บทที่ 479

จางเจี้ยนยอมรับชะตากรรมของเขาโดยสิ้นเชิง

เมื่อเทียบกับต้องไปขุดโสมท่ามกลางหิมะบนภูเขาฉางไบตลอดชีวิต กับการแบกปูนที่ก่อสร้างในเมืองจินหลิง ถือว่าโชคดีมีความสุขกว่าเยอะ

อย่างน้อย ตัวเองก็ยังสามารถใช้ชีวิตในเมือง ยังกลับบ้านได้ ยังไงก็สามารถใช้ชีวิตนอกเวลางานได้

ถ้าไปที่ภูเขาฉางไบ งั้นชั่วชีวิตนี้ก็จบจริงๆแล้ว

ท่านหงห้าเห็นเขายอมรับชะตากรรมแล้ว พูดอย่างเย็นชาว่า “นี่นายถือว่าโชคดีแล้ว ไม่อย่างนั้น วันนี้ฉันจะพาคุณไปที่กรงสุนัขของฉันโดยตรงแล้วเอาให้สุนัขกิน!"

จางเจี้ยนรีบพยักหน้าขอบคุณทั้งน้ำตาแล้วพูด "ขอบคุณ ท่านเย่ที่ใจกว้างเมตตา… ขอบคุณท่านหงห้า … "

ท่านหงห้าก็พูดกับลูกน้องโดยตรง "ไป พาเขาไปที่สถานที่ก่อสร้างในอำเภอจินถาน ปล่อยให้เขากินอยู่กับคนงานทั่วๆไป แต่ละเดือนมีวันหยุดสองวัน!"

"ครับ ท่านห้า!" ลูกน้องทั้งสองของท่านหงห้ารีบลากจางเจี้ยนออกไปข้างนอกทันที

ท่านหงห้าชี้ไปที่พันหยวนหมิงที่กำลังจะตายอยู่บนพื้นและถามเย่เฉิน "อาจารย์เย่ ไอ้แก่ตายยากนี่จะทำไงกับเขาต่อ?"

เย่เฉินพูดนิ่งๆ "ให้ตำรวจมาจับเขาไปเดี๋ยวนี้"

ทันทีที่พูดจบ ทีมตำรวจก็รีบเข้ามาถามเสียงดังว่า "คนไหนคือพันหยวนหมิง?!"

เซียวฉางควนรีบชี้ไปที่พันหยวนหมิงซึ่งนอนอยู่ที่พื้นและพูดว่า "คุณตำรวจ เขานี่แหละ"

ตำรวจเดินไปข้างหน้า เอารูปมาเทียบดูและพูดว่า "เขานี่แหละ เอาไป!"

ลูกน้องที่อยู่ข้างๆไล่ถามว่า "หัวหน้า คนนี้ได้รับบาดเจ็บจนหมดสติแล้ว ควรทำอย่างไร?"

"พาไปส่งโรงพยาบาลก่อน" หัวหน้านั่นพูด "หลังจากกู้ภัยมา ค่อยกักขัง!"

โจวชิ่งหนึ่งในเพื่อนนักเรียนเก่าแก่รีบถามว่า "สหายตำรวจ พันหยวนหมิงเขาก่ออาชญากรรมอะไร?"

ตำรวจพูดด้วยความถูกต้องว่า "พันหยวนหมิงถูกสงสัยว่าเข้ายึดทรัพย์สินของคนอื่นโดยมิชอบ และทำกำไรผิดกฎหมายรวมกว่าห้าสิบล้าน!"

ทุกคนต่างพากันแสดงความคิดเห็น

ไม่มีใครคิดถึงว่า พันหยวนหมิงที่เป็นหัวหน้าบริษัทปิโตรเคมี เดิมค่าตอบแทนก็สูงมากแล้ว ถึงขนาดใช้อำนาจโกงทรัพย์สินให้กับตัวเอง!

พันหยวนหมิงที่หมดสติถูกตำรวจพาตัวไป และเพื่อนนักเรียนเก่าทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความหดหู่

แต่ว่า สายตาที่มองไปที่เย่เฉิน ด้วยความเกรงกลัวที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ไม่ว่ายังไงเย่เฉินก็ทำเอาพันหยวนหมิงจางเจี้ยน พ่อตาลูกเขยคู่นี้จบอย่างอนาถ ความสามารถของเขาเกินกว่าที่ทุกคนสามารถเข้าใจได้

เสี่ยวฉางควนก็ถือว่ามีหน้ามีตาจริงๆ เพื่อนนักเรียนเก่าแก่ทุกคนก็ล้อมขึ้นมาแสดงความเคารพ ทำให้เขารู้สึกมีความสบายใจที่สุด

แต่ว่า ก็ยังมีคนถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ไอ้หยา จางเจี้ยนไปแล้ว งานปาร์ตี้รอบสองของพวกเรามันคงจบลงแล้ว พวกเราทุกคนต่างก็แยกย้ายกลับกันเถอะ?”

แต่ละคนก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ทุกคนล้วนอยากมาเปิดหูเปิดตาที่คลับเฮาส์ฮุยหวง แต่คิดไม่ถึง ได้แค่เข้ามาในห้องล็อบบี้คลับเฮาส์ฮุยหวง ข้างในเป็นยังไงบ้างก็ยังไม่รู้

ในตอนนี้ เย่เฉินพูดกับท่านหงห้า "หงห้า บัตรของนายสามารถเข้าได้ถึงชั้นไหน?"

"ชั้นที่สิบครับ" ท่านหงห้ารีบพูด

เย่เฉินพูด "คุณช่วยผมเปิดห้องชั้นสิบ ให้คุณท่านทั้งหลายสนุกกันหน่อย"

ท่านหงห้าถามด้วยความประหลาดใจ "อาจารย์เย่ ท่านก็มีบัตรสูงสุด … "

เย่เฉินโบกมือ บ่งบอกให้เขาเงียบ

————