วันรุ่งขึ้น หลังจากการช่วยพวกซิคจากเขาวงกต ‘วังวนสุสานกษัตริย์’

มิเซ่ โฮเนสออกจากห้องเรียนก่อนเวลาเล็กน้อย ซึ่งเป็นเวลาหลังเลิกเรียนแล้ว

 

[ ขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ต้องขอตัวก่อน ]

[ ไปทำอะไรเหรอ? ]

 

โดยปกติแล้วทั้งสี่คน กุเร็น เอลิเซีย มิเซ่และทรูเอทจะต้องกลับบ้านด้วยกัน

เอลิเซียจึงถามมิเซ่ที่จะกลับไปก่อนคนเดียว

 

[ พวกเครื่องปรุงรสในห้องเริ่มจะหมดแล้วนะคะ เลยคิดจะไปซื้อในเมืองสักหน่อย… ]

[ มาคิดดูแล้ว มิเซ่ก็ทำอาหารมากินเองนี่นะ… เข้าใจแล้ว ไว้พรุ่งนี้เจอกัน ]

[ ค่ะ พรุ่งนี้ไว้เจอกัน ]

 

มิเซ่บอกกับเอลิเซียและกุเร็นจากนั้นก็แยกกับทั้งสองคนที่ห้องเรียน

ทันทีก่อนที่จะเดินผ่านประตูห้องเรียนก็เจอเข้ากับทรูเอทโดยบังเอิญ

 

――เท่านี้คุณก็แอบตามฉันไม่ได้แล้ว

 

ไม่คาดคิดเลย

ไม่สิ ต้องใช่แน่ หากการคาดการณ์ของฉันถูกต้อง เขาก็ไม่น่าจะแอบตามฉันไปได้

 

――เพราะทรูเอทแอบคุ้มกันเธออยู่รึไม่?

 

เมื่อวันก่อนมิเซ่เกิดสงสัยขึ้นมา

เดิมทีก็คิดว่าน่าสงสัยมานานแล้ว พักนี้ในตอนเที่ยงจะมีหลายครั้งที่ทรูเอทมาที่ลานสนามหญ้าช้า โดยเวลาคือทุกๆ สามวัน กุเร็นกับเอลิเซียไม่รู้ตัว แต่เมื่อเห็นทรูเอทมาสาย มิเซ่จะมองสังเกตตัวของทรูเอทซึ่งพบว่าเสื้อผ้าเลอะกว่าปกติและยังมีทรายที่หลังรองเท้า คิดได้อย่างเดียวว่าเขาออกไปที่ไหนสักแห่งข้างนอกโรงเรียน

 

อย่างไรก็ตามเจ้าตัวกลับอ้างว่า [ ไปห้องสมุดมา ]

มันเป็นเรื่องจริงที่ทรูเอทชอบอ่านหนังสือ แต่เขาก็ไม่น่าจะไปห้องสมุดบ่อยขนาดนี้

 

วันหนึ่งที่เขาตอบว่า [ ไปห้องสมุดมา ]

มิเซ่จึงไปถามกับพนักงานห้องสมุดและบอกลักษณะของทรูเอทไป เธอถามว่า [ มีคนลักษณะอย่างที่ว่ามาที่ห้องสมุดหรือไม่ ]

 

คำตอบคือ―― ไม่มี

เรื่องที่ทรูเอทไปที่ห้องสมุดจึงสรุปในใจมิเซ่ได้ว่าเป็นเรื่องโกหก

 

เมื่อเห็นว่าทรูเอทโกหก มิเซ่จึงพยายามหาความจริงเรื่องของทรูเอททันที

อย่างไรก็ตามฝ่ายตรงข้ามนั้นเป็นคนรอบคอบ สุดท้ายจึงจบลงด้วยการเฉไฉเปลี่ยนเรื่องได้

 

คำถามที่แสนคลุมครือ เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าก็เต็มไปด้วยความสงสัย

และเหตุการณ์ในวันก่อนเกิดขึ้น

 

[ …เขาจะต้องปกปิดอะไรไว้แน่ ]

 

อาจเป็นเพราะเรื่องวันก่อน จากการเคลื่อนไหวของเขาทำให้มิเซ่สงสัยว่าเขาจะเป็นผู้คุ้มกัน

ซึ่งมิเซ่รู้อยู่แก่ใจว่าต้องมีใครสักคนคุ้มกันเธออยู่

เป็นเรื่องง่ายดายและคาดเดาได้ว่าเป็นคำสั่งจากใคร

 

――ถ้าคุณทรูเอทเป็นผู้คุ้มกันเขาจะต้องตามมาแน่

 

