บทที่ 615

หลิวกว่างก็ตกใจจนร้องไห้อย่างสิ้นหวัง ตอนที่ปลายมีดของหงห้าสัมผัสกับหน้าผากเขานั้น เขาก็ร้องอย่างเจ็บปวด ถึงขั้นจะหลบถอยออกไป

หงห้าก็ตบที่บ้องหูเขา แล้วพูดเสียงนิ่งว่า “ถ้ามึงร้องอีก กูจะตัดเจ้าโลกลูกชายมึงเดี๋ยวนี้เลย！”

พอได้ยินดังนั้น หลิวกว่างก็ไม่กล้าขยับ ได้แต่น้ำตาไหล กัดฟัน ทนรับสุดยอดลายมือของท่านหงห้า

หงห้าออกแรงกดมีดอย่างมาก ไม่นานก็สลักหน้าผากของหลิวกว่างเสร็จ คำว่า พ่อไอ้ตกอับ！

ทั้งหน้ากของหลิวกว่างก็เต็มไปด้วยรอยเลือด ดูแล้วน่าอนาถมาก

หลิวหมิงอยู่ข้างๆ ก็ตกใจจนแทบช็อกตาย เห็นพ่อตนเองถูกสลักตัวหนังสือกับตา แถมยังสลักไปครั้งเดียว4ตัวอักษร ความรู้สึกนี้ รสชาตินี้ มันไม่ได้รับกันง่ายๆ เลย

พอสลักเสร็จ หลิวกว่างก็ตัวสั่นๆ ร้องไห้ถามเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ครับ ปล่อยพวกผมไปได้หรือยังครับ? ”

เย่เฉินส่ายหัว แล้วพูดว่า “มึงคิดว่าโทษของมึงมีแค่นี้รึ? ”

พูดจบ เขาก็พูดกับหลิวหมิงว่า “มา ตกอับ เอาโทรศัพท์มึงมา”

หลิวหมิงก็รีบเอาโทณศัพท์ไอโฟนเครื่องใหม่ของตนเองออกมา ปลดล็อคแล้วยื่นให้เย่เฉิน

เย่เฉินถามเขาว่า “มีแอพTikTokไหม? ”

“มีครับ…..” หลิวหมิงรีบพยักหน้า

เย่เฉินก็หาแอพTikTok พอเปิดมา ก็พูดกับเขาว่า “มา วันนี้กูจะให้พวกมึงสองพ่อลูกอัดวีดิโอการแสดงจำอวด ถ้าอัดดี กูก็จะปล่อยพวกมึงไป ถ้าอัดไม่ดี กูจะตีขามึงให้หักทั้งหมด”

สองพ่อลูกก็รีบพูดว่า “อาจารย์เย่ครับ คุณว่าอย่างไร ผมก็จะทำอย่างนั้นครับ ขอเพียงไม่ฆ่าพวกเรา ให้ทำอะไรก็ยอม………”

“เออ” เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดว่า “มา เดี๋ยวกูบอกบทพวกมึง พวกมึงต้องจำให้เม่นนะ พูดผิดตบปากร้อยที เข้าใจไหม? ”

สองพ่อลูกก็พยักหน้ายิกๆ “ทราบแล้วครับ ทราบแล้ว！”

“ดีมาก” เย่เฉินก็หัวเราะเบาๆ แล้วเรียกทั้งสองคนเข้าไป แล้วพูดบทที่ตนเองคิดไว้ให้พวกเขาทั้งสองไปหนึ่งเที่ยว

พอพูดบอกกันจบ สองพ่อลูกก็ตกใจอึ้งไป

หลิวกว่างร้องไห้พูดว่า “อาจารย์เย่ครับ ถ้าพวกเราพูดแบบนี้ แล้วอัพโหลดวิดีโอขึ้นไป ตระกูลอู๋คงจะต้องมาตามฆ่าพวกผมแน่ครับ”

หลิวหมิงก็พูดอยู่ข้างๆ ว่า “อาจารย์เย่ครับ นี่ก็เท่ากับคุณจะเอาชีวิตพวกเราเลยนะครับ…..”

เย่เฉินพูดเสียงเย็น “ทำไม? ตระกูลอู๋จะฆ่าพวกมึง แล้วกูฆ่าพวกมึงไม่ได้รึไง? ”

ทั้งสองคนก็หน้าซีด

เย่เฉินก็พูดอีกว่า “กูจะบอกพวกมึงให้นะ ถ้าพวกมึงตั้งใจอัดวิดีโอดีๆ พวกมึงก็ยังมีเวลาอีกหนึ่งคืนเพื่อหลบหนีไป ขอเพียงหนีออก

ไปจากเจียงหนาน ตระกูลอู๋ก็ไม่สามารถทำอะไรพวกมึงได้ ถ้าออกประเทศไป พวกมึงสองพ่อลูกก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบ แต่ถ้าพวกมึงไม่ทำตามที่กูบอก เช่นนั้นคืนนี้พวกมึงก็ทิ้งชีวิตไว้ที่นี่แหละ”

หลิวกว่างได้ยินดังนั้น ก็รีบพูดว่า “อาจารย์เย่ครับ สิ่งที่พวกผมทำมาทั้งหมด อยู่ที่จินหลิง ถ้าหนีไปคืนนี้ล่ะก็ ทรัพย์สินมากมายก็เอาไปไม่ได้น่ะสิครับ！”

เย่เฉินก็ขมวดคิ้ว “ทำไม? มึงจะต่อรองกับกูงั้นรึ? ช่างเถอะ ไม่ต้องอัดวิดีโอแล้ว เอาชีวิตพวกมึงเลยแล้วกัน！”

หลิวหมิงก็รีบบอกกับพ่อตนเอง พูดว่า “พ่อครับ！จะมีอะไรสำคัญกว่าชีวิตล่ะครับ！อย่างมากคืนนี้พวกเราก็ไปเย่นจิง จากนั้นพรุ่งนี้

เช้าก็บินไปมาเลเซีย ไปหาคุณอาไง！ต่อไปพวกเราก็ไปสร้างบ้านเล็กๆ ที่มาเลเซีย ชีวิตนี้ไม่ต้องกลับมาแล้ว ก็ได้นี่ครับ！”

พอคิดถึงจุดนี้ หลิวกว่างก็กัดฟัน แล้วพูดว่า “อาจารย์เย่ครับ พวกเราจะถ่ายเอง！”

————