[ นี่ ทรูเอทพูด ภารกิจสำเร็จ ]

บนอาคารที่อยู่ห่างจากคฤหาสน์หลายร้อยเมตร

หลังเสร็จสิ้นภารกิจซุ่มยิง ผมก็ติดต่อคริสโดยใช้ ‘กระดาษสื่อสาร’

[ รับทราบ … นี่นายยิงชายคนนั้นทั้งที่ยังมีควันเหรอ? ]

[ ทันทีที่เปิดหน้าต่างและเห็นชั่วพริบตาก็เพียงพอแล้วล่ะ …แล้วที่ผมต้องไปยิงคนท่ามกลางพายุทราย… นี่มันเป็นเพราะใครกันล่ะ ]

[ …ใครกันน้า ]

เธอนั้นแหละ

ไร้สาระได้ตลอดเลยนะ

เมื่อเทียบกับพายุทรายแล้ว ควันสีขาวยังง่ายกว่าเยอะ

เพราะศัตรูจะเคลื่อนที่ขณะอยู่ในควัน ทำให้จับจังหวะได้ยาก มันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับมือสมัครเล่น

――เหนื่อยนิดหน่อยแฮะ

แม้ครั้งนี้จะเป็นการวางแผนและยิงในครั้งสุดท้าย

แต่โดยรวมก็เป็นแผนการที่ค่อนข้างยาก

วิธีฆ่าโรเบิร์ตผู้ขี้ขลาด

จะฆ่าโรเบิร์ตโดยไม่ฆ่าคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างๆ เขาได้อย่างไร?

เป็นปัญหาน่าดู เพราะท้ายที่สุดข้างตัวของโรเบิร์ตก็ยังมีอัศวินแห่งเซย์รินคอยประกบ

ผมจึงต้องพยายามวางแผนเพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับพวกเรา ตัวเลือกจึงน้อยลงไปอีก

ตอนแรกผมวางแผนจะยิงโรเบิร์ตโดยไม่มีแผนการใดๆ แต่เพราะโรเบิร์ตที่ขี้ขลาดปิดผ้าม่านที่หน้าต่างจนหมด

ผมจึงต้องวางแผนการทั้งหมดนี้ขึ้นมา

เตรียมของขวัญที่มีระเบิดควัน หลังจากใส่ชุดอัศวินแห่งเซย์รินที่ใช้ในการจำลองการแก้แค้นของเอลิเซีย ผมก็ส่งมอบกล่องของขวัญให้กับคนรับใช้ที่อยู่หน้าคฤหาสน์ โดยบอกว่าเป็นของถึงลอเรน ซึ่งโรเบิร์ตที่ขี้ขลาดจะต้องให้ลอเรนที่เก่งที่สุดอยู่ใกล้ตัวแน่

ทันทีที่ส่งกล่องของขวัญให้ ผมก็กลับไปยังจุดยิงสไนเปอร์ที่วางไว้ โดยใช้《เสริมกาย》ทำให้สามารถวิ่งหลายร้อยเมตรไปถึงจุดนั้นได้ในเวลาไม่ถึงสิบวินาที

[ แต่… ใช่ว่าจะมีเพียงแผนเดียว ]

[ ขอบคุณที่สำหรับการทำงานนะ เป็นการยิงที่สวยมาก แล้วแผนสำรองล่ะ? ]

[ อา … ในกรณีเลวร้าย ผมก็จะจุดชนวนระเบิดที่ติดตั้งไว้ในคฤหาสน์ จากนั้นก็ยิงโรเบิร์ตที่กำลังวิ่งหนี ]

[ …หยุดแค่นั้นเลย มีหวังหมดงบกันพอดี ]

สงสัยว่าคฤหาสน์หลังนั้นคงค่อนข้างแพง

แผนนี้ที่ผมใช้จึงเป็นแผนที่มีความเสียหายน้อยที่สุดและพูดได้ว่าเป็นไปได้สวย

[ แล้วคู่หูเป็นยังไงบ้าง? ]

คริสถามถึงอุปกรณ์เวทที่ผมกำลังใช้อยู่

มันคือไม้เท้าเวทสีดำที่ผมใช้ในช่วงสงคราม

[ เหมือนเดิม ยังคงยอดเยี่ยมเหมือนเดิมครับ ]

