บทที่ 704

เย่เฉินพยักหน้า เมื่อให้เกียรติแล้วแต่พวกคุณไม่รับ งั้นก็อย่ามาโทษว่าผมไม่เกรงใจ

ดังนั้น เขาจึงกล่าวอย่างราบเรียบว่า “ยายแก่ เมื่อพวกคุณไม่มีที่อยู่ ผมจะจัดที่อยู่ให้พวกคุณดีไหม? มีที่อยู่รวมทั้งอาหารด้วย และไม่เสียค่าใช้จ่ายสักแดงเดียว”

“อย่ามาเล่นมุกนี้กับฉัน! ” คุณหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างเหยียดหยาม “แกอยากให้ฉันไปอยู่ที่บ้านหลังเก่าที่พวกแกทั้ง 4 คนเคยอาศัยอยู่ใช่ไหม? ฉันจะบอกให้ ไม่มีทาง! คนอย่างฉันจะไม่ไปอยู่ในสถานที่ที่ซอมซ่อแบบนั้น วันนี้ยังไงฉันก็จะอยู่ที่คฤหาสน์ Tomson Rivieraนี้แน่นอน! ”

เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ย “คุณคิดมากไปแล้ว บ้านหลังเก่าก็ใช้เงินซื้อเหมือนกัน จะให้คุณอาศัยอยู่ฟรีได้ยังไง”

พูดจบ ก็ล้วงมือถือออกมาทันที แล้วก็ส่งข้อความทางวีแชทให้เฉินจื๋อข่าย

“คนของตระกูลเซียวมาหาเรื่องที่Tomson Riviera คุณโทรหาตำรวจ ทำให้คนพวกนี้เข้าสถานกักกันเป็นเวลาครึ่งเดือน”

ไม่ช้าเฉินจื๋อข่ายก็ตอบข้อความกลับมาว่า “เข้าใจแล้วครับคุณชาย ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้”

ในเวลานี้ หม่าหลันรู้สึกไม่พอใจคุณหญิงใหญ่เซียวเป็นอย่างมาก อยากจะผลักเธอและขับไล่เธอออกไป ตอนนี้คุณหญิงใหญ่เซียวรู้สึกร้อนใจ เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วโทรหาตำรวจทันที “คุณตำรวจรีบมาช่วยฉันเร็ว ๆ ลูกสะใภ้ไม่อยากเลี้ยงดูฉัน ยังจะขับไล่ฉันออกจากบ้าน เธอต้องการให้ฉันตายอยู่ข้างนอก!”

ตำรวจจึงถามว่า “ที่อยู่ อยู่ตรงไหน พวกเราจะรีบจัดคนไปทันที!”

คุณหญิงใหญ่เซียวตอบว่า “อยู่ที่คฤหาสน์ของ Tomson Riviera เลขที่ A05! ”

“โอเค คุณโปรดรอสักครู่ พวกเราตำรวจจะรีบไปทันที!”

เย่เฉินเพิ่งส่งข้อความทางวีแชทเสร็จ เมื่อเห็นว่าเธอโทรหาตำรวจ เขาก็ยิ้มและกล่าวว่า “เมื่อคุณเรียกตำรวจมา งั้นเราทุกคนก็รอให้ตำรวจมาตัดสินใจ”

หม่าหลันรู้สึกกระวนกระวายใจ เธอกลัวว่าหลังจากที่ตำรวจมาแล้ว จะบังคับให้เซียวฉางควนเลี้ยงดูคนแก่

ดังนั้นเธอจึงรีบกล่าวกับเย่เฉินว่า “แกจะรอตำรวจทำไม รีบไล่พวกเขาออกไป ไม่งั้นสักพักตำรวจมาถึงแล้ว ยายแก่นี่เอะอะโวยวายขึ้นมา จะไม่ลำบากมากไปกว่านี้อีกหรือ!”

คุณหญิงใหญ่เซียวกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ทำไม? กลัวแล้วหรือ? งั้นพวกคุณก็รีบทำความสะอาดห้องให้ฉัน ต่อไปนี้ให้ฉันอยู่อย่างสงบร่มเย็นที่นี่ ฉันจะบอกเจ้าหน้าที่ตำรวจดีๆ มิฉะนั้น ฉันจะทำให้พวกคุณถูกจับไปแน่นอน!”

เซียวฉางเฉียงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รีบกล่าวขึ้นว่า “แม่ ต้องทำความสะอาดสองห้อง! ผมกับไห่หลงจะอยู่ด้วย! ยังไงผมก็เป็นพี่ชายคนโตของเซียวฉางควน เขามีหน้าที่ต้องดูแลผมด้วย! ไม่งั้น ผมจะบอกตำรวจว่า พวกเขาทำร้ายหัวใจผมจนเจ็บหนัก!”

หลังจากพูดจบ เซียวฉางเฉียนก็มองไปที่เย่เฉิน และกล่าวด้วยน้ำเสียงอย่างเย็นชาว่า “คนแซ่เย่ ฉันจะบอกแกว่า ฉันเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจ อาการฉันสามารถกำเริบได้ทุกเวลา ถ้าอาการฉันกำเริบที่นี่ แกต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุด!”

เย่เฉินยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “งั้นก็รอตำรวจมาแล้วค่อยว่ากัน”

ไม่ช้า ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

เซียวฉางเฉียนรู้สึกดีใจมาก รีบบอกเซียวไห่หลงว่า “ไห่หลง รีบไปเปิดประตู!”

เซียวไห่หลงจึงรีบเดินไปเปิดประตูใหญ่

ขณะนี้ มีตำรวจหลายนายได้เดินเข้ามาจากประตู

คุณหญิงใหญ่เซียวรีบร้องห่มร้องไห้เสียงดัง “คุณตำรวจ พวกคุณโปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยายแก่คนนี้ด้วย ลูกชายแท้ ๆไม่ยินยอมที่จะเลี้ยงดูฉัน ส่วนลูกสะใภ้กับหลานเขยจะลงมือทำร้ายฉันด้วย!”

————