวิตชีวา และไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเหมือนกับเย่ฉางหมิ่น

ตอนนั้น เย่ฉางหมิ่นสนิทสนมกับเย่ฉางโคง และเจตนาเหินห่างกับเย่ฉางอิงพ่อของตนเอง

เหตุผลคือเย่ฉางหมิ่นรู้สึกว่าในอนาคตทายาทสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลเย่จะต้องเป็นเย่ฉางโคงลูกชายคนโตอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงเกิดความคิดเริ่มเลือกข้างนานแล้ว

ในทางกลับกัน เย่ฉางซิ่วไม่เคยมีความคิดที่ซับซ้อนเหล่านั้น

ตอนที่เย่เฉินออกจากบ้านไปพร้อมกับพ่อแม่ อาเล็กเย่ฉางซิ่วกำลังศึกษาอยู่ที่ต่างประเทศ ความทรงจำของเย่เฉินที่มีต่อเธอ ยังคงอยู่ในภาพตอนที่เธอจบมัธยมปลาย และทุกคนไปส่งเธอเดินทางไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ

ตอนนั้นอาเล็กยังเป็นสาว และตอนนี้เธอเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว

เมื่อเห็นความรู้สึกที่แท้จริงของอาเล็ก เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอยู่ในใจ และกล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “อาเล็ก คุณวางใจเถอะ ผมกลับมาคราวนี้ เพื่องานไหว้บรรพบุรุษ และถึงแม้ต่อไปผมจะไปจากเย่นจิงชั่วคราว แต่ผมจะไม่ขาดการติดต่อกับตระกูลเย่”

ความหมายในคำพูดของเย่เฉินชัดเจนมาก

หลังจากตนเองกลับมาสู่ตระกูลเย่คราวนี้ เขาจะต้องกลับไปที่เมืองจินหลิงอย่างแน่นอน แต่ถ้าตนเองได้ร่วมงานไหว้บรรพบุรุษอย่างเป็นทางการแล้ว ต่อไปตนเองจะกลายเป็นสมาชิกสายตรงของตระกูลเย่อย่างเป็นทางการ

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เย่โจงฉวนและเย่ฉางซิ่วรู้สึกมีความสุขมาก แต่คนอื่นกลับไม่สบอารมณ์

คำกล่าวร่วมงานไหว้บรรพบุรุษของเย่เฉิน มันหมายความว่าต่อไปจะมีคู่แข่งที่จะมาแย่งชิงทรัพย์สินของตระกูลมากขึ้นอีกหนึ่งคน