บทที่ 422

เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า：”หวังเจิ้งกางพูดกับผมว่า เดือนหน้าต้องเก็บงานเสร็จแน่นอน ถึงตอนนั้นก็สามารถย้ายเข้าไปได้”

เซียวชูหรันพูดว่า： “เพิ่งจะตกแต่งเสร็จก็ย้ายเข้าไปไม่เหมาะมั้ง? ยังไงก็ยังต้องรอให้กลิ่นหมดก่อน”

หม่าหลันรีบพูดว่า： “ไม่ต้องไม่ต้อง ครั้งที่แล้วฉันไปดูกับพ่อแกแล้ว ที่เขาตกแต่งกันนั้น ของที่ใช้เป็นวัสดุนำเข้าไม่มีมลพิษ ฟอร์มาลดีไฮด์เป็นศูนย์ ในห้องไม่มีกลิ่นแม้แต่นิดเดียวจริงๆ อีกทั้งในคฤหาสน์ยังใสตัวกลองอากาศใหม่ กรองอากาศตลอด24ชั่วโมง ไม่รู้ว่าทันสมัย และดีแค่ไหน！”

เซียวชูหรันถึงได้พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมาก

ที่จริงคฤหาสน์Tomson Rivieraสำหรับเธอแล้ว ไม่ได้รู้สึกอะไร

แต่ว่าครั้งที่แล้วเย่เฉินพูดถูก ย้ายเข้าไป อย่างน้อยก็สามารถพักคนละชั้นกับพ่อแม่ อย่างนี้ละก็ ก็มีพื้นที่ส่วนตัวมากขึ้น จะได้ไม่เหมือนกับตอนนี้แม้ว่าจะเป็นห้องของตัวเอง ก็ไม่มีความเป็นส่วนตัว

อีกทั้งยัง ตัวเองได้สัญญากับต่งรั่งหลินว่า หลังจากที่ย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์จะเก็บไว้ให้เขาหนึ่งห้อง เชิญเธอมาพัก เธอผู้หญิงตัวคนเดียว พักที่โรงแรมคนเดียวตลอดที่จริงแล้วก็ค่อนข้างเงียบเหงา

คฤหาสน์สำหรับเย่เฉินแล้วยังไงก็ได้ ก่อนที่เขาจะอายุแปดขวบมีแต่เสื้อผ้าอาหารดีๆ หลังจากอายุแปดขวบอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งหลายปี เกินช่วงที่จะมีความสุขกับของนอกกายนานแล้ว

เวลานี้ จู่ๆหม่าหลันได้รับข้อความหนึ่ง หยิบโทรศัพท์ออกมาดู คิ้วขมวดอย่างมีความสุข

เธอพูดกับทั้งสามคนว่า： “ตอนบ่ายเพื่อนๆฉันนัดไปเล่นไพ่นกกระจอกที่บ้าน จะเล่นแปดรอบ อาหารเย็นไม่กลับมากินนะ”

เซียวฉางควนถามด้วยความประหลาดใจว่า： “เล่นแปดรอบ?นั่นจะไม่เล่นถึงสิบชั่วโมงเลยเหรอ?”

หม่าหลันมองบนให้กับเขา พูดว่า： “สิบชั่วโมงแล้วยังไง? สองวันสองคืน ประสบการณ์เล่นสี่สิบกว่าชั่วโมง ตอนที่ยังสาวๆไม่ใช่ว่าจะไม่เคย！”

เซียวฉางควนเตือนไปว่า： “ยังไงตอนนี้ก็อายุมากแล้ว！ นั่งเป็นเวลานานทำให้เกิดโรคได้ง่าย พวกหมอนรองกระดูกสันหลังบ้าง โรคกระดูกคอ ความดันโลหิตสูง ต่างก็เป็นเพราะนั่งนานๆ”

หม่าหลันโบกมือ: “ร่างกายของฉันแข็งแรงดี คุณก็อย่ามาแช่งฉัน！”

เซียวชูหรันขมวดคิ้ว อดที่จะพูดด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ว่า： “แม่ คุณเล่นไพ่นกกระจอกเป็นครั้งคราวเพื่อความสนุกสนาน หนูไม่ได้ว่าอะไร แต่แม่ฟังหนูสักหน่อย หนึ่งคืออย่าเล่นนานเกินไป อีกอย่างหนึ่งคือ อย่าเล่นแพ้ชนะครั้งละแสนๆล้านๆแบบนั้น”

“ไอ้หยา การเล่นไพ่นกกระจอกก็เพื่อความสนุกสนานเท่านั้นเอง!”

หม่าหลันพูดอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น： “จะว่าไป ฉันออกไปเล่นไพ่นกกระจอกทุกวัน ยังไม่ใช่เพราะครอบครัวเราเหรอ? พ่อแกและยังมีไอ้สวะอีก เย่เฉินไม่เพียงแต่ไร้ประโยชน์ ยังเป็นคนที่ชอบไปหลอกลวงคนอื่นเขาไปทั่วต่อไปไม่แน่ว่าอาจจะสร้างความเดือดร้อนให้กับครอบครัวเราก็ได้ ตอนนี้แกกำลังเปิดธุรกิจอีก บริษัทยังไม่ได้ทุนคืน ต่อไปฉันและพ่อของแกแก่แล้วจะอยู่ยังไง? ตอนนี้ฉันกำลังใช้การเล่นไพ่นกกระจอกเพื่อหารายได้เลี้ยงตัวเองตอนแก่ หารายได้เสริมให้กับครอบครัว！”

เย่เฉินได้ยินแล้วไม่สบอารมณ์

แม่ยายคนนี้ มีเรื่องไม่มีเรื่องก็ชอบดึงตัวเองออกมาพูดเหน็บแหนบ ถึงตอนนี้แล้วยังคิดว่าตัวเองเป็นนักต้มตุ๋น อยากจะพูดใส่หน้าเธออย่างแรงจริงๆ บอกกับเธอว่า： “ในเมื่อคุณคิดว่าฉันเป็นนักต้มตุ๋น งั้นคฤหาสน์ที่ฉันต้มตุ๋นมา งั้นคุณก็อย่าเสนอหน้าเข้ามาอยู่！

จะว่าไปแล้ว แม่ยายคนนี้ของตัวเอง ขาดการอบรมสั่งสอน！

————