บทที่ 534

“โธ่เอ้ย！” ฉินกางถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดขึ้น： “แกกำลังทำร้ายอาจารย์เย่！ตอนนี้คนของตระกูลอู๋เริ่มตามหาเขาแล้ว！แล้วก็ได้เรียกตระกูลใหญ่ๆ ในจินหลิงมาพบแล้วด้วย ทุกคนกำลังตามหาเบาะแสเขาอยู่！”

“ห้ะ？” ฉินเอ้าเสวี่ยนตกใจจนเกือบสติหลุด แล้วพูดขึ้น： “พ่อ ตระกูลอู๋คงไม่ได้จะทำอะไรอาจารย์เย่หรอกใช่ไหม？”

ฉินกางพูดขึ้น： “ตระกูลอู๋ต้องการเอาชีวิตเขาไงล่ะ！”

ฉินเอ้าเสวี่ยนตกใจจนร้องไห้ออกมา แล้วรีบพูด： “พ่อ เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะหนู บอกตระกูลอู๋ได้ไหม บอกว่าหนูเป็นคนทำร้ายอู๋ฉีเอง？หนูไม่อยากเป็นคนทำให้อาจารย์เย่เดือดร้อน….”

“แกบ้าไปแล้วเหรอ？” ฉินกางถอนหายใจออกมา ： “ตระกูลอู๋จะฟังเหตุผลที่ไหนละ？ในเมื่อคนที่ลงมือทำร้ายอู๋ฉีคืออาจารย์เย่ อย่างนั้นตระกูลอู๋ไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน และถ้าพวกนั้นรู้ว่าแกเป็นคนไปหาอาจารย์เย่ให้ช่วย พวกนั้นก็จะจัดการเก็บทั้งแกแล้วก็อาจารย์ทั้งสองคน！”

“แล้วจะทำไงดี？” ฉินเอ้าเสวี่ยนทั้งร้องไห้ ทั้งพูด： “พ่อ หนูไม่ได้ตั้งใจหาเรื่องมาให้อาจารย์เย่จริงๆ นะ อาจารย์เย่คงจะไม่ตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม？”

ฉินกางพูดขึ้น： “ตอนนี้ตระกูลอู๋ยังไม่รู้ว่าเป็นฝีมืออาจารย์เย่ แต่ว่า แกต้องบอกพ่อให้ละเอียด ว่าเรื่องนี้มีใครบ้างที่รู้เรื่อง？”

ฉินเอ้าเสวี่ยนพูด： “มีแค่หนูกับอาจารย์เย่ที่รู้”

“มีแค่แกรู้สองคนเหรอ？” ฉินกางถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ： “แล้วเพื่อนสนิทแกล่ะ？ไม่รู้เรื่องด้วยเหรอ？”

ฉินเอ้าเสวี่ยนจึงพูดขึ้น： “มันน่าแปลกมาก เพราะหล่อนไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับอาจารย์เย่เลย พอนึกถึงเรื่องนี้ ก็จำอะไรเกี่ยวกับอาจารย์เย่ไม่ได้เลย จำได้แค่ว่าอยู่ดีๆ ตัวเองก็รู้สึกสำนึกขึ้นมาได้ แล้วก็ต้องใช้ชีวิตให้ดี และเสียสละเพื่อสังคม”

ฉินกางอดไม่ไหวเลยถอนหายใจออกมา： “อาจารย์เป็นเทพแปลงกายมาจริงๆ ด้วย！ไม่ใช่แค่อู๋ฉีที่จำเขาไม่ได้ เพื่อนของแกคนนั้นก็จำเขาไม่ได้เหมือนกัน”

พูดถึงนี่ ฉินกางก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น： “·ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว พ่อก็วางใจแล้ว แต่แกอย่าไปพูดเรื่องนี้กับใครสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ เข้าใจไหม？”

ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบตอบทันที： “เข้าใจแล้วค่ะ！”

“ดี” แล้วเขาก็พูดกำชับอีก： “เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องกับอาจารย์เย่ ช่วงนี้ แกก็พยายามอยู่ในมหาลัย แล้วก็อย่าไปติดต่อกับอาจารย์ เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นรู้ เข้าใจไหม？”

