บทที่ 480

ในคลับเฮาส์ฮุยหวงทั้งหมด ทำบัตรสูงสุดให้ตัวเองแค่ใบเดียว ไม่เพียงแต่ไปได้สิบห้าชั้น อีกทั้งยังสามารถฟรีทุกอย่าง

เขาไม่อยากให้พ่อตาเซียวฉางควนรู้ว่า ตัวเองมีบัตรใบนี้

ไม่อย่างนั้น ด้วยนิสัยของเขา เขาจะต้องตื้อทุกวันให้ตัวเองพามาที่นี่ หรือไม่ก็หาทุกวิถีทางเอาบัตรของตัวเองแล้วพาเพื่อนๆมาคุยโม้โอ้อวด

ดังนั้น ไม่ให้พวกเขารู้จะดีกว่า

ท่านหงห้าเข้าใจความหายของเย่เฉินทันที รีบคว้าบัตรสมาชิกของตัวเองออกมา ยื่นให้พนักงานต้อนรัย แล้วเอ่ยปากว่า “เตรียมห้องใหญ่ของชั้นสิบให้หน่อย ค่าใช้จ่ายทั้งหมด คิดที่ผม”

พนักงานต้อนรับรับบัตรสมาชิกด้วยความเคารพจากนั้นยิ้มและพูดว่า "ชั้นสิบห้องหนึ่งศูนย์ศูนย์แปดเปิดให้ท่านเรียบร้อยแล้วค่ะ เข้าไปได้ทุกเมื่อ ในนั้นพื้นที่กว้างมาก สามารถเข้าไปได้สามสิบคน"

ท่านหงห้าพยักหน้า จากนั้นพูดกับเย่เฉินด้วยความเคารพ "อาจารย์เย่ ท่านสามารถขึ้นไปพร้อมกับคุณท่านทั้งหลายได้แล้วครับ"

เย่เฉินพูดกับทุกคนว่า "คุณอาทั้งหลาย เพื่อนของผมจองชั้นสิบห้องหนึ่งศูนย์ศูนย์แปด วันนี้ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเขาจ่ายเอง ตอนนี้เชิญทุกท่านตามพนักงานงานต้อนรับขึ้นไปเลยครับ!"

ทุกคนไม่คาดคิดว่า เรื่องร้ายผ่านไปอย่างหวุดหวิดเรื่องดีก็ผ่านเข้ามาแทนที่ ทุกคนก็ยินดีปรีดาขึ้นมาทันที

เดิมทีทุกคนนึกว่า อย่างมากก็ไปได้แค่ชั้นเจ็ดของคลับเฮาส์ฮุยหวง แต่คิดไม่ถึงพริบตาเดียวก็ไปถึงชั้นที่สิบ พูดได้ว่าอะไรที่สูญเสียไป อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีก็ได้ แต่อาจจะนำไปสู่เส้นทางใหม่ๆได้อีกมากมาย!”

เซียวฉางควนมีความสุขที่สุด ยิ้มแล้วพูดว่า “ยังไงก็ลูกเขยของผมก็มีความสามารถมากกว่า! ไม่เหมือนจางเจี้ยนนั่น มีแต่คุยโม้โอ้อวดติดปากตลอด"

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะชมเชยและนับถือ "ไอ้หยาเย่เฉิน นายนี่เป็นเสือซ่อนเล็บจริงๆนะ ฉางควนมีลูกเขยอย่างคุณถือเป็นบุญวาสนาจริงๆ!"

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย "พวกท่านชมผมเกินไปแล้ว จริงๆผมก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร ก็แค่รู้จักเพื่อนไม่กี่คน เชิญทุกคนรีบขึ้นไปสนุกกันเถอะ!"

เซียวฉางควนถามเขา "เย่เฉิน นายไม่ขึ้นมาเหรอ?"

เย่เฉินพูด "ผมจะคุยกับหงห้าสักสองสามคำค่อยตามขึ้นไป คุณพ่อท่านขึ้นไปกับพวกอาๆทั้งหลายก่อนเถอะ"

"ได้" เซียวฉางควนพยักหน้า ขอบคุณท่านหงห้า แล้วถึงตามพวกเพื่อนนักเรียนเก่าขึ้นไปข้างบน

พอทุกคนขึ้นไปข้างบนเท่านั้น เย่เฉินถามหงห้า “ครั้งที่แล้วให้นายจัดการเรื่องโคบายา ชิอิจิโร่ จัดการไปถึงไหนแล้ว?”