ไม้เท้าที่ชวนรู้สึกคิดถึง ผมแน่ใจว่าตอนนี้ตัวผมคงกำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่แน่

―― BF 28 ไม้เท้าขนนกดำ

เป็นอุปกรณ์เวทที่ผลิตจากขนนกสีดำของมอนสเตอร์อีกาขนาดยักษ์

ตามชื่อของมัน มันคืออาวุธที่ผลิตมาเพื่อผมโดยเฉพาะ

นอกจากไม้เท้าเวทนี้จะช่วยทำให้ผมใช้เวทได้ทุกชนิดแล้วยังเป็นไม้เท้าหายากที่ช่วยเหลือด้านการ《สไนเปอร์》ในการพัฒนาส่วนตัว แต่เพราะมีความคล่องตัวต่ำเพราะมีน้ำหนักมาก

อย่างไรก็ตาม ไม้เท้าสไนเปอร์ที่องค์กรสร้างขึ้นนั้นได้รวบรวมเทคโนโลยีล่าสุดทั้งหมดเอาไว้

ประสิทธิภาพของไม้เท้าทั่วไปเทียบไม่ติดเลย

ในม่านควันความสำเร็จอีกครึ่งนึงต้องยกให้กับไม้เท้าสไนเปอร์

เมื่อมองไปยัง ‘กระจกมองไกล’ ที่ติดอยู่กับไม้เท้า

แม้จะเป็นคฤหาสน์ที่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร ผมก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

จากนั้นไม่เพียงแต่อัศวินแห่งเซย์รินเท่านั้น แต่รวมถึงยามรักษาการของเมืองก็ยังมารวมตัวกันในห้อง เมือ่ได้ยินว่าโรเบิร์ตเสียชีวิตแล้ว

[ …หืม? ]

มีบางอย่างคุ้นๆ กับยามรักษาการในห้อง

ยามรักษาการคนหนึ่งแสร้งว่าตรวจดูสภาพศพของโรเบิร์ต  ――――จากนั้นก็เก็บถุงสีเงินที่หน้าต่าง

[ อย่างนี้นี่เอง… เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมองค์กรถึงให้ความร่วมมือขนาดนี้ ]

[ อาร๊ะ ความแตกแล้วเหรอ? ]

ผมรู้สึกไหวตัวนิดหน่อย

ดูเหมือนองค์กรจะใช้ประโยชน์จากการกระทำของผมเพื่อจุดมุ่งหมายอะไรบางอย่าง

เป้าหมายคือถุงสีเงินที่ยามรักษาการเก็บไปเมื่อกี้

ยามคนนั้นน่าจะเป็นตัวปลอมและเป็นคนในองค์กรแน่

[ ส่วนใหญ่ เรื่องก็ตามที่ระบุไว้ในหนังสือสินะ ]

[ ยังไม่ได้ตรวจสอบหรอก แต่น่าจะตามที่เขียนไว้ ดูเหมือนโรเบิร์ตคิดจะทำการค้าขณะที่มาเมืองหลวง ซึ่งข้อมูลนั้นรั่วไหลออกมา ]

งั้นรึ ถึงได้ให้ผมลงมือได้

บางทีสิ่งนั้นที่ยามรักษาการเก็บไว้คงเป็นบัญชีสำรองที่อธิบายถึงองค์กรที่โรเบิร์ตทำการค้าขายด้วย หากองค์กรได้สิ่งนี้มาก็จะสามารถกุมจุดอ่อนไว้ได้

[ พอดีฉันยุ่งนะ … ขอตัดสายเลยแล้วกัน แล้วก็เอาคู่หูนายมาคืนด้วยล่ะ ]

[ รับทราบ ]

เมื่อสัญญาณตัดไป ผมพลางถอนหายใจ

ใช้ได้เป็นกรณีจริงๆ แฮะ

เมื่อปลดพลังเวท BF 28 ก็แปรสภาพจากไม้เท้าสไนเปอร์เป็นสร้อยข้อมือสีดำมาพันที่มือซ้ายของผมตามเดิม

ผมโดดข้ามหลังคาทีละหลังไปเรื่อยๆ ออกจากพื้นที่คฤหาสน์ที่กำลังวุ่นวาย

สถานที่ที่มุ่งหน้าไป แน่นอนว่าคือที่โรงเรียน

――กลับกันเถอะ

สู่ชีวิตประจำวันอันสงบสุข