พอฉินเอ้าเสวี่ยนได้ยินพ่อบอกไม่ให้ติดต่อกับอาจารย์เย่ ในใจก็รู้สึกสิ้นหวังและเสียใจ

แต่พอมานึกดูแล้ว นี่ก็เพื่อเป็นการไม่หาเรื่องให้อาจารย์เย่ ดังนั้นเธอเลยตอบอย่างเชื่อฟัง： “เข้าใจแล้วค่ะ พ่อวางใจ หนูจะทำตามที่พ่อบอก”

“ดีแล้ว” ฉินกางถึงโล่งใจแล้วพูดขึ้น： “โอเค งั้นก็ตามนี้ พ่อยังมีเรื่องต้องทำ”

พูดจบ เขาก็ตัดสายทันที

พอวางสายโทรศัพท์ หวังเจิ้งกางก็รีบถามขึ้นทันที： “คุณฉิน เรื่องอู๋ฉี เป็นฝีมือของอาจารย์เย่จริงๆ งั้นเหรอ？”

ฉินกางมีท่าทีไม่ดีแล้วพยักหน้า แล้วเขาก็หันไปถามหงห้าอย่างจริงจัง： “หงห้า คุณวิเคราะห์แม่นยำมาก！”

หวังเจิ้งกางพูดขึ้น： “ท่านทั้งสอง พวกเราควรจะไปบอกอาจารย์เย่ดีไหม？เพื่อให้เขาได้เตรียมตัว และจะได้ป้องกันไปด้วย？”

“ต้องบอกอยู่แล้ว！” ฉินกางรับตอบทันที： “ไม่เพียงแต่ต้องเล่าให้ละเอียด พวกเราเองก็ต้องแสดงท่าทีออกมา ไม่อย่างนั้น ถ้าหากว่าอาจารย์เย่รู้ว่าพวกเรามากินข้าวกับตระกูลอู๋ แล้วเข้าใจผิดว่าพวกเราอยู่ข้างตระกูลอู๋ มันต้องเกิดเรื่องแน่……”

ฉินกางพูดพลางถอนกายใจออกมา： “ถ้ารู้แต่แรกว่าสองคนพ่อลูกตระกูลอู๋ต้องการจัดการอาจารย์เย่ ถึงจะตีให้ตายยังไง ผมก็ไม่มีทางมางานนี้แน่นอน！”

“ใช่！” หงห้าพูดขึ้นด้วยความโมโห： “ผมก็คิดว่ายังไงซะพวกเขาเป็นคนตระกูลอู๋เป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเจียงหนาน ในเมื่อต้องการจัดงานที่เทียนเซียงฝู่ ผมก็ต้องดูแลเป็นอย่างดี แต่ไม่นึกว่า สองคนพ่อลูกสารเลวนี้จะคิดจัดการอาจารย์เย่ ถ้ารู้แต่แรก ผมยอมไม่ไว้หน้าพวกเขา ไม่ให้จัดงานเลี้ยงที่นี่แน่นอน และยิ่งไปกว่านั้นยังจัดห้องให้นั่งตรงที่อาจารย์เย่เคยนั่งมาก่อน…….”

หวั้งเจิ้งกางพูดเสริม： “พวกเราทั้งสามต่างก็ได้รับโอกาสจากอาจารย์เย่ ยาที่อาจารย์มอบให้ตอนนี้ผมก็ติดตัวไว้ตลอด ดังนั้นเราทั้งสามคนถึงยอมศิโรราบให้อาจารย์เย่ และในเวลาวิกฤตแบบนี้ ต้องรีบไปหารือกับอาจารย์ให้เร็วที่สุด และต้องแสดงให้อาจารย์เย่เห็นว่าพวกเราจงรักภักดีต่อเขา！”

ฉินกางพยักหน้าแล้วพูดขึ้น： “งั้นเอาแบบนี้ ผมจะโทรไปหาอาจารย์เย่ตอนนี้！”

———-