บทที่ 323

เมื่อท่านหงห้าได้ยินคำสั่งของเย่เฉิน สีหน้าของเขาดูตะลึง เขารีบหยิบกริชขึ้นมา พูดกับคนของเขาว่า “กดหัวมันให้ฉันหน่อย！”

หลิวหมิงกลัวอย่างบ้าคลั่ง เขาดิ้นรนและส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง ให้ตายเขาก็ไม่ยอมให้ใครมาสลักคำว่าคนจนบนหัวของเขาเด็ดขาด สองคำนี้ เป็นสิ่งที่เขาพูดและใช้ด่าคนอื่นในทุกๆวัน

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ครอบครัวของหลิวหมิงหาเงินมีรายได้ ชีวิตของหลิวหมิงนั้นก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นเขาจึงเหลิงขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อออกมา เห็นคนเก็บขยะ ก็จะด่าเขาว่าเป็นไอ้คนจน

อยู่บนถนน เมื่อเห็นรถของคนอื่นไม่ดีไม่แพงเท่าของตัวเอง ก็จะด่าเขาว่าไอ้คนจน

เมื่อไม่นานมานี้ มีนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งสวมเสื้อของMeters bonwe เขาเดินชนจึงโดนชานมหกใส่เสื้อคลุมดิออร์โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาตีอีกฝ่ายจนสมองกระทบกระเทือน เมื่อพ่อแม่ของอีกฝ่ายมาถึง เขายังด่ากล่าวอีกว่า “จนทั้งครอบครัว ต่อให้ขายพวกนายทั้งหมดก็ไม่มีค่าพอกับเสื้อของฉันเลยสักนิดเดียว！”

พูดเสร็จก็จากไป ไม่มีการชดเชยเงินค่ารักษาเลยแม้สักหยวนเดียว

เมื่อวานตอนเย็น เขาขับรถออกไปร้านอาหาร เมื่อเห็นจราจรติดขัด เขาก็ถอยหลังขับไปที่ทางเท้าคนเดิน ส่งผลให้นักปั่นจักรยานต้องหลีกเข้าข้างทางเพื่อหลีกทางให้เขา มีชายชราที่เคลื่อนไหวช้าๆ ก็โดนเขาลงจากรถมาเตะชายชราลงข้างทาง จากนั้นก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าอีกฝ่ายพร้อมกับด่าสาปแช่งว่า “ไอ้คนจนนี่มันกล้ามายืนขวางทางงั้นเหรอ？ครั้งนี้จะยังแค่เตะแกนะ เจอคราวหน้าจะเอาให้ตายเลยไอแก่！”

หลังจากพูดเสร็จจึงขับรถออกไป

แม้แต่ในตอนนี้ เขาก็ยังคงเป็นคนไม่มีมารยาทเช่นเคย แย่งที่จอดรถของคนอื่น ปรากฏติดรถไปฟรี แต่กลับเอ่ยปากด่าต่งรั่งหลินและเย่เฉินว่าเป็นคนจน แถมยังมองด้วยสายตาที่หยิ่งผยอง

หากในตอนนี้เขาถูกสลักว่ายาจกสองคำนี้ นั่นก็คงเป็นการลงโทษที่ดีที่สุดสำหรับคนที่มีนิสัยและการกระทำแบบนี้

ท่านหงห้าเห็นเด็กคนนี้ดิ้นไปมา ไม่ยอมให้สลักบนหัวของเขา จึงกัดฟันกรอดๆพร้อมกับด่าไปว่า “ถ้านายร่วมมือกับฉันสักนิด ฉันก็จะสักบนหน้าผากของนายแค่สองคำ แต่ถ้านายยังดิ้นไปดิ้นมาแบบนี้ งั้นก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ฉันจะไม่เพียงสักแค่คนจนสองคำนี้หรอกนะ แต่ฉันจะช่วยสักแก้มซ้ายขวาของนายเพิ่มคำว่าคนจนตัวใหญ่ๆให้อีกนะ！”

เมื่อพูดจบ ท่านหงห้าก็รู้สึกแค้นในใจจึงพูดอีกว่า “ใช่แล้ว！นายคงคิดว่าพ่อนายทำเงินได้สองก้อนในปีนี้ เลยคิดว่าจะทำอะไรได้ตามใจได้งั้นสิ? งั้นฉันจะให้คนไปจับพ่อนายมา แล้วสลักคำว่าคนจนไว้บนหน้าของเขา！แล้วบอกกับเขาว่า ต้องขอบคุณนายที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา！”

หลิวหมิงรู็้สึกกลัวจับใจ

ถึงแม้ว่าบ้านจะมีเงินอยู่บ้าง แต่ถ้าจะให้มาเผชิญหน้ากับท่านหงห้าคงเป็นไปไม่ได้！

ลูกน้องของท่านหงห้า คนหนึ่งถือมีดก็สามารถสับครอบครัวเขาออกเป็นเสี่ยงๆได้แล้ว！

นอกจากนี้ ยังมีตระกูลซ่งที่อยู่เหนือกว่าท่านหงห้า ใครก็ไม่รู้ว่า ท่านหงห้านี้เป็นสุนัขรับใช้ของตระกูลซ่ง？

อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าท่านหงห้าจะเป็นเพียงแค่สุนัขรับใช้ของตระกูลซ่งก็ตาม แต่ก็ไม่ใช่คนที่สามารถหาเรื่องได้！

หากว่าเขาสลักคำว่ายาจกบนหน้าผากของเขาจริงๆ ในอนาคตเขาจะไปเจอคนได้ยังไงกัน？

ถ้าหากเขาสักคำว่าพ่อของยาจกบนหน้าของพ่อเขาจริงๆ อนาคตพ่อเขาจะมีหน้าไปพบคนได้ยังไงกัน？

เมื่อถึงเวลาก็กลัวพ่อของเขาจะโกรธจนทำลายชีวิตของเขาไหมเนี่ย

เขาจึงได้แต่ร้องไห้ขอร้องว่า “ท่านลุงหง ได้โปรดขอความเมตตา สักให้มันเล็กลงหน่อยได้หรือไม่ครับ？”

“ไอ้คนระยำ！” ท่านหงห้าตบเข้าไปที่บ้องหูของเขา พร้อมกับด่าว่า “นายยังจะมีหน้ามาต่อรองกับฉันอีกนะ？”

หลิวหมิงน้ำตาไหลพราก เขารู้สึกผิดในใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรกับท่านหงห้าอีก

ท่านหงห้าให้คนจับหัวของเขาให้แน่น เตรียมกริชสักคำว่าคนจนให้บนหัวของเขา

เย่เฉินหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายวิดีโอเอาไว้

แม้ว่าหลิวหมิงจะขอให้สักให้เล็กสักหน่อย แต่ใครจะกล้าไปขัดคำเย่เฉินได้ยังไงกัน？

———-