[ ขอโทษด้วยนะ วันนี้รู้สึกไม่สบายนะ ]

[ ขอโทษด้วย วันนี้หลังเลิกเรียนต้องไปบรรยายพิเศษของแผนกผู้กล้านะ ]

 

หลังเลิกเรียน

กุเร็นและเอลิเซียขอโทษ

 

[ ง งั้นเหรอคะ… ]

 

มิเซ่จึงมีท่าทีห่อเหี่ยว

หลังจากในวันนั้นมิเซ่สัญญากับพวกเราสี่คนว่าจะไปรับคำขอที่กิลด์อีกครั้ง แต่วันนี้ดูเหมือนเอลิเซียกับกุเร็นจะไม่ว่าง

 

[ ค คุณทรูเอทล่ะคะ? ]

[ นั่นสินะ… ]

 

ที่จริงผมก็อยากจะให้มิเซ่อยู่ที่หอพักเงียบๆ มากกว่า แต่ก็เป็นไปได้ว่าเธอจะออกไปคนเดียวก็ได้

 

[ งั้นผมขอถามนิดหน่อยแล้วกัน วันนี้มิเซ่คิดว่าจะรับคำขอแบบไหนเหรอ? ]

[ เพราะมีเวลาไม่มาก หลังจากตรวจดูบนกระดานข่าวของกิลด์เมื่อวานนี้มีคำขอรวบรวมสมุนไพรใน ‘วังวนสุสานกษัตริย์’ อยู่ด้วย เลยคิดว่าถ้าเป็นคำขอนั้นคนเดียวก็น่าจะทำได้ค่ะ… ]

 

ดูเหมือนมิเซ่ตั้งใจจะไปที่กิลด์คนเดียวสินะ

แบบนี้ก็คงต้องไปด้วยแล้วสิ

 

[ ให้ผมช่วยไหม? ]

[ ค ค่ะ! ขอบคุณมากเลยค่ะ! ]

[ ออสเองก็น่าจะไปได้ ไว้เดี๋ยวผมจะติดต่อไปทีหลัง ]

 

เมื่อได้ยิน มิเซ่ก็พยักหน้าขึ้นลงหลายครั้งด้วยท่าทางดีใจ ผมจึงติดต่อออสไป

ขณะที่มิเซ่เก็บสัมภาระเข้ากระเป๋า ผมก็ติดต่อออสด้วย ‘กระดาษสื่อสาร’ ได้ เธอตกลงและให้ไปรวมกันที่กิลด์

 

――สองชั่วโมงต่อมา

 

ผม มิเซ่ และออสยืนอยู่บนสุดของเขาวงกต ‘วังวนสุสานกษัตริย์’

 

[ เรามีเวลาไม่มาก รีบเก็บให้เสร็จกันเถอะค่ะ ]

[ อา ]

[ เข้าใจแล้วจ้า! ]

 

ออสกับผมพยักหน้าตามคำแนะนำของมิเซ่

พระอาทิตย์เริ่มลับฟ้าแล้ว บางทีถ้ากลับไปก็คงจะช่วงอาหารเย็นพอดี ดังนั้นจึงซื้ออาหารรพกพาจากกิลด์ใส่ไว้ในรถม้าล่วงหน้าไว้แล้ว

 

ผมไม่สามารถสนุกกับการสำรวจเขาวงกตได้เพราะต้องระวังตัวอยู่เสมอ ทางมิเซ่นั้นมีชีวิตชีวา สำหรับมิเซ่ที่มีอยากเป็นนักผจญภัยมาตลอดคงเป็นเรื่องสนุก เธอเก็บสมุนไพรที่โตขึ้นตามเท้าอย่างรอบคอบ

 

[ …ออส เป็นยังไงบ้าง? ]

 

ผมถามออสด้วยเสียงกระซิบเพื่อไม่ให้มิเซ่ได้ยิน

เจตนาของคำถามคือ ‘มีศัตรูอยู่แถวนี้บ้างไหม?’

 

[ ไม่มีเลยนะ? ทรูเอทล่ะ? ]

[ ไม่เจอเหมือนกัน… คราวนี้รู้สึกจะไม่ได้ตามมา ]

 

ขณะที่กำลังยืนยันกันและกันว่าไม่มีศัตรูไล่ตามมา ผมก็พลางนึกถึงวันก่อนที่คุยกับออส

ในคืนก่อนไม่มีการติดต่อมาจากออสเลย ดูเหมือนเธอจะรู้สึกไม่สบอารมณ์แต่ตอนนี้ก็กลับมาเป็นปกติแล้ว

ก่อนจะรับคำขอผมเองก็แปลกใจกับท่าทีที่เธอตอบรับตอนชวนเธอไปกิลด์ แต่ที่ไม่ได้พูดถึงเพราะไม่อยากแหวกพงหญ้าให้งูตื่น อย่างน้อยถ้ามีท่าทีเหมือนเมื่อวานก็จะไม่สะดวกกับการคุ้มกัน

 

[ ขอไปดูรอบๆ หน่อยนะ ]

[ … อา เข้าใจแล้ว ]

 

ผมจึงพยักหน้ารับ จากนั้นออสก็ตะโกนออกมาเสียงดัง

 

[ ไปห้องน้ำหน่อยนะ! ]

 

มิเซ่ที่กำลังเก็บสมุนไพรอยู่เลยเขิลอายไปด้วย

 

[ ค คุณออส อย่าพูดเสียงดังขนาดนั้นสิค่ะ… ]

[ ทำไมเหรอ? เราไม่ใส่ใจหรอก ]

 

มิเซ่มองมาทางผมด้วยใบหน้าลำบากใจ

ยอมปล่อยแรงตึงไหลออกไปอย่างเงียบๆ ราวกับว่าจะไปคาดหวังสามัญสำนึกจาออสก็ไม่ได้อะไร

 

หลังจากเห็นออสไปเข้าห้องน้ำ ผมกับมิเซ่ก็เก็บสมุนไพรกันต่อ

สมุนไพรที่ระบุในคำขอเป็นอาหารของพวกมอนสเตอร์และเติบโตทั่วทุกที่ของเขาวงกต แต่ก็จำเป็นต้องเลี่ยงสถานที่ที่มอนสเตอร์มารวมกันมากๆ จึงใช่ว่าจะไปเก็บสมุนไพรได้ทุกที่ในเขาวงกต

 

เราใส่สมุนไพรจำนวนมากลงในตะกร้าที่กิลด์เตรียมไว้ให้

ในตอนนั้น ‘กระดาษสื่อสาร’ ก็มีสายเข้า

 

[ มิเซ่ฝากเก็บสมุนไพรแถวนี้ทีนะ เดี๋ยวผมจะลองไปหาที่อื่นดู ]

[ เข้าใจแล้วค่ะ ]

 

หลังจากแยกกับมิเซ่มาสักพัก ผมก็รับสายจาก ‘กระดาษสื่อสาร’

 

[ เกิดอะไรขึ้นออส? ]

[ อืมม ไม่มีศัตรูมาหรอกนะ… แต่ที่ติดต่อมาเพราะสงสัยว่าจำเป็นต้องบอกไว้… ]

[ …บอกกับผม ]

 

ออสทำเสียงว่ามันเป็นเรื่องน่ารำคาญจากนั้นจึงพูดต่อไป

 

[ ดูเหมือนว่าจะมีคนในชุดสีขาวแบบเดียวกับเอลิเซียอยู่แถวนี้ ดูพวกเขาจะหลงทางและกำลังแย่นะ ]

[ ชุดแบบเดียวกับเอลิเซียสีขาว… ชุดเครื่องแบบนักเรียนสีขาวเหรอ? ]

[ ใช่ๆ นั้นแหละ ]

 

คงเป็นนักเรียนของแผนกผู้กล้า

 

[ ดูอ่อนแอ แต่ถ้าปล่อยไว้ก็จะถูกพวกมอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้ๆ ฆ่าตายแน่… ควรทำยังไงกับพวกนั้น? ถึงจะไม่เกี่ยวกับภารกิจเลยก็เถอะ… ]

[ นั่นสิ… ]

 

เพราะเป็นเรื่องลำบาก ผมจึงใช้เวลาครุ่นคิดสักพัก

 

[ นั่นมัน ‘กระดาษสื่อสาร’ เหรอคะ? ]

 

ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะตอบออสไปว่ายังไง ก็ถูกเรียกจากมิเซ่ที่อยู่ด้านหลัง

สายตาของมิเซ่จดจ้องอยู่ที่ ‘กระดาษสื่อสาร’ ในมือผม

เพราะนี้เป็นอุปกรณ์ที่มีวางขายอยู่ทั่วไปจึงไม่ต้องรีบซ่อนอะไร

 

[ รู้จักด้วยเหรอ? ]

[ ค่ะ มันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ชนิดสื่อสารประเภทหนึ่งที่ใช้ติดต่อกับผู้คนที่อยู่ไกลออกไป ]

 

มิเซ่มองไปที่ ‘กระดาษสื่อสาร’ ด้วยสายตาสงสัย บางทีเธออาจจะสนใจอุปกรณ์เวทนี้ก็ได้

ถ้าไม่ใช่ในจังหวะนี้―― ผมก็อยากตอบล่ะนะ

 

[ เมื่อกี้ออสติดต่อมาบอกว่า… นักเรียนของแผนกผู้กล้ากำลังลำบากกันอยู่ ]

 

มิเซ่มองมาด้วยสีหน้าจริงจัง เธออาจจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าเป็นสถานการณ์เลวร้าย

 

[ และแถวนั้นยังมีมอนสเตอร์อยู่ใกล้ๆ แต่ยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับคำขอ มิเซ่จะ―― ]

[ ――ไปช่วยพวกเขากันเถอะค่ะ ]

 

มิเซ่เบนเรื่อง

 

[ ถ้ามีโอกาสแต่ไม่ช่วยพวกเขาไว้ ฉันจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ค่ะ ]

 

ดวงตาของเธอมีความมั่นใจ

แม้ว่าพวกเราแผนกสามัญจะถูกแผนกผู้กล้ากลั่นแกล้งแม้กระทั่งในโรงเรียน ถึงอย่างนั้นเธอก็คิดจะช่วยโดยไม่มีความลังเล

 

ความแข็งแกร่งที่ควรนับถือ

ทำให้ดูสมกับเป็นเจ้าหญิงที่ทั้งใจกว้างและสง่างาม

 

[ ดีล่ะ ไปกันเถอะ ]