บทที่ 498

"แกเนี่ยนะ! " หม่าหลันโกรธจนบ้าไปแล้ว และด่าว่า: "แกไม่เห็นหรือไงว่ามันมีกันสิบกว่าคน? แกอยากตายก็อย่าเอาฉันไปเกี่ยวข้องได้ไหม! "

ในเวลานี้ เหอหัวเฉียงจ้องไปที่เย่เฉิงด้วยแววตาชั่วร้าย ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วถามว่า: "ไอ้หนุ่ม ให้แกเอโฉนดบ้านมาแกก็ไม่เอามา กล้าหลอกฉันเหรอ? เชื่อไหมว่าแกจะต้องตายอยู่ที่นี่? "

เย่เฉินพูดอย่างใจเย็น: "ฉันจะให้โอกาสแกรอดแค่ครั้งเดียว แกตอบคำถามฉันดีๆ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก ตั้งใจฟังฉันให้ดี แผนในวันนี้ ใครเป็นคนทำ? "

เหอหัวฉียงหัวเราะออกมา: "แม่งน่าสนใจจริงๆ แกอยู่ในถิ่นของฉันแค่คนเดียว ยังกล้าขู่ฉันอีกเหรอ? แกนี่มันกล้า! เบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และถามเขา: "ที่ไหนล่ะถิ่นของแก? "

เหอหัวเฉียงกระทืบเท้า และพูดอย่างเย็นชา: "บ้านพักตากอากาศหลังนี้แหละ ที่เป็นถิ่นของกู! "

เย่เฉินพยักหน้า หัวเราะและถามว่า: "แล้วแกรู้ไหม ว่าถิ่นของฉันอยู่ที่ไหน? "

เหอหัวเฉียงถามอย่างดูถูก: "อะไรกัน? แกอยากแข่งกับฉันเรื่องถิ่นฐาน? ได้เลย ที่ไหนล่ะถิ่นของไหน"

เย่เฉินพูดอย่างใจเย็น: "เมืองจินหลิงทั้งหมด ล้วนเป็นถิ่นของฉัน! "

"แม่ง! " เหอหัวเฉียงโกรธและด่าว่า: "หลอกฉันเหรอ? เมืองจินหลิงเป็นถิ่นของแก? แกเห็นท่านหงห้าเป็นคนไร้ประโยชน์หรือไง? ฉันจะบอกแกไว้ พี่ใหญ่ของฉันเป็นลูกบุญธรรมท่านหงห้า ในเมืองจินหลิง ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับฉัน! "

"ถึงหงห้าจะอยู่ที่นี่ เขาก็ต้องคุกเข่าต่อหน้าฉัน แกมันก็แค่ไอ้ห่วย? "

เย่เฉินหัวเราะ เหยียดนิ้วออกหนึ่งนิ้ว และพูดกับเขาว่า: "โอกาสสุดท้าย บอกฉันมาตรงๆ ใครเป็นคนวางแผนจัดฉากในวันนี้? "

"แม่งเอ๊ย…" เหอหัวเฉียงโกรธ: "กล้าดูหมิ่นท่านห้า ฉันจะฆ่าแกให้ตาย!”

ทันทีที่สิ้นเสียง เหอหัวเฉียงรู้สึกว่ามือขวาของเขาถูกจับอย่างแรง!

พอมองขึ้นไป เย่เฉินจับข้อมือขวาของเขาไว้อย่างแน่น

ในเวลานี้ เย่เฉินแสยะยิ้มและพูดว่า: "มา ฉันจะให้ ‘สิบสองเสียง’ แก"

เหอหัวเฉียงโพล่งออกมาโดยไม่รู้ว่า: "อะไรคือสิบสองเสียง?!”

จู่ๆ เย่เฉินก็จับนิ้วหัวแม่มือขวาของเขา และใช้แรงหักไปด้านหลัง…

เสียงดัง "แกร็ก" นิ้วหัวแม่มือก็หักไปด้านหลัง!

นิ้วของเหอหัวเฉียงถูกหักอย่างกะทันหัน และร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ในเวลานี้เย่เฉินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า: "นี่คือเสียงที่หนึ่ง"

พูดเสร็จ เขาก็จับนิ้วชี้ขวาของเขา และหักมันอย่างแรงอีกครั้ง!

เสียงดัง "แกร็ก" อีกครั้ง

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า "นี่คือเสียงที่สอง"

เหอหัวเฉียงเจ็บจนร่างแทบสลาย ศีรษะและหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาตะโกนใส่เหล่าลูกน้องยที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างบ้าคลั่ง: “แม่ง ฟันมันให้ตายซะ!”

ทันทีที่สิ้นเสียง เย่เฉินก็หักนิ้วกลางขวาของเขาอีกครั้ง…

"แกร็ก! "

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: "เฮ้ นี่คือเสียงที่สาม! "

“อ้า เชี้ยฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว… รีบฟันมันให้ตายเร็ว"

ในขณะนี้ลูกน้องทั้งสิบกว่าคนดึงมีดพร้าออกมา แล้วแห่มาหากเขา

เย่เฉินสีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง

นักเลงเพียงไม่กี่คน เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ไม่ใช่ตัวอะไรทั้งนั้น

ดังนั้น เขาจึงยังคงทำการหักนิ้วนางของเหอหัวเฉียงต่อ

"แกร็ก! "

นิ้วที่สี่ของเหอหัวเฉียง หักไปพร้อมกับเสียง!

ในตอนนี้ มีดพร้าสิบกว่าเล่ม ก็อยู่ตรงหน้าเย่เฉินแล้ว!

————