บทที่ 575

อู๋ตงไห่เริ่มเกิดความอิจฉาริษยาต่อคุณท่านซ่งอย่างรุนแรงขึ้นแล้ว

ถ้ารู้ว่ายาเม็ดนี้มีความวิเศษมากขนาดนี้ แม้ว่าตัวเองจะต้องฉกชิงต่อสาธารณะ ก็จะแย่งมาอยู่ในมือของตัวเองให้ได้！

เพียงแค่น่าเสียดาย ตัวเองมีตาหามีแววไม่ ไปทำให้เย่เฉินเกิดความขุ่นเคืองแล้ว

ก่อนหน้านี้ ที่ตัวเองอยากจะฆ่าเย่เฉินให้ตาย เพื่อให้ลูกชายของตัวเองตามจีบซ่งหวั่นถิงได้ง่ายขึ้น

แต่ภายหลัง เขาคิดแค่ว่าอยากจะเอายาอายุวัฒนะมาจากมือของเย่เฉิน

ส่วนในอนาคตลูกชายจะแต่งงานกับใคร คำถามนี้เมื่อเผชิญหน้ากับยาอายุวัฒนะ ก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้ว

ดังนั้น เขาใช้โอกาสช่วงที่คนของตระกูลซ่งคุกเข่าลง แยกตัวออกมาจากวิลล่าตระกูลซ่ง เตรียมที่จะพาอู๋ซินที่ใบหน้ามีแต่ความเกลียดแค้นกลับมา

อู๋ซินพูดด้วยความโมโหว่า ： “พ่อ คุณให้ผมกลับไปทำไม？ให้ผมกลับไปขอโทษไอ้เศษสวะนั่นเหรอ？”

“ใช่แล้ว！” อู๋ตงไห่พูดด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงว่า : “ขอโทษไปก่อน ถ้าหากว่าขอโทษแล้วยังไม่ได้ผล ก็ค่อยนั่งคุกเข่าขอโทษ！หากว่าคุกเข่าขอโทษแล้วยังไม่ได้ผลอีก ก็เคาะหัวเพื่อเป็นการขอโทษ สรุปแล้ว จะต้องทำให้เขาหายโกรธ！”

“มีสิทธิ์อะไร？！” อู๋ซินระเบิดออกมาทันที！

“ให้ผมเคาะหัวเพื่อเป็นการขอโทษเขาเหรอ？งั้นพ่อฆ่าให้ผมตายเลยยังจะดีซะกว่า！คุณดูไม่ออกเหรอว่าซ่งหวั่นถิงชอบเขา？ถ้าหากยอมรับผิดเคาะหัวเพื่อเป็นการขอโทษเขา งั้นผมก็ไม่มีโอกาสที่จะตามจีบซ่งหวั่นถิงแล้ว！”

อู๋ตงไห่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา : “ตอนนี้ สิ่งสำคัญไม่ใช่ว่าแกจะได้แต่งงานกับซ่งหวั่นถิงหรือไม่ แต่เป็นฉันที่สามารถเอายาอายุวัฒนะของเย่เฉินมาได้หรือไม่ต่างหาก”

อู๋ซินพูดออกไปว่า : “พ่อ คุณอายุยังน้อย อยากจะได้ของเล่นนั้นไปทำอะไร？”

“อายุยังน้อย？” อู๋ตงไห่หัวเราะเยาะตัวเอง เอ่ยพูดออกไป : “ไม่ว่ายังไงก็ตาม จะต้องเอายาอายุวัฒนะที่อยู่ในมือของเย่เฉินมาให้ได้ ตอนนี้ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องนี้อีกแล้ว！”

อู๋ซินโกรธจนเบ้าตาแทบแตก : “พ่อ！คุณลืมแผนของผมไปแล้วเหรอ？！วันนี้ฆ่าหงห้า พรุ่งนี้ฆ่าเย่เฉิน！เพราะเม็ดยาอายุวัฒนะนั่น ทำให้คุณไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้นเหรอ？”

อู๋ตงไห่จ้องมองเขา พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า : “ทำไมแกถึงไม่เข้าใจอะไรสักนิด？ถ้าเย่เฉินเป็นภูเขาที่บดบังหน้าของเราไว้ งั้นเราก็ต้องระเบิดให้มันราบคาบ แต่ว่า ตอนนี้ในภูเขาสมบัติมีค่าอยู่ แกจะระเบิดให้มันราบคาบอย่างนี้เหรอ？！”

อู๋ซินถามออกไปอย่างไม่รู้ตัว : “พ่อ คุณหมายความว่า……”

สีหน้าของอู๋ตงไห่สาดส่องความโหดเหี้ยมออกมา พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า : “ขุดสมบัติในภูเขาออกมาก่อน แล้วค่อยระเบิดให้ราบคาบ นี้ถึงเป็นวิธีการที่คนฉลาดเลือกทำกัน”

เมื่อฟังคำพูดนี้แล้ว สีหน้าอู๋ซินดูมีความสุข พูดออกไป : “พ่อ คุณหมายความว่า เอายาอายุวัฒนะมาให้ได้ก่อน แล้วค่อยฆ่าเย่เฉินทิ้งใช่ไหม？！”

“ใช่！” อู๋ตงไห่พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เมื่อกี้เย่เฉินก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ？เขาได้รับยาอายุวัฒนะนี้โดยบังเอิญ ในเมื่อเขามอบยาให้ซ่งจี่โดยไม่เสียดาย งั้นก็พิสูจน์ได้ว่าที่ตัวเขายังมียาเหลืออยู่！ไม่อย่างงั้น ถ้าเปลี่ยนเป็นใครอื่น ก็คงไม่มีใครเอายาที่เหลือแค่เม็ดเดียวมอบให้คนอื่นหรอกนะ！”

พูดมาจนถึงตรงนี้ อู๋ตงไห่พูดเสียงเฮิงออกมา พูดด้วยใบหน้าที่แน่วแน่ : “ฉันเดาว่าในตัวของเย่เฉิน อย่างน้อยจะต้องมีเม็ดยาอายุวัฒนะสามสี่เม็ด ถ้าสามารถเอามาครอบครองได้ รับรองตระกูลอู๋ของฉันอายุเป็นร้อยปี！”

อู๋ซินรีบเอ่ยถาม : “งั้นหลังจากได้รับเม็ดยาอายุวัฒนะแล้ว ยังจะทำตามแผนหรือเปล่า ฆ่าหงห้า ฆ่าเย่เฉินทิ้งซะ？”

“แน่นอน！” อู๋ตงไห่พูดด้วยสีหน้าที่จมลงว่า : “ไม่เพียงแค่พวกเขา ทุกคนในจิงหลินที่ยืนอยู่ฝั่งเย่เฉิน ฉันจะฆ่าทิ้งทีละคนๆ！รวมถึงซ่งจี่ตาเฒ่าสารเลวนี่！แม้งเอ่ย มิน่าละไอ้ตาเฒ่านี้แม้แต่หน้าของฉันก็ไม่ไว้ ที่แท้ก็เจอของมีค่าที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้บนตัวเย่เฉินนี่เอง！”

อู๋ซินถามด้วยความหยั่งรู้ : “พ่อ คุณจะลงมือจัดการตระกูลซ่ง？”

อู๋ตงไห่พยักหน้า มอบดูรอบๆด้าน จนแน่ใจว่าไม่มีใคร ถึงจะพูดอย่างจริงจัง : “คิดหาวิธีเอายาอายุวัฒนะมาให้ได้ก่อน แล้วค่อยฆ่าหงห้า เย่เฉินทิ้งซะ ถึงตอนนั้น ฉันจะให้หนทางมีชีวิตรอดแก่ตระกูลซ่ง ให้พวกเขาส่งตัวซ่งหวั่นถิงแต่งงานกับแกอย่างเชื่อฟัง ถ้าหากถึงตอนนั้นเขายังมองข้ามความหวังดีอีก ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน！”

พูดจบ อู๋ตงไห่ก็พูดอีกครั้ง : “แต่ว่า ก่อนอื่น แกจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉัน ห้ามทำโดยใช้อารมณ์เด็ดขาด！ ”

————