อาคารหลังใหญ่ตั้งแต่ห่างจากปราสาทประมาณ 100 เมตร

เป็นอาคารพักอาศัยที่จัดเตรียมไว้สำหรับขุนนาง แม้ว่าจะเป็นบ้านพักตากอากาศแต่ก็เหมือนกับคฤหาสน์อย่างสมบูรณ์แบบ มีของมีค่าเพียงไม่มาก เพราะใช้สำหรับต้อนรับแขกจากภายนอกเท่านั้น แต่ก็ยังมีการตกแต่งภายในด้วย ขนาดขุนนางที่มีชื่อเสียงขี้บ่นยังไม่บ่นเมื่อต้องมาอยู่บ้านพักตากอากาศแห่งนี้

ใช่ ――โรเบิร์ต เทอร์แกรนด์เองก็ดูพอใจและผ่อนคลายเช่นกัน

[ ฮึ ทิวทัศน์เมืองหลวงมีแต่ตึกเต็มไปหมด เพราะแบบนี้ข้าถึงได้ไม่ชอบ… น่าจะรู้จักวิธีใช้เงินกันซะบ้าง ]

ที่ชั้นบนสุดของคฤหาสน์ โรเบิร์ตพูดขณะที่มองดูเฟอร์นิเจอร์ใกล้เคียง

[ เจ้าคิดอย่างนั้นไหม ลอเรน? ]

โรเบิร์ตคุยกับชายที่ยืนอยู่ข้างๆ

[ …ข้าไม่สามารถตอบได้ครับ ]

[ เป็นชายที่น่าเบื่อซะจริง ]

โรเบิร์ตพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ

[ เข้ามาได้ ]

[ ขออนุญาตเสิร์ฟเครื่องดื่มค่ะ ]

คนรับใช้เข้ามาในห้องหลังจากโค้งคำนับ

แก้วไวน์สองใบถูกวางบนโต๊ะด้านขวา

คนรับใช้เดินไปใกล้ๆ โต๊ะของโรเบิร์ตแล้วค่อยๆ พยายามรินไวน์

[ มีพิษ ]

[ เอ๊ะ? ]

คนรับใช้เบิกตากว้างเพราะคำพูดของโรเบิร์ต

[ พิสูจน์พิษ ]

[ ขะ เข้าใจแล้วค่ะ ]

คนรับใช้รู้สึกประประหลาดใจ แต่ก็เทไวน์ลงในอีกแก้วและดื่มเข้าไป

คอของคนรับใช้กลืนไวน์ลงไป หลังจากปล่อยริมฝีปากจากแก้วและมีคราบบนแก้วไวน์

[ วางไว้เฉยๆ ]

เมื่อโรเบิร์ตพิสูจน์แล้วว่าไม่มีพิษ จึงเอ่ยออกไปสั้นๆ

คนรับใช้วางถาดไว้และออกจากห้องด้วยความสับสน

[ ท่านโรเบิร์ต… ต้องขออภัยที่ถาม แต่ท่านกลัวอะไรอยู่กันแน่ครับ? ]

[ …ลอเรน หน้าที่ของเจ้าก็คือหน้าที่ ไม่ต้องคิดอะไรให้เยอะแยะ ]

โรเบิร์ตด้วยสีหน้ายุ่งยาก

อย่างไรก็ตาม โรเบิร์ตยังไม่เงียบปาก

[ ท่านโรเบิร์ต ข้าคืออัศวินที่สาบานจะภักดีต่อดยุคเทอร์แกรนด์และมีหน้าที่ที่ต้องปกป้องท่าน หากท่านรู้ว่าตัวเองโดยใครหมายหัวอยู่ ได้โปรดบอกพวกเราเถอะครับ ไม่งั้นพวกเราจะปกป้องท่านล่วงหน้าไม่ได้―― ]

[ ถ้างั้นเจ้าชนะคนจากเบื้องหลังได้ไหม? ]

โรเบิร์ตพูดด้วยความหงุดหงิด

[ ถ้าเจ้าเป็นหัวหน้าอัศวินแห่งเซย์รินก็น่าจะเคยได้ยินมาบ้าง เรื่องของเบื้องหลังอาณาจักรเทอร์ราเรีย … ตัวตนขององค์กรต่างๆ ]

[ ครับ ข้าเคยได้ยินในช่วงสงคราม … ]

[ ในช่วงสงคราม พวกเบื้องบนของกองทัพมักจะติดต่อกับ ‘เบื้องหลัง’ และมอบภารกิจต่างๆ ให้ ไม่ว่าจะโชคดีหรือร้ายแต่ข้าก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนพวกนั้น …. แต่ข้าก็เคยได้ยินว่าทหารของ ‘เบื้องหลัง’ ทุกคน มีอาวุธที่ผลิตด้วยเทคโนโลยีขั้นสูงและยังฆ่าศัตรูด้วยวิธีอันไร้ซึ่งมนุษยธรรม ลอบสังหาร ยาพิษ รัดคอ ลอบยิง… และยังอีกมากมาย โดยเฉพาะเอซของ ‘เบื้องหลัง’ ที่สามารถปราบปีศาจตัวที่ผู้กล้าก็ไม่อาจจัดการได้ด้วยตัวคนเดียว แถมยังไม่ใช่ครั้งเดียว แต่ยังนับครั้งไม่ถ้วน ]

