ผู้กล้าเงาสุดแกร่ง อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดา 28

Now you are reading ผู้กล้าเงาสุดแกร่ง อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดา Chapter 28 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

Ch.28 – จุดจบของการแก้แค้น

Translator : Reheikichi / Author

มันต้องไม่ใช่ความจริง

เอลิเซียวิ่งผ่านตรอกซอยด้านหลังขณะที่คลื่นไส้อยากอาเจียน

――แต่กลับทำไม่ได้

เอลิเซียคิดว่า ‘มันไม่น่าเชื่อ’ เมื่อเห็นทรูเอทเลือดท่วมตัวและล้มลง

เอลิเซียที่กวัดแกว่งดาบมาตั้งแต่เด็กมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง ถึงอย่างนั้นเมื่อเห็นฝีมือของทรูเอทในการสอบเข้า ฉันก็คิดว่าคงชนะทรูเอทไม่ได้แน่ ทรูเอทอยู่คนละระดับกับฉันเลย

ทรูเอทคนนั้นล้มลง

ผู้ชายที่แข็งแกร่งจนฉันทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ก็เป็นคนที่น่าเชื่อถืออย่างน่าประหลาด ตอนนี้ทรูเอทคนนั้นล้มลง

――มันไม่ถูกต้อง

ที่จริงไม่ใช่แค่ล้มลง

ไม่มีทางที่เขาจะ ‘รอด’ ได้จากบาดแผลขนาดนั้น ฉันไม่อยากยอมรับความจริง

ยอมรับความจริง

ไม่มีทรูเอทคอยช่วยฉันอีกแล้ว

ไม่มีทรูเอทคอยวิ่งตามหลังอีกแล้ว

 

ทรูเอท…

ทรูเอทตายแล้ว

 

[ คิดจะไปไหน? ]

ได้ยินเสียง จากทางด้านหน้าที่เอลิเซียจะวิ่งไป

ชายสวมเสื้อคลุมสีดำปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน

 

――ผู้โจมตีคนที่สอง

 

มีผู้โจมตีอีกคนปรากฏตัวขึ้น

เอลิเซียตกใจและหยุดเท้า

ขณะเดียวกัน ผู้โจมตีคนแรกที่แทงทรูเอทก็ตามหลังมาทัน

[ ช้าไปแล้ว ]

ผู้โจมตีคนแรกบอกกับผู้โจมตีคนที่สอง

[ อา เจ้าสองคนนั้นมันน่ารำคาญไปหน่อย เลยเสียเวลาไปมาก ]

ผู้โจมตีคนที่สองพูดออกมา จากนั้นก็นำมือไปจับสิ่งที่อยู่ข้างหลัง

จากนั้นก็กลิ้งมาข้างหน้า

สองสิ่งที่ดูเหมือนลูกบอลกลิ้งไปที่เท้าของเอลิเซีย

 

มันคือ―― หัวคน

 

อันหนึ่งเป็นของเด็กผู้หญิง

อีกหนึ่งเป็นของเด็กผู้ชาย

 

[ ยัยหนู เจ้าพอจำสองคนนี้ได้บ้างไหม? ]

ผู้โจมตีกล่าว

หัวคนนั้นเป็นใบหน้าของคนที่เอลิเซียรู้จักดี

 

กุเร็นกับมิเซ่

 

[ อ๊、อ๊าา、อ๊าาาาาาาาาาาาาา…………า!?]

[ เป็นคนรู้จักรึ อืมๆ เจ้าพวกนี้ทำข้าลำบากทีเดียว แม้จะไม่ได้แข็งแกร่งนัก แต่ก็พอใช้ได้ทีเดียว ]

ผู้โจมตีพูดกับเอลิเซียที่กำลังก้มหน้า

[ ทำไม ทำไม ทำ…. ไม ถึงไม่เป็นฉัน มีเป้าหมายที่ฉันไม่ใช่รึไงกัน? ทำไมถึงได้ทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้ได… ]

เอลิเซียถามขณะที่ร้องไห้

[ เฮ้ มาถามว่าทำไมเอาป่านนี้แล้ว? ]

ชายผู้โจมตีแสดงความไม่พอใจ

จากนัั้นชายคนนั้นก็แลบลิ้นและเปิดผ้าที่คลุมอยู่ทางด้านอกฝั่งซ้ายและฝั่งขวา

ภายใต้ผ้าคลุมมีชุดเกราะที่คุ้นเคยดี

[ เกราะของอัศวินแห่งเซย์ริน… ]

