บทที่ 725

ตอนที่หม่าหลันถูกรุมตบในเรือนจำ เย่เฉินก็ได้รับสายจากเฉินจื๋อข่าย

เฉินจื๋อข่ายก็พูดขึ้นว่า “นายน้อยครับ หม่าหลันถูกจับเข้าเรือนจำแล้วครับ เอาเธอไปอยู่ห้องขังเดียวกับนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวย”

เย่เฉินถามว่า “ไปทักทายกับผู้คุมรึยัง?”

เฉินจื๋อข่ายตอบว่า “ผมได้สั่งลูกน้องผมไปแล้ว ได้ทักทายไปยังผู้รับผิดชอบของเรือนจำแล้ว หม่าหลันจะโดนรังแกอย่างไรด้านใน ก็จะไม่มีใครดูแลเธอ”

“ดีมาก” เย่เฉินพูดเสียงเย็นว่า “ให้เธอได้รับโทษในนั้นเสียหน่อย！”

เฉินจื๋อข่ายรีบถามว่า “นายน้อยครับ ให้ผมจัดการส่งคนไปจัดการเธอข้างในเลยไหมครับ? แบบนี้เธอจะได้ไม่สามารถมาสร้างปัญหาให้คุณได้อีก”

เย่เฉินก็ลังเลสักพัก แล้วพูดว่า “อย่าเพิ่งรีบร้อน เดี๋ยวผมดูสถานการณ์ก่อน”

สำหรับเย่เฉินแล้ว เขาหวังว่าแต่นี้เป็นต้นไป หม่าหลันจะหายออกไปจากชีวิตของตนเองและเซียวชูหรัน

แล้วอีกอย่าง เขาเชื่อว่าเซียวไหล่ควนก็คงจะไม่มีความเห็นกับเรื่องนี้ กลับกันเขาคงจะโล่งอกด้วยซ้ำ

แต่ว่า ทางเซียวชูหรันนั้น ก็พูดยากหน่อย

ตามที่เย่เฉินรู้จักเธอ เธอเป็นคนที่กตัญญูมาก เป็นผู้หญิงที่มีคุณธรรมมาก ถ้าหากว่าแม่เธออยู่ดีๆ ก็หายไปจากโลกนี้ ชีวิตนี้เธอก็คงจะปล่อยวางยาก

ดังนั้น เย่เฉินก็จะดูท่าทีของเซียวชูหรันก่อน

เพื่อที่จะไม่ให้เซียวชูหรันมองอะไรออก ตอนเย็นที่เขาไปซื้อผักที่ตลาด ก็ยังซื้อมาในจำนวนคน4คนกิน แล้วยังซื้อของที่หม่าหลันชอบกินมาด้วย

แต่ว่า หม่าหลันคงจะไม่มีโอกาสได้ลิ้มรสชาติมันเสียแล้ว

จางกุ้ยเฟินก็นำพรรคพวก มารุมตบหม่าหลันจนเกือบตาย พอเห็นว่าเธอโดนตบจนหน้าบวมเป็นหัวหมูแล้ว ก็เลยปล่อยเธอไปชั่วคราว แล้วก็พูดข่มขู่เสียงดังว่า “จะบอกให้นะ พอเดี๋ยวผู้คุมเข้ามาก็อย่าพูดอะไรออกไป ไม่งั้นกูจะตบมึงอีก！เข้าใจไหม?”

หม่าหลันมีหรือจะกล้าขัด ก็รีบพยักหน้าพูดว่า “รู้แล้วๆ ฉันจะไม่พูดอะไร………”

จริงๆ แล้ว ในใจหม่าหลันคิดว่า พอผู้คุมเข้ามา ก็จะรีบร้องขอให้ช่วย ฟ้องต่อผู้คุมว่าอีสารเลวพวกนี้มันทำอะไรกับตน พอถึงตอนนั้นพวกมึงแต่ละคนก็อย่าหวังจะสบายอีกต่อไป ตนเองได้ยินมาว่า ถ้านักโทษในเรือนจำทำร้ายร่างกายกัน ก็จะถูกลงโทษมากขึ้น！

พอตอนที่เย่เฉินกลับบ้านมาทำกับข้าวนั้น ทางฝั่งเรือนจำก็ถึงเวลาอาหารพอดี

ในเรือนจำนั้น ไม่ว่าเวลาไหนก็ต้องเน้นเรื่องระเบียบวินัย จะกินข้าว เข้านอน ตื่นนอน ก็จะเร็วกว่าปกติ ดังนั้นพวกเธอกินข้าวเย็นก็เร็วกว่าปกติ

ตอนที่ผู้คุมมายังห้องขังของหม่าหลัน หม่าหลันเพิ่งโดนรุมตบไปไม่นาน เธอก็อยู่ตามมุมห้อง แม้แต่แรงที่จะลุกนั่งก็ยังไม่มี เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผล น่าอนาถมาก

ผู้คุมเปิดประตูห้องขัง แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “ได้เวลากินข้าวแล้ว ห้องพวกคุณส่ง………”

เพิ่งพูดจบ หม่าหลันที่หน้าตาบวมเขียวก็คลานไปยังเธอ ปากก็ตะโกนร้องไห้พูดว่า “ผู้คุมช่วยด้วยผู้คุม！พวกมันรุมตบฉัน มันจะฆ่าฉันให้ตาย！คุณต้องลงโทษพวกมันให้หนักๆ เลยนะ！”

ผู้คุมก็มองเธออย่างคิ้วขมวด แล้วก็นึกคำที่เจ้านายสั่งไว้ จากนั้นก็เห็นเธอเป็นอากาศไปเสีย ไม่สนใจ แล้วก็หันมาพูดกับพวกจางกุ้ยเฟินว่า “ห้องพวกคุณส่ง2คนไปยกข้าวมา”

จางกุ้ยเฟินเห็นหม่าหลันฟ้องออกไปอย่างนั้น ก็เริ่มกังวล กลัวว่าจะโดนขังเดี่ยว แต่ไม่คิดเลยว่าผู้คุมจะไม่สนใจเธอ ก็เลยโล่งอกไป แล้วก็รีบสั่งผู้หญิงข้างๆ ไปว่า “พวกเธอ2คนตามผู้คุมไปเอาข้าวไป！”

“ได้เลย” สองคนนั้นก็รีบลุกขึ้น แล้วมายืนข้างๆ ผู้คุม

ผู้คุมก็กวักมือเรียก “ไปกับฉัน”

ตอนกำลังพูด หม่าหลันก็ไปกอดขาของเธอ แล้วร้องไห้พูดว่า “ขอร้องล่ะ เปลี่ยนห้องให้ฉันเถอะ ไม่อย่างนั้น พวกมันเอาฉันตายแน่！”

————