[ เรื่องนั้น… มันเชื่อได้ยากนะครับ ]

[ ข้าเองก็ไม่ได้เชื่อเท่าไหร่หรอก มันก็เหมือนตำนานเมืองนั้นแหละ … แต่ว่ากันว่าหากไม่มีไฟก็ย่อมไม่มีควัน ข่าวลืออาจจะเกินจริงไปบ้าง … แต่ถึงอย่างนั้นก็มีนักฆ่าที่โหดร้ายอย่างไม่น่าเชื่ออยู่จริงแน่ ข้าก็แค่ระแวงว่าตัวเองจะตกเป็นเป้าหมายของคนพวกนั้น ]

โรเบิร์ตพูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย

[ ถึงท่านจะบอกว่าเป็น ‘เบื้องหลัง’ แต่คนพวกนั้นก็ยังเป็นคนในอาณาจักร หากท่านไม่ได้ทำอะไรผิด ก็ไม่น่าจะถูกหมายหัวหรอกครับ ]

[ …ไม่นึกเลย ว่าจะมีตัวตนอย่างองค์กรลับที่ซ่อนอยู่แบบนี้ ]

ขณะที่โรเบิร์ตก่นด่าอยู่ในใจ

เพราะข้ามีความผิดอยู่นะสิ

 

――ถึงอย่างนั้นก็ไม่น่ามีหลักฐาน

 

กาเรียที่เจอหลักฐานการทุจริต ก็จัดการฆ่าปิดปากไปแล้ว

ทหารรับจ้างก็เก็บมันไปทุกคนแล้ว

ไม่มีเหตุผลที่ข้าจะถูกแทงข้างหลังได้

 

――ถึงอย่างนั้นก็ต้องระวังตัวเอาไว้

 

ในประเทศอื่นก็อาจมีองค์กรแบบนี้อยู่ด้วยก็ได้ แม้ว่าจะไม่ได้เป็น ‘เบื้องหลัง’ ของอาณาจักรก็ตาม

โรเบิร์ตที่ตระหนักว่าตนเป็นที่เกลียดชังของผู้คนมากขนาดไหน

ต้องระวังไว้

ก่อนทานอาหารหรือดื่มอะไรที่ได้รับจากคนอื่น จะต้องให้แน่ใจว่าไม่มีพิษโดยให้คนอื่นลองดื่มก่อน

ในตอนที่ออกจากดินแดนทุกครั้งต้องอย่าลืมพาอัศวินไปด้วย

ระวังตัวเสมอเมื่ออยู่ในคฤหาสน์

ห้องนี้อยู่ชั้นบนสุดของคฤหาสน์ มีหน้าต่างสองบานใหญ่ ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองหลวงจะต้องสวยงามมากแน่ ――แต่ทันทีที่โรเบิร์ตมาถึงห้องนี้ก็ปิดผ้าม่านทันที เพื่อปิดกั้นการมองเห็นจากภายนอก

[ ไม่ต้องกังวลครับท่านโรเบิร์ต ]

ลอเรนพูดด้วยท่าทางจริงจัง

[ แม้ข้าจะไม่เก่งกาจขนาดท่านผู้นำอัศวินคนก่อน คุณกาเรีย―― ถึงอย่างนั้นข้าก็สั่งการในฐานะหัวหน้าอัศวินและปกป้องท่านให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด แต่คนที่เป็นศัตรูของท่านก็คือศัตรูของข้าด้วย ข้าจะเป็นโล่และดาบให้ท่านเอง ]

ลอเรนพูดด้วยท่าทางมั่นใจ

โรเบิร์ตคิดเพียงว่าอัศวินคือพวกที่ใช้ได้สะดวกสบาย

ไม่คิดทรยศแม้จะมีเรื่องใหญ่แค่ไหนเกิดขึ้น เป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ภักดี

ในตอนนั้น ประตูก็ถูกเคาะ

เมื่อโรเบิร์ตพูดว่า [ เข้ามา ] คนรับใช้คนเมื่อครู่ที่รินเครื่องดื่มให้ ก็เข้ามาในห้องอีกครั้ง

[ คราวนี้อะไรล่ะ? ]

[ คือว่า มีคนฝากสิ่งนี้ให้ท่านลอเรนค่ะ… ]

[ ให้ข้า? ]

ลอเรนที่ยืนอยู่ข้างๆ โรเบิร์ต ส่งเสียงแปลกใจ

[ ผู้ส่งเหมือนจะเป็นนักเรียนที่ได้เห็นการฝึกซ้อมเมื่อวันก่อนของท่านค่ะ อัศวินแห่งเซย์รินคนอื่นๆ ที่ไปลาดตะเวนเองก็ได้รับเช่นกัน ส่วนนี้ดูเหมือนจะเป็นของที่ส่งถึงท่านลอเรน ผู้ส่งเขียนไว้ว่าแฟนคลับของท่านลอเรนนะคะ… ]

[ … เหมือนข้าจะเคยบอกไปแล้วนะ ว่าไม่รับของแบบนี้ ]

[ แต่ผู้ส่งคะยันคะยอมากเลยค่ะ มันเลยเลี่ยงไม่ได้… ]

คนรับใช้กล่าวขอโทษ

สมาชิกของอัศวินแห่งเซย์รินเองก็ได้เหมือนกัน งั้นหากให้ตรวจสอบมันแล้วรับๆ มันไปซะก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

[ ของทั้งหมดมีแค่นี้ใช่มั้ย ]

[ ค่ะ นี่ค่ะ เชิญเลย ]

พนักงานมอบกล่องสีขาวให้กับมือลอเรน

ลอเรนค่อยๆ เปิดกล่องอย่างช้าๆ ทันใดนั้น

[ เดี๋ยว!? ]

ควันสีขาวจำนวนมาก็พุ่งออกมาจากข้างในกล่อง

ลอเรนรีบพุ่งตัวถอยและชักดาบออกมาทันที

โดนโจมตี ――ศัตรูล่ะอยู่ที่ไหน?

ถ้าคิดตามปกติ คนร้ายจะต้องเป็นคนรับใช้

ลอเรนที่เห็นเงาคนรับใช้รีบจับแขนไว้ทั้งที่ในห้องยังคลุ้งไปด้วยควัน

[ แก ทำอะไรลงไปกันแน่!? ]

[ เอ๋!? ฉันไม่รู้เรื่องนะคะ! ไม่รู้อะไรเลย! ]

 

คนรับใช้ที่ลอเรนจับมือไว้ล้มลงและกรีดร้อง

คนร้ายไม่ใช่คนรับใช้

งั้นใคร?

 

แล้วจะอำพรางด้วยควันขาวนี้ไปเพื่ออะไร

ลอเรนเฝ้ามองทางเข้าห้องพลางมองดูการเคลื่อนไหวของคนรับใช้

อย่างไรก็ตามกลับไม่มีผู้บุกรุกเข้ามาในห้อง

[ ลอเรน! เฮ้ มันเกิดอะไรขึ้น? ]

โรเบิร์ตตะโกนอย่างรีบร้อน

[ มอง―― มองไม่เห็น!! รีบเปิดหน้าต่างเร็ว!! ]

หลังจากเปิดม่านก็มีเสียงดังขึ้น

ควันสีขาวไหลออกทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว ――ความคิดในหัวของลอเรนพลันนึกถึงสถานการณ์ที่เป็นไปได้ออก

ทหาร ‘เบื้องหลัง’ สังหารศัตรูด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง ด้วยวิธีที่ไร้มนุษยธรรม

ไม่สนวิธีการ

 

ลอบสังหาร ยาพิษ รัดคอ――――

――――ลอบยิง…

 

[ ท่านโรเบิร์ต! ระวัง―――― ]

 

พริบตาต่อมา

 

ก็เกิดรูอันสวยงามบนสมองของโรเบิร์ต

 

◆

 

ก่อนจะตาย

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อโรเบิร์ตเปิดหน้าต่างนั้น เขารู้สึกเหมือนเห็นพลซุ่มยิงที่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร

ทหารของเบื้องหลังในข่าวลือ

ผู้กล้าตัวจริงที่ฆ่าปีศาจมากมายเบื้องหลังผู้กล้า

ในสงครามคนๆ นั้น จัดการกับศัตรูได้โดยไม่ต้องพึ่งคนจาก ‘ด้านหน้า’

คนขององค์กรที่ไม่ได้เรียกกันด้วยชื่อ

อย่างไรก็ตาม ทหารที่เก่งกาจขนาดนั้นก็ย่อมมีคนที่รู้จักชื่อของเขาอยู่บ้าง

จากเสียงกรีดร้องของพวกปีศาจ จากเสียงให้กำลังใจของเพื่อนพ้อง

ชื่อนั้นค่อยๆ แพร่สะบัดไปทีละน้อย

 

ผู้อาศัยในส่วนมืดของอาณาจักรเทอร์ราเรีย

 

หมายเลขของเอซในองค์กรนั้นคือ

 

[ …… 28 ](ทรูเอท)

 

คนๆ นั้น มือซุ่มยิงที่เก่งที่สุด