บทที่ 612

จางจื่อโจวก็กลายเป็นคนพิการไปแล้ว หลังจากนี้เขาก็ไม่มีเพียงแรงที่จะเช็ดก้น หัวใหล่ทั้งสองข้างแหละละเอียด เนื้อหนังก็แหลกเหลว ถ้าเอาสภาพนี้ไปหาหมอ อันดับแรกคงต้องตัดทิ้งก่อนเลยแน่ๆ

เขาไม่อยากมีชีวิตแบบตายทั้งเป็น！

หลิวหมิงก็เพิ่งรู้ว่า ตนเองร้ายใส่เย่เฉินไปนั่น มันไร้ประโยชน์ คนเก่งๆ อย่างจางจื่อโจว ต่อยท่านหงห้าไปอย่างกับผักปลา ภายใต้เงื้อมมือของเย่เฉิน ก็แพ้ราบคาบในท่าเดียวไม่ใช่หรือ?

ถ้าตนเองเอามีดไปจี้คอของเซียวฉางควนล่ะก็ กลัวว่าเย่เฉินคงจะจัดการกับตนเอง เพื่อรักษาชีวิตของเซียวฉางควนอย่างแน่นอน

ดังนั้น พ่อนี่แหละที่รู้สถานการณ์ดี！

พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็คุกเข่าลงที่พื้น แล้วร้องไห้พูดว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมผิดไปแล้ว อภัยให้ผมด้วย…….ที่ผมกับพ่อมาวันนี้ ก็เพราะคุณชายอู๋บังคับมา ไม่เช่นนั้น ต่อให้ผมกล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้ามาทำร้ายคนของคุณหรอกครับ…….”

พูดจบ เขาก็คุกเข่าที่พื้น แล้วก็โขกหัวขอโทษ ร้องไห้น้ำมูกไหล หมดสภาพ

เย่เฉินก็หัวเราะเย็น แล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าพวกมึงสองพ่อลูกจะร้องขอชีวิตกันเก่งเหลือเกินนะ！”

หลิวกว่างรีบพูดว่า “อาจารย์เย่ครับ พวกเราก็สำนึกผิดแล้วนี่ไงครับ…..”

เย่เฉินส่งเสียงไม่พอใจ “พวกมึงสองคนคุกเข่าอยู่ที่นี่แหละ！ถ้าขยับ กูจะเด็ดหัวหมาๆ ของพวกมึงเสีย！”

สองพ่อลูกก็ตัวสั่น นั่งคุกเข่าที่พื้น ไม่กล้าขยับ

ตอนนี้เย่เฉินก็ดินไปทางข้างๆ ตัวของหงห้า แล้วจับชีพจรของเขาดู

ถึงแม้เมื่อครู่จะรู้ว่าเขายังเหลือลมหายใจ แต่เขาขาดออกซิเจนนานไป ร่างกายก็เลยได้รับผลกระทบมาก อ่อนแอมาก

อาการแบบนี้ ก็เหมือนกับคนที่ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองอย่างหนัก ถึงแม้จะไม่ตาย แต่3-5ปีก็ไม่แน่ว่าจะฟื้นมาได้ ถึงขั้นอาจจะไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้เลยทั้งชีวิต

เย่เฉินไม่ยอมเห็นเขาตายทั้งเป็น

เพราะถึงอย่างไร สำหรับเย่เฉิน หงห้าเป็นคนแข็งแกร่ง แถมยังภักดี คนแบบนี้หาได้ยาก ตนเองไม่อาจจะทนเห็นเขากลายเป็นคนพิการเด็ดขาด

ดังนั้น เย่เฉินก็เอาตัวบดบังสายตา ภายใต้สายตาที่ทุกคนมองไม่เห็น ก็เอายาอายุวัฒนะออกมาจากกระเป๋า แล้วใส่เข้าไปในปากของหงห้า

เนื่องจากเป็นยาที่มีกรรมวิธีการทำแบบโบราณที่สืบทอดกันมา ยานี้พอเข้าปากก็ละลาย สรรพคุณสุดยอด！

ดังนั้น ยานี้ก็จะกลายเป็นพลังอุ่นๆ อย่างรวดเร็ว หมุนเวียนเข้าสู่อวัยวะทุกส่วนของเย่เฉิน

ไม่นาน หงห้าก็ฟื้นขึ้นมาจากอาการที่ใกล้จะตาย

เดิมทีหงห้ายังสลบไสล แล้วก็ฟื้นขึ้น ลืมตาขึ้น เห็นเย่เฉินอยู่ตรงหน้า ก็ตกใจจนพูดไม่ออก

เขารู้ว่าเมื่อครู่ตนเองนั้นใกล้จะตายแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงได้ฟื้นขึ้นมาได้

เขาอดพูดอย่างตกไม่ได้ “อาจารย์เย่ครับ…นี่มัน…..เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย? ผม…ยังไม่ตายหรือครับ? ”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “มีผมอยู่ คุณไม่ตายหรอก”

หงห้าก็ซาบซึ้งอย่างมาก แล้วพูดว่า “หงห้าขอบคุณอาจารย์เย่อย่างมากที่ช่วยชีวิตผมไว้ครับ！”

พูดจบ ก็พูดรู้สึกผิดว่า “อโทษด้วยนะครับอาจารย์เย่ ที่ผมพาพ่อตาของคุณติดร่างแหไปด้วย……..”

เย่เฉินโบกปัด “นี่ไม่ใช่ความผิดคุณ อีกอย่างพ่อตาผมก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร”

หงห้าก็โล่งอก จากนั้น ก็รู้สึกว่าภายในร่างกายตนเองมีพลังอุ่นๆ ไหลเวียน ไปทั่วร่างกาย

พลังอุ่นๆ นี้ไม่เพียงรักษาอาการบาดเจ็บของตนเอง แถมยังช่วยเสริมประสิทธิภาพของร่างกายตนเองไม่น้อยเลย

เขารู้สึกว่าร่างกายมีแรงกว่าเมื่อก่อน ดูหนุ่มขึ้น！

เดิมทีเขาก็แก่ชราตาฟางแล้ว แต่ว่า ตอนนี้มองไปที่เย่เฉิน ก็ยิ่งชัดเจนมากกว่าเดิม！

เขาอ้าปากค้างมองเย่เฉิน ตื่นเต้นไปทั้งตัว แล้วถามเสียงสั่นๆ ว่า “อาจารย์เย่ครับ ร่างกายผมทำไมถึงได้…..หรือว่า หรือว่าจะเป็น….ยาอายุ……..”

————