[ ใช่ เราคืออัศวินแห่งเซย์ริน … ]

ชายคนนั้นตอบกลับมา

[ ณ ตอนนี้เราเป็นอัศวิน… แต่ครั้งหนึ่งก็เคยเป็นเด็กกำพร้าที่ท่านโรเบิร์ตรับมาเลี้ยง ]

เอลิเซียลืมตาโพล่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม มันไม่น่าแปลกใจเลยหากคิดอย่างใจเย็น ไม่เหมือนกับภาคีอัศวิน อัศวินแห่งเซย์รินจะใช้ความสามารถและฝีมือในการปกครอง

[ แปดปีก่อน เมื่อสงครามเริ่มขึ้น เราถูกพวกปีศาจพรากครอบครัวไปทั้งยังบ้านเกิด ในตอนนั้นอัศวินแห่งเซย์รินก็ช่วยพวกเราไว้ โดยท่านโรเบิร์ตเป็นผู้สั่งการ พวกเราพยายามอย่างหนักเพื่อจะตอบแทนท่านโรเบิร์ตให้ได้ในฐานะอัศวิน ]

ชายคนนั้นยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

[ แต่พวกเราก็แค่ระดับปลายแถว จึงไม่ได้เข้าร่วมการฝึกร่วมสองอัศวินเมื่อวันก่อน แต่ตั้งแต่นี้ไปทั้งที่ข้าคิดว่าจะตอบแทนบุญคุณที่ท่านโรเบิร์ตช่วยชีวิต… แต่ท่านโรเบิร์ตกลับโดนเจ้าฆ่าตาย ]

ชายคนนั้นพูดขณะที่แผ่รังสีฆ่าฟัน

[ เข้าใจแล้วใช่มั้ย? ――เลือดต้องล้างด้วยเลือด แม้จะเป็นเรื่องโหดร้ายเราก็ยินดีจะทำเพื่อฆ่าเจ้าให้ได้ ]

ชายคนนั้นปิดผ้าคลุม

และในดวงตาใต้ผ้าคลุมยังแฝงไปด้วยความเกลียดชังล่องลอยมา

[ อ อาา… ]

เหมือนกันเลย

เอลิเซียตัวสั่น ขณะเดียวกันกลับเข้าใจความรู้สึกของชายคนนี้

――เขาเหมือนกับฉัน

ชายตรงหน้าเหมือนกับเอลิเซียเมื่อก่อน

ถูกความเกลียดชังครอบงำและในใจเห็นแต่เพียงการฆ่า

คิดได้แค่ว่าจะต้องฆ่าศัตรูที่ตนเกลียด

ซึ่งจะต้องทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน ตนก็ยอม

[ จ !? ]

เอลิเซียกลับเท้าแล้วรีบวิ่งหนี

[ เดี๋ยว ]

ชายคนนั้นเร่งฝีเท้าไล่ตามเอลิเซีย

แม้ว่าความหวาดกลัวจะทำให้ร่างของเอลิเซียหนักเหมือนตะกั่ว แต่เธอก็ควรจะลืมตาไว้ ไม่งั้นจะมองไม่เห็นทางข้างหน้า รู้สึกเหมือนกับหลงอยู่ในเส้นทางมืดมิดที่ไม่มีจุดสิ้นสุดเลย

[ ไม่นะ!? ]

เอลิเซียสะดุดล้มลงกับพื้น

ชายคนนั้นจับเธอได้และขูดใบหน้าเธอลงกับพื้นอย่างรุนแรง

[ จะวิ่งหนีไปไหน ]

ต่อคำถามของชายคนนั้น สิ่งที่เอลิเซียนึกออกนั้นขาวโพลน

[ เจ้ารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น คงเตรียมใจทิ้งอนาคตไปแล้วไม่ใช่รึ แล้วทำไมป่านนี้ถึงจะยังหนีอีก ]

ตามที่ชายคนนั้นพูดไว้

ฉันที่ฆ่าโรเบิร์ตไป เตรียมใจที่จะทิ้งอนาคตไว้แล้ว

ทำไมป่านนี้ถึงยังหนีล่ะ

[ เตรียมใจที่จะตายไว้แล้วรึยัง ]

[ ――ก ]

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น เอลิเซียก็เหมือนหมดแรง

ภาพความฝัน

ถึงความตั้งใจของตัวเอง

หลังจบการแก้แค้น

เอลิเซียที่รอดชีวิตมา ได้คุยกับทรูเอท กุเร็น และมิเซ่ได้เพียงไม่นาน

ในขณะที่มองไปที่รอยยิ้มของพวกเขา เอลิเซียก็เหมือนกับเห็นอนาคตขึ้นมาอีกครั้ง ――แต่อนาคตนั้นกลับไม่มีทางเป็นจริง

วันนี้ ชั่วเวลาหนึ่งที่เอลิเซียมีความหวังถึงเรื่องในอนาคต

เช่นไปลงทะเบียนเป็นนักผจญภัยและเป็นนักผจญภัยชั้นแนวหน้ากับมิเซ่ จากนั้นก็เดินทางไปรอบโลกด้วยกัน อาจจะได้พบกับเพื่อนใหม่ เมื่อขึ้นปีสองก็อาจจะได้พบกับเพื่อนที่โรงเรียนมากขึ้นและมีความสุขกับชีวิตในโรงเรียน

ได้มีความสุขความชีวิตโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ อีก

นั่นคืออนาคตที่เอลิเซียเห็น

[ เมื่อฆ่าโรเบิร์ต มันจะไม่เหลืออะไร เหมือนกับหยิบโยนอนาคตทิ้งไป… และตายลงอย่างไร้ค่า ]

[ ฮื๊..อ ]

[ นี่มันก็เพราะผลของการแก้แค้นของเจ้าเอง เจ้าคิดรึ ว่าการแลกอนาคตเพื่อความปรารถนาไปแล้วจะไม่มีความเสี่ยงกลับคืนมา จะยังอยากมีชีวิตอยู่อีกรึ… หากเจ้าคิดถึงอนาคตแต่แรก คงคิดออกตั้งแต่แล้วใช่มั้ย? ]

ทุกอย่างเป็นไปตามที่ชายคนนั้นพูด

มันเป็นความผิดของฉัน ทรูเอท กุเร็น และมิเซ่ถึงได้ตาย

เป็นผลจากการคิดจะทิ้งอนาคตโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา

เพราะเอลิเซียทิ้งอนาคตไปกับการแก้แค้น

เมื่อเห็นโรเบิร์ตถูกฆ่าจึงรู้สึกดีใจจนเนื้อเต้น

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้กลับจดจำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้

หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน สิ่งที่หลงเหลืออยู่ในใจของเอลิเซียมีเพียงความว่างเปล่าที่ไร้รสชาติและกลิ่น

ฉันหวนนึกถึงคำพูดของทรูเอท

การแก้แค้นคือการนำสิ่งสำคัญที่สูญเสียกลับคืนมา ไม่ใช่เพื่อให้ได้สิ่งใหม่ๆ

ฉันไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลย ความรู้สึกในตอนนี้เป็นข้อพิสูจน์ได้

และกำลังจะจบชีวิตอย่างน่าสมเพซ

ฉันกำลังจะตาย ทั้งที่เพื่อนสามคนถูกฆ่าตายและว่างเปล่าแบบนี้น่ะเหรอ?

[ ถ้า… ถ้าเป็นไปได้… ]

เมื่อเห็นใบดาบที่ชี้มา เอลิเซียก็อ่อนแรง

ไม่คิดจะต่อต้านอีกแล้ว

เอลิเซียกุมหัวและเค้นเสียงออกมา

 

 

[ ฉันก็ไม่อยากแก้แค้น… ]

 

 

[ ――เข้าใจแล้ว อย่าลืมคำพูดนั้นล่ะ ]

 

 

เอลิเซียลืมตามองและเห็นชายคนนั้นพูดเช่นนั้นออกมา

เธอไม่เข้าใจความหมาย แต่เสียงของชายคนนั้นกลับเป็นเสียงของคนที่เธอคุ้นเคยดี

ชายคนนั้นถอดผ้าคลุมออก

ทันทีที่เห็นใบหน้าของเขา เอลิเซียก็ตะลึง

[ ทรูเอท… ]

คนที่ถูกแทงและอาเจียนเป็นเลือด

ไม่รู้เพราะเหตุใด ถึงมายืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าดูสงบ

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด