[ ขอบอกไว้ก่อนแล้วกัน คราวนี้เป็นการล้อเล่น แต่แรกผมเองก็ยังไม่ตาย หัวของกุเร็นและมิเซ่ก็เป็นของปลอมที่ถูกสร้างขึ้นด้วย《แปรธาตุ》]

เอลิเซียรู้สึกตกใจจนพูดไม่ออก

[ ตัวตนของผู้โจมตีก็คือฉันอย่างที่เธอเห็น อีกคนก็เป็นคนรู้จักของผมเอง… พอหมดงานเขาเองก็ไปแล้วล่ะ ]

ผู้โจมตีคนแรกที่ปรากฏตัวออกมาคือเพื่อนร่วมงานของผม

พอถามว่า ช่วยหน่อยได้ไหมพอดีคนไม่พอนะ เขาก็ตกลงทันที แต่สุดท้ายก็กลายเป็นหนี้บุญคุณจนได้

[ ทุกอย่างเป็นเรื่องล้อเล่น … ? งั้นเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ก็ … ]

[ ไม่ใช่แค่วันนี้ ]

ด้วยประโยคนั้น ทำให้เอลิเซียเปิดตาโพลง

[ ไม่จริง แล้วโรเบิร์ตที่ฉันล่ะ… ]

ผมพยักหน้าให้กับเสียงบ่นของเอลิเซีย

[ ยังไม่ตาย ที่เอลิเซียฆ่าคือหุ่นที่พวกเราเตรียมไว้ ตัวจริงยังมีชีวิอตอยู่ ]

ความจริงข้อนั้นทำให้เอลิเซียถึงกับหยุดชะงัก

มันก็แน่อยู่แล้ว

ไม่มีทางหรอกที่มือสมัครเล่นจะฆ่าลูกคนที่สองตระกูลดยุคและยังรอดชีวิตกลับมาได้ ไม่ว่าจะโชคดีแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้

การลอบสังหารของเอลิเซีย ไม่มีใครรู้ตั้งแต่แรก

เมื่อคืนจึงเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

และเพราะโรเบิร์ตตัวจริงยังไม่ตาย อัศวินแห่งเซย์รินตัวจริงคงกำลังสนุกกับวันหยุดในเมืองหลวงก็ได้ในตอนนี้

[ เพราะเธอดูท่าจะไม่หยุดการแก้แค้น เพื่อให้สงบสติอารมณ์ให้ได้สักหน่อยผมถึงต้องเล่นละคร เพื่อให้รู้สึกว่าเมื่อฆ่าเขาไปแล้วจะ―― ]

หลังจากอธิบายจนถึงตอนนี้ ผมก็เพิ่งรู้ตัว

กลิ่น เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็มองลงไปยังพื้น เห็นแอ่งน้ำเล็กๆ รอบตัวเอลิเซียที่นั่งอยู่บนพื้น

[ …ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนไหม ]

แถวนี้จะมีร้านขายเสื้อผ้าอยู่ไหมนะ

ผมเริ่มขยับตัวพลางคิดถึงเรื่องนั้น

◆

หลังถอดชุดเกราะออก ผมจึงไปซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงที่ร้านและส่งให้เอลิเซีย

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ผมเสนอให้เอลิเซียไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สวนสาธารณะใกล้ๆ

เอลิเซียพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเราจึงไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ราวกับวิญญาณของเธอหลุดลอยไป

ในช่วงเวลาก่อนมืด สวนสาธารณะดูเงียบสนิท

นั่งบนขอบน้ำพุและนั่งดูอาทิตย์ตก ก่อนจะเปิดปากพูด

[ … ขอโทษด้วยนะที่ทำเกินไปหน่อย แต่หากไม่ทำถึงขนาดนี้ ก็คุยกันไม่รู้เรื่องหรอก ]

จนถึงไม่กี่วันก่อน

ในดวงตาของเอลิเซียเห็นแต่เพียงความเกลียดชังและเกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่

ผมจึงตัดสินใจจะกำจัดความเกลียดชังของเธอ…

หมายถึงการทำให้เธอได้รู้สึกถึงการแก้แค้นสำเร็จ

เอลิเซียฟื้นคืนสติได้หลังจากฆ่าโรเบิร์ตตัวปลอมไป

ได้ลิ้มรสถึงการแก้แค้นและความยิ่งใหญ่ของการที่ยังมีอนาคตอยู่ข้างหน้า

เอลิเซียที่เสียความเกลียดชังไป ในที่สุดก็เห็นถึงความจริงสองข้อนี้

ซึ่งบางที ทันทีที่เอลิเซียตัดคอหุ่นสำเร็จ เธออาจจะฆ่าตัวตายในตอนนั้นก็ได้ เมื่อถึงตอนนั้นผมจะเข้าไปหยุดทันที … แต่อย่างที่คาด เธอไม่ได้ฆ่าตัวตาย

คงรู้ว่า

ยังมีความหมายที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้

หลังจากการแก้แค้น เชื่อมั่นว่าเธอจะต้องคิดถึงอนาคตแน่

ไม่มีใครที่จะสดชื่นได้ทันทีหลังการแก้แค้น ผมที่คุ้นเคยกับคนของ ‘เบื้องหลัง’ จึงสามารถบอกได้ว่าอะไรใช่และไม่ใช่

[ อย่างที่บอกไป ทั้งหมดเป็นการล้อเล่น แต่สถานการณ์นี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น อนาคตจะต้องเป็นอย่างคราวนี้แน่ เพราะที่จริงคนหนึ่งในอัศวินแห่งเซย์รินก็มีประวัติว่าเคยเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกโรเบิร์ตช่วยไว้อยู่ด้วย ]

เอลิเซียพยักหน้าอย่างเงียบๆ

ไม่อยากอธิบายมากหรอกนะ คราวนี้ไม่ใช่แค่ผม แต่คริสเองก็ให้ความร่วมมือด้วย

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือสถานการณ์ที่หน่วยข้อมูลป้องกันราชอาณาจักรซึ่งเป็นหน่วยสืบข่าวที่ใหญ่ที่สุดในประเทศคาดคะเนว่ามีความเป็นไปได้สูงสุด นี่ไม่ใช่เพียงการคาดคะเนธรรมดา แต่เป็นจากประวัติของอัศวินแห่งเซย์รินแต่ละคนมาวิเคราะห์ คำนวณถึงนิสัยและความแข็งแกร่งของแต่ละคนมาแล้ว

หมายความว่านี่คือการจำลองการแก้แค้น

การแก้แค้นแบบจำลองไงล่ะ

[ อย่างที่เห็นเมื่อครู่ นี่คือจุดจบของการแก้แค้นแห่งหายนะ … รู้ไหมว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้? ]

[ …เพราะฉันตั้งใจจะโยนอนาคตทิ้งไปเพื่อการแก้แค้น ]

[ ถูกต้อง ]

ผมพยักหน้าให้กับเอลิเซียที่พยายามเค้นเสียง

[ ท้ายที่สุดการเตรียมใจตายที่เธอคิดไว้มันก็แค่ของชั่วครู่ในตอนนั้น เมื่อสภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปการเตรียมใจเมื่อก่อนหน้าก็ปลิวหายไปแล้ว… สำหรับการแก้แค้น การเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมแต่ละครั้งมันสำคัญมาก เดิมที่คิดว่าเตรียมใจตาย ก่อนจะรู้ตัวก็หวังอยากจะมีอนาคต การที่จิตใจจะเปลี่ยนไปมันเป็นเรื่องธรรมดา ]

การแก้แค้นของเอลิเซียไม่ได้คำนึงถึงเวลาสภาพแวดล้อมภายนอกเปลี่ยนไปด้วย

ในตอนสุดท้ายเธอถึงเพิ่งตระหนักว่าตัวเองล้มเหลว

[ ทุกอย่างเป็นไปตามที่นายพูด ]

เอลิเซียเสริม

[ ในตอนแรกที่แก้แค้นสำเร็จ ฉันรู้สึกดีใจมาก หลังจากผ่านไปหนึ่งคืนมันกลับเหลือเพียงความว่างเปล่า … ในขณะที่หาสิ่งมาเติมเต็มความว่างเปล่าก็คิดถึงเรื่องอนาคตข้างหน้า ก่อนจะรู้ตัวว่า “ผิดพลาด” ไปแล้ว ตั้งแต่ที่พ่อตายฉันก็มีชีวิตอยู่เพื่อการแก้แค้นมาตลอด แต่ว่าสิ่งที่รอฉันอยู่หลังการแก้แค้นมีเพียง ความว่างเปล่า… รู้สึกกังวล ว่าสักวันฉันจะบอกพวกอัศวินถึงสิ่งที่ทำได้ไหมนะ จะกลับไปมีชีวิตปกติได้ไหมนะ ความกังวลนั้นไม่หายไปจากในหัว นี่สินะคือการแก้แค้นแห่งหายนะ กังวลว่าจะมีจุดจบที่โหดร้ายแบบนี้ …. ในตอนนั้นเรื่องการตระหนักถึงความเสียใจที่ต้องตายไม่มีอยู่ในหัวฉันเลย มีเพียงแค่ว่าถ้ามันจะเป็นแบบนี้ สู้ฉันไม่แก้แค้นซะยังดีกว่า คำพูดในตอนนั้นเป็นความจริงแน่นอน ]

[ …โล่งใจหน่อย ที่เธอพูดได้แบบนั้น ]

ผมพูดกับเอลิเซียที่พูดถึงเรื่องของตัวเธอเอง

โรเบิร์ตยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอไม่คิดจะแก้แค้นอีกแล้ว

และคงไม่มีการแก้แค้นแห่งหายนะอีก

แม้จะเป็นสถานการณ์แกมบังคับอยู่นิดหน่อย แต่ดูเหมือนสุดท้ายก็โน้มน้าวเธอได้แล้ว

นี่ก็เพื่อปกป้องชีวิตประจำวันแสนธรรมดาของเราไว้

[ ――แต่ว่า ความจริงมันก็ยังมีวิธีที่อยู่เหนือกฏนี้อยู่ ]

ด้วยคำพูดของผม เอลิเซียก็เงยหน้าขึ้นเหมือนโดนดูถูก

[ จำได้ไหม ที่ผมเคยพูดว่าการแก้แค้นต้องได้ประโยชน์ถึงจะทำ ]

[ อือ … แต่ฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้ ]

[ ไม่แปลกหรอก เพราะการแก้แค้นโดยที่เราได้ประโยชน์มันยาก มันต่างหากเธอที่บุกเข้าไปตรงๆ หรือซิคที่ใช้อำนาจในการแก้แค้น … การแก้แค้นของมือสมัครเล่น สิ่งที่ตามมาส่วนใหญ่ก็คือหายนะ ดังนั้นถึงได้มีมืออาชีพ… ผู้เชี่ยวชาญที่สามารถแก้แค้นทำให้ได้ประโยชน์ คอยช่วยเหลือมือสมัครอย่างพวกเธออยู่ รวมถึงการดูแลหลังการขายด้วยน่ะนะ ]

จากนั้นกุเร็นและมิเซ่ก็วิ่งมาหาพวกเราจากทางเข้าสวนสาธารณะ

ผมค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ หลบสายตาทั้งสองคน

[ ฝากหลอกทั้งสองคนให้ด้วยแล้วกัน ]

[ …จะไปไหนนะ? ]

ผมตอบเอลิเซียกลับมาด้วยประโยคสั้นๆ

[ งานน่ะ ]