บทที่ 728

พูดจบ ก็ยกมือตบหม่าหลันไปอีก แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ตั้งแต่ที่ฉางควนจะแต่งงานกับแก ฉันก็ไม่ชอบขี้หน้าแก ฉันเกลียดขี้หน้าแกมาหลายปี จะต้องตบให้สะใจเสียหน่อย！”

หม่าหลันก็หมดสภาพ！

เธอไม่คิดเลยว่า นายหญิงใหญ่เซียวจะหน้าไม่อายอย่างนี้！

คำพูดของตนเอง นึกจะกลับคำก็กลับคำเสียอย่างนั้น！

แต่ว่า ตอนนี้ตนเองไม่สามารถทำอะไรเธอได้！

แถมยังมีจางกุ้ยเฟินอยู่ด้วย แม้แต่คำพูดที่ไม่พอใจอะไรก็ไม่กล้าพูดออกมา！

คิดถึงจุดนี้ ในใจหม้าหลันก็เศร้าโศกอย่างมาก ได้แต่หวังว่าตนเองจะตื่นจากฝันร้ายนี้เสียที

ไม่นาน 2คนที่ออกไปเอาอาหาร ก็ถือถังพลาสติกใหญ่ๆ เข้ามา2ใบ

ด้านในเป็นกล้องข้าวอลูมิเนียมขนาดเท่าๆ กัน ทั้งช้อนและกับข้าวก็ใส่ไว้ข้างในแล้ว ทุกคนได้เหมือนกัน

2คนเข้าประตูมา ก็มีคนพูดกันขึ้นมา “กินข้าวแล้วๆ ！”

พูดไป ก็วิ่งมาเอากันไปคนละกล่อง จากนั้นก็เป็นกินกันอย่างเอร็ดอร่อย

จางกุ้ยเฟินก็หิว ก็เลยคิดว่าจะปล่อยหม่าหลันไปก่อน กินให้อิ่มท้องก่อน

นายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวยก็หิวกันจนท้องร้อง และก็เข้ามาเอาไปคนละกล่อง

เซียวเวยเวยเปิดดู ก็เห็นกล่องข้าวตรงหน้ามี5ช่อง ช่องหนึ่งใส่กับข้าว อีกช่องใส่ข้าว

ที่สำคัญคือ กับข้าวนี้ เซียวเวยเวยเห็นแล้วก็คุ้นๆ

มีคนพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ว้าว เย็นนี้ได้กินเป็ดแห้งตุ๋นผักกาดขาวเสียด้วย！ดีจัง！”

เซียวเวยเวยก็ตั้งสติขึ้นมาได้ ก็นึกขึ้นได้ว่าทำไมกับข้างนี้มันคุ้นๆ

ที่แท้ตอนเที่ยงเพิ่งกินไป

พอคิดถึงจุดนี้ เธอก็รู้สึกเบื่อ เดิมทีที่ท้องหิวจนแทบไม่ไหว ก็รู้สึกอิ่มขึ้นมาทันที

นายหญิงใหญ่กลับไม่สนใจอะไร กินไป แล้วถามเซียวเวยเวยว่า “เวยเวย ทำไมไม่กินล่ะ?”

เซียวเวยเวยก็ทำหน้าแหยๆ ว่า “คุณย่าคะ นี่มันต่างอะไรกับกับข้าวตอนเที่ยงล่ะเนี่ย…….”

นายหญิงใหญ่เซียวพูดว่า “ทำอร่อยกว่าย่าทำนะ ลองชิมดูเดี๋ยวก็รู้”

เซียวเวยเวยถอนหายใจยาวๆ พูดว่า “หนูเบื่อรสชาตินี้แล้ว”

จางกุ้ยเฟินก็พูดเตือนเธอว่า “อีหนู กับข้าวนี้ก็ดีนักแล้ว ถ้าไม่กินตอนนี้ ก็ต้องรอพรุ่งนี้7โมงเช้าเลยนะ ถึงจะได้กิน ถ้าตอนกลางคืนหิว ไม่มีอาหารว่างให้กินนะ”

เซียวเวยเวยรีบถามว่า “งั้นฉันยังไม่กินได้ไหม รอหิวค่อยกิน?”

จางกุ้ยเฟินตอบว่า “เวลากินข้าวคือ30นาที หลังจากนี้30นาทีจะมีคนมาเก็บจานชาม จะต้องนับจำนวน ถ้าคุณไม่กินก็ขะถูกเก็บไป นอกเสียจากจะไปเทไว้ในอ่างล้างหน้า รอตอนกลางคืนก็ไปกินในอ่างล้างหน้าเอา”

เซียวเวยเวยอยู่ดีกินดีมาหลายปี จะรับไหวได้อย่างไร พอนึกถึงว่าจะต้องไปกินข้าวในอ่างล้างหน้า ก็แทบจะอ้วกออกมา จากนั้นก็รีบพูดออกไปว่า “งั้นฉันก็กินเสียหน่อยแล้วกัน……”

————