เซ่เหวินหรูรอคอยหานเหม่ยฉิงตั้งแต่เขาเข้าไปในห้อง ตอนนี้หานเหม่ยฉิงอยู่ที่นี่แล้ว เขามองตาไม่กะพริบเลย

เขาพบว่าหานเหม่ยฉิง ยังคงสวยงาม โดดเด่น น่าหลงใหลมาก

เขานึกไม่ออกว่า หานเหม่ยฉิงอายุ 50 ปีแล้ว เธอก็ยังดูสง่างามได้

สิ่งนี้ยังเสริมความแข็งแกร่งให้กับความเชื่อของเขา ในการไล่ตามหานเหม่ยฉิง

แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่า หานเหม่ยฉิงผู้ที่ตนคิดถึงมานานกว่า 20 ปี จะเดินเข้ามาพร้อมกับเซียวฉางควนคนเลวทรามที่เคยทำร้ายเธอ

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ และยืนขึ้นและถามเซียวฉางควน:"เซียวฉางควน นายยังทีหน้ามากับหานเหม่ยฉิงอีกเหรอ? ตอนนั้นสิ่งที่นายทำกับหานเหม่ยฉิง เราทุกคนรู้ดี ถ้าไม่ใช่คนเลวอย่างนาย ทำไมเหม่ยฉิงถึงได้ ไปอยู่ในสหรัฐอเมริกามาหลายปีขนาดนี้? นายควรจะละอายใจกับเธอในใจ ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่มีหน้ามาเลย!"

เซียวฉางควนก็โกรธมากเช่นกัน เขาพูดอย่างรำคาญ:"เซ่เหวินหรู นายอย่าพูดเกินไป เรื่องเมื่อตอนนั้น คนฉลาดบังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้โทษฉันเลย!"

พูดไป เขาก็เสริมว่า:"นายคิดว่าฉันมีชีวิตที่ดีในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมาเหรอ? ฉันจะบอกให้ ว่าในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา ฉันเสียใจมากกว่าใคร และรู้สึกละอายใจมากกว่าใครๆ!"

เซ่เหวินหรูพูดอย่างไม่ยอมว่า:"นายละอายใจมันถูกแล้ว! ดังนั้นฉันแนะนำให้นายออกไปเร็วๆ นายไม่ควรมาทานอาหารมื้อนี้"

ในเวลานี้ จู่ๆหานเหม่ยฉิงก็พูดขึ้นว่า:"เอาล่ะเอาล่ะ พวกนายอย่าเอาเรื่องเก่าๆไร้สาระมาพูดแล้ว ก็ไม่ใช่ตอนเด็กๆ ที่ชอบคุยเรื่องซุบซิบ ตอนนี้อายุสี่สิบห้าสิบแล้ว ทำไมยังพูดแบบนี้อีก?"

หลังจากนั้น เธอมองไปรอบๆ และพูดอย่างจริงจังว่า:"พวกคุณทุกคนที่นี่ได้รับเชิญจากฉันเป็นการส่วนตัว ดังนั้นอย่ามีเรื่องไม่สบายใจระหว่างกันเลย"

ทันใดนั้นเซียวฉางควนเย้ยหยัน และพูดกับเซ่เหวินหรู:"เซ่เหวินหรูได้ยินไหม? ขนาดเหม่ยฉิงยังพูดแบบนี้เลย นายมีคุณสมบัติอะไรที่จะไล่ฉันออกไป?"

พูดจบ ก็ตบหน้าผากแล้วพูดว่า:"จริงสิ ฉันลืมบอกนาย ฉันไม่ได้แค่มากับเหม่ยฉิง ฉันมารับเธอที่โรงแรมที่เหม่ยฉิงอาศัยอยู่เมื่อเช้านี้ แล้วไปโรงเรียนเก่าด้วยกัน ฉันนึกถึงช่วงเยาว์วัยของเราในตอนนั้น แล้วถึงจะมาเจอพวกคุณทำไม? นายมีปัญหาอะไรเหรอ?"

เมื่อเซ่เหวินหรูได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกไม่สบายใจด้วยความโกรธ

ไม่ว่ายังไงตลอดมา ก็แค่แอบชอบหานเหม่ยฉิงเพียงฝ่ายเดียว ซึ่งต่างจากเซียวฉางควน

ตอนนั้นเซียวฉางควนและหานเหม่ยฉิง อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน

ยิ่งกว่านั้น ตอนนั้นทั้งสองคนเหมาะสมกันมาก และพวกเขาก็ได้รับการยอมรับว่าเป็นคู่ที่มีมาตรฐานที่สุดในโรงเรียน

ดังนั้น จึงมีเรื่องราวมากมายระหว่างพวกเขาสองคน และพวกเขาทั้งสองกลับไปที่โรงเรียนเก่าเพื่อระลึกถึงอดีต ซึ่งในตัวมันเองดูเหมือนคลุมเครือเล็กน้อย

เซ่เหวินหรูรู้สึกหดหู่มาก เมื่อเขาไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร หนุ่มพอลเปิดประตูและพูดกับหานเหม่ยฉิงด้วยรอยยิ้มว่า:"แม่ ผมได้บอกกับลุงวีพ่อบ้านของตระกูลซ่งแล้ว วันนี้แม่และเพื่อนร่วมชั้นของแม่จะจัดงานกันที่นี่ และเขาจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ดังนั้นแม่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ แค่รวมกลุ่มกับลุงและป้าของแม่ก็พอ"

เมื่อทุกคนเห็นพอล พวกเขาอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ผู้หญิงคนหนึ่งโพล่งออกมา:"โอ้ เหม่ยฉิง นี่คือลูกชายของเธอเหรอ หล่อมาก!"

หานเหม่ยฉิงพยักหน้าเบา ๆ และพูดกับทุกคน:"มาเถอะ ฉันแนะนำกับทุกคน นี่คือลูกชายของฉัน ชื่อภาษาอังกฤษของเขาคือพอล.สมิธ"

อีกคนอุทาน:"โอ้ หานเหม่ยฉิง ลูกชายของเธอยังเป็นลูกครึ่ง เขาเกิดมาจากสามีชาวอเมริกันของเธอใช่ไหม?"

หานเหม่ยฉิงยิ้มและพูดว่า:"ไม่ใช่ของสามีฉัน ยังจะเป็นของใครได้ล่ะ?"

ทุกคนหัวเราะ

ทันใดนั้นเซ่เหวินหรูถามขึ้น:"เฮ้ เหม่ยฉิง พอลมีชื่อภาษาจีนด้วยใช่ไหม?"

หานเหม่ยฉิงพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม:"แน่นอน ชื่อภาษาจีนของพอลนามสกุลเดียวฉัน"

ทุกคนรีบถามด้วยความสงสัย: "แล้วชื่อภาษาจีนของพอลคืออะไร?"

พอลยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า:"ลุงๆป้าๆ ชื่อจีนผมคือหาน….."

ก่อนที่คำพูดสุดท้ายจะออกมา หานเหม่ยฉิงก็รีบขัดจังหวะและพูดว่า:"วันนี้เป็นงานเลี้ยงของเรา ไม่ใช่กับลูกชายของฉัน ปล่อยเขาไปก่อน เรามารื้อฟื้นอดีตด้วยกัน!"