บทที่ 437

ไม่นาน ซ่งหรงวี่ขับรถออกจากบ้านไปส่งซ่งหวั่นถิง มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลโรคจิตชิงซาน

และในขณะนี้ ที่โรงพยาบาลโรคจิตชิงซาน พยาบาลเพิ่งป้อนอาหารให้อู๋ฉีที่บ้าคลั่ง

เมื่อป้อนเขาเสร็จ ก็เช็ดปากเขาให้สะอาด ให้เขาบ้วนปาก และล้างกระเพาะ แม้อู๋ฉีมีสติกลับมาแล้ว ทั้งตัวเขานอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลโดยถูกมัดมือและเท้า สีหน้าหมดหวัง

พยาบาลสองสามคนอดทนกล้ำกลืนความคลื่นไส้ ถือสิ่งสกปรกออกจากท้องของเขา จากด้านในห้องผู้ป่วยพิเศษไปยังห้องพักผ่อนของญาติ

พ่อของอู๋ฉี อู๋ตงไห่ และพี่ชายอู๋ซิน นั่งบนโซฟาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

หลังจากพยาบาลออกมา กล่าวกับทั้งสองด้วยความเคารพว่า: “ประธานอู๋ ประธานอู๋น้อย ได้สติแล้วค่ะ”

อู๋ตงไห่ถามอย่างเย็นชาว่า: “ล้างกระเพาะเสร็จแล้วเหรอ?”

พยาบาลพยักหน้า พูดเสียงต่ำว่า: “ล้างเสร็จแล้ว!”

“อืม” อู๋ตงไห่ถามอีก: “ของที่พวกคุณป้อนให้เขา ฆ่าเชื้อแล้วใช่ไหม?”

พยาบาลรีบพูด: “ฆ่าเชื้อแล้ว เราใส่ไว้ในหม้ออัดแรงดันสำหรับการฆ่าเชื้อที่อุณหภูมิและแรงดันสูง แม้ว่าจะไม่สามารถกำจัดกลิ่นได้ แต่ก็สามารถยืนยันได้ว่าไม่มีแบคทีเรียหรือไวรัสอยู่ในนั้น……”

ตอนนี้ อู๋ฉีในทุกๆ 1 ชั่วโมงมีกฎเหล็กว่าจะต้องมีการ “เสริมอาหาร” จนถึงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม

อู๋เฉินไห่ก็ไม่กล้าขัด สุดท้ายความล่าช้าเพียงหนึ่งนาทีก็อาจจะนำไปสู่ความตายได้ เขากลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชายจริงๆ

ดังนั้น เขาจึงหารือกับผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ของเขา พร้อมกับวิธีแก้ปัญหาชั่วคราว ทุกครั้งที่มีการ “เสริมอาหาร” ให้เขา มักจะถูกวางไว้ในหม้ออัดแรงดันไว้ล่วงหน้าสำหรับฆ่าเชื้อที่อุณหภูมิสูงเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง เมื่อเป็นแบบนี้อย่างน้อยก็ไม่ป่วยเพราะการ “เสริมอาหาร”

นี่เป็นขั้นตอนเดียวที่การทำให้คลายบัฟเฟอร์ในร่างกาย

อู๋ตงไห่เหลือบมองไปที่พยาบาลสองสามคน โบกมืออย่างห่อเหี่ยวใจแล้วพูดว่า: “โอเค พวกคุณออกไปเถอะ อย่าลืมเตรียมอาหารมื้อต่อไปล่วงหน้าด้วย”

พยาบาลพยักหน้า กล่าว: “ประธานอู๋ไม่ต้องห่วง อาหารแปดมื้อของคืนนี้ได้เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ละส่วนจะมีการฆ่าเชื้อด้วยความร้อนฆ่าเชื้อไว้ล่วงหน้า จากนั้นจะนำไปไว้ในอุณหภูมิห้องเพื่อเตรียมไว้ให้ผู้ป่วย

อู๋ตงไห่รู้สึกคลื่นไส้อย่างรุนแรง โบกมือกล่าว: “พอแล้ว ออกไปเถอะ”

หลังจากที่พยาบาลสองสามคนออกไป อู๋ซินกระซิบกับอู๋ตงไห่ว่า: “พ่อครับ เป็นแบบนี้ทุกครั้งมันก็ใช่เรื่องนะ! กินอึทุก 1 ชั่วโมง ถ้ามันกระจายออกไป ตระกูลอู๋ของเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

อู๋ตงไห่ตอบกลับ: “แล้วจะให้ทำยังไง? จะให้น้องแกตายไม่ได้หรอกนะ?”

อู๋ซินรีบพูด: “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้ ผมอยากบอกว่า ไม่อย่างงั้นเราพาเสี่ยวฉีกลับซูหางก่อนเถอะ อยู่ต่อที่นี่ก็ไม่ช่วยอะไร กลับบ้านเราเถอะ ใช้พยาบาลของโรงพยาบาลเรา เราจะได้วางใจได้หน่อย อีกอย่างได้ปิดปากเงียบด้วย”

อู๋ตงไห่พูด: “ให้น้องแกกลับไปได้ แต่เรายังไปไหนไม่ได้”

“ทำไมล่ะ?” อู๋ซินถามด้วยความประหลาดใจ: “เราอยู่ที่นี่ยังทำอะไรได้อีก?”

อู๋ตงไห่กล่าว: “ฉันสงสัยว่าน้องแกอยู่ๆก็เป็นโรค อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ต้องมีเงื่อนงำบางอย่างอยู่เบื้องหลังที่เราหาไม่พบ ฉันเลยวางแผนว่าจะอยู่จินหลิงสักพัก ต้องหาความจริงให้ได้ แกอยู่ที่นี่ต่อกับฉันนะ”

อู๋ซินฟังมาจนถึงตอนนี้ ก็พยักหน้าและกล่าวว่า: “ก็ได้พ่อ ผมจะอยู่ต่อกับพ่อ”

อู๋เฉินไห่ตอบอืม และกล่าวว่า: “ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้ พรุ่งนี้เช้าก็ให้หมอของตระกูลเราพาน้องแกกลับไปก่อน”

เมื่อพูดจบ เขาลุกขึ้นยืนกล่าวว่า: “ไป เข้าไปดูน้องแกหน่อย”

สองพ่อลูกลุกขึ้น เปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วย กลิ่นเหม็นเน่าโชยออกมาจากในประตู

แม้ว่าหน้าต่างจะเปิดอยู่และระบบควบคุมไอเสียก็เปิดอยู่ แต่กลิ่นจะคงอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

————