หงห้ารีบพูด "อาจารย์เย่ท่านวางใจเถิด ผมหาเทคนิคพิเศษทางคอมพิวเตอร์ที่ดีที่สุดมาแล้ว และผมยังจ้างนักวาดภาพจากสถาบันภาพยนตร์เพื่อทำวิดีโอปลอมเกี่ยวกับการเสียชีวิตของโคบายา ชิอิจิโร่ ส่งไปให้โคบายา ชิจิโร่ ตอนนี้เขาเชื่อทุกอย่างแล้ว "

"ดี" เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พูดว่า "พาโคบายา ชิอิจิโร่ มาเลี้ยงดูดีๆ ช่วงเวลานี้ ส่งเขากลับไปที่ญี่ปุ่นเพื่อแย่งชิงมรดก แต่เขาต้องเซ็นสัญญาล่วงหน้ากับผมหนึ่งฉบับ หลังจากแย่งชิงทรัพย์สินได้แล้ว ผมเอาแปดส่วน "

หงห้าพยักหน้าซ้ำ ๆ ตอบว่า "ได้ครับอาจารย์เย่ ผมทราบแล้ว จะกลับไปพูดกับเขาให้รู้เรื่อง"

เย่เฉินอืม แล้วพูด "คุณทำได้ดีมาก กลับไปก่อน ผมจะขึ้นไปชั้นบนอยู่เป็นเพื่อนกับพวกพ่อตาก่อน"

"ได้ครับ" ท่านหงห้าโค้งคำนับด้วยความเคารพและพูดว่า "อาจารย์เย่ ผมขอตัวก่อน มีธุระอะไรสั่งมาได้เต็มที่ครับ"

เย่เฉินกำลังรอลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นที่สิบ ทันใดนั้นประตูลิฟต์เปิดออก สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือ ซ่งหวั่นถิงที่แต่งตัวสวยหรูไม่มีที่ติ ถึงกับเดินออกมาจากข้างใน

วันนี้ซ่งหวั่นถิงแต่งตัวสวยมาก เดิมใบหน้าของเธอก็สวยงามไร้ที่ติ ยิ่งแต่งเติม ยิ่งทำให้เธอประณีตงดงามดึงดูดใจคน

เธอสวมกระโปรงชุดเดรสสีดำของ Chanel ซึ่งทำให้เห็นหุ่นเพรียวและอวบอิ่มของเธออย่างสมบูรณ์แบบ เช่นเดียวกับขาที่ขาวและอ่อนนุ่มที่ไม่สามารถหาข้อติได้

บวกกับผมที่ม้วนยาวสลวยไว้ด้านหลังศีรษะของเธอ เธอจึงดูเป็นผู้ใหญ่ และสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

สิ่งที่ทำให้เย่เฉินประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือเธอส่งกลิ่นหอมที่มีเสน่ห์ไฮโซ กลิ่นหอมแทรกซึมเข้าไปในรูจมูกทำให้ผู้คนรู้สึกว่ารูขุมขนทั่วร่างกายผ่อนคลาย

เมื่อได้เห็นซ่งหวั่นถิงที่สวยจนน่าตะลึง ในใจเย่เฉินรู้สึกแปลกใจ สำหรับซ่งหวั่นถิงนั้นยิ่งรู้สึกดีใจขึ้นไปอีก!

ในใจเธอคิดถึงเย่เฉินตลอดเวลา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกมาเย่เฉินจะอยู่ที่หน้าประตู!

เธอยากที่จะซ่อนความดีใจนี้ไว้ได้ เหมือนกับเด็กสาวที่มีรักแรกอย่างนั้น ถามด้วยเสียงที่ออดอ้อน “อาจารย์เย่ ท่านมาได้ไงคะ? มาก็ไม่บอกกันสักคำ ฉันจะได้มารับท่านด้วยตัวเอง!"

————