มิเซ่คิดเช่นนั้นและตัดสินใจทำตามแผนการ

เรื่องที่ว่าเครื่องปรุงรสใกล้หมดเป็นเพียงเรื่องโกหก จริงๆ แล้วคือการออกไปที่เมืองเพื่อตรวจสอบดูว่ามีคนตามเธอมารึไม่

 

มิเซ่เดินผ่านประตูโรงเรียนและออกจากเมืองโดยหยิบกระจกมือใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ

ขณะที่แสร้งทำเป็นมองร้านแผงลอยและตรวจเช็คดูข้างหลัง

 

รู้สึกเหมือนจะมีคนตามมา

ดูแล้วไม่น่าใช่นักเรียน แต่ถ้าเป็นทรูเอทอาจจะปลอมตัวก็เป็นได้

 

ร่างคนที่แอบตามมาไม่หายไปแม้จะเดินไปสักพักแล้วก็ตาม

เขาจะต้องติดตามเธออยู่แน่ เมื่อมิเซ่มั่นใจก็เริ่มวิ่ง

 

[ ฮา ฮา ฮา…! ]

 

กระเป๋าในมือสั่นอย่างรุนแรง

มิเซ่เลี้ยวไปเส้นทางมุมหนึ่งขณะที่หายใจแรง

เมื่อหยุดที่นั่นและหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว

 

ก็เจอกับคนที่กำลังไล่ตามเธออย่างสิ้นท่าแน่…

 

[ …เอ๊ะ? ]

 

ตรงกันข้ามกับที่คาดหวัง ไม่มีทรูเอทอยู่ตรงนั้น

เพราะเธอรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังตามจึงรีบวิ่งทันที…

 

[ สุดท้ายก็เพราะฉันคิดไปเอง… ? ]

 

คิดว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป แต่ก็ไม่ใช่ผู้คุ้มกันด้วยเหรอ?

 

แม้ว่าจะผิดหวังจากที่คาด แต่มิเซ่ก็สบายใจขึ้น

หากคาดเดาถูกต้องและทรูเอทคือคนคุ้มกัน ก็จะหมายความว่าเขารู้ตัวจริงของเธอ

ถ้าเป็นไปได้ก็อยากคบกันในฐานะเพื่อนต่อไป

ดูเหมือนความปรารถนาของเธอจะสำเร็จด้วยดี

 

ใช่ รู้สึกโล่งใจ――

 

[ ――อึ๊ก ]

 

ปวดหัว

ภายในหัว ความทรงจำจากปีที่แล้ว… ไม่สิ หลายสิบปีก่อน…

 

ความทรงจำช่วงก่อนที่ฉันจะเกิด

ที่ไม่น่าจะมีความทรงจำแบบนั้นได้ จะต้องเพ้อเจ้อหรือเพ้อฝันไปเองแน่ แต่ภาพในใจกลับชัดเจนมาก

 

เมืองโบราณที่สภาพเหมือนซากปรักหักพัง ที่ใจกลางเมืองมีใครบางคนกำลังถูกโจมตี โดยมีผู้คุ้มกันฝีมือดีอยู่ข้างกายและมือสังหารที่แต่งชุดคลุมสีดำ ความทรงจำนั้นคลุมเครือ―― จนไม่เข้าใจว่ามันเรื่องอะไร

 

[ …ปรากฏการณ์เดจาวูรึเปล่านะ ] (เห็นภาพอดีต)

 

มิเซ่พึมพำขณะที่มือข้างหนึ่งแตะหน้าผากเพราะปวดหัวมาก

พักนี้เธอรู้สึกเหมือนเห็นเรื่องประหลาด ก่อนหน้านี้ที่เอลิเซียบอกว่า [ อาจเพราะเคยอ่านมาจากในหนังสือก็ได้ ] และเธอก็แสร้งทำเป็นเชื่อ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ภาพที่เธอเห็นตอนนี้มันไม่ใช่สิ่งที่เคยอ่านมาจากในหนังสือ

 

เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ ไม่เข้าใจเลย

อาการปวดหัวไม่หายไป เพราะไม่สามารถล้มลงกลางถนนได้ มิเซ่จึงเลี้ยวที่ตรอกซอย

และในตอนนั้น――

 

[ อื๊――อ ]

 

จู่ๆ มิเซ่ก็โดนปิดปากโดยแขนที่ยื่นมาจากด้านข้าง

เป็นแขนหนาๆ ของผู้ชาย แขนนั้นดึงมิเซ่เข้าไปในตรอกซอยมืดๆ อย่างรวดเร็ว

 

[ ดีล่ะ… ในที่สุดก็จับตัวได้สักที ]

[ ในที่สุดก็มีโชคมาถึงสักที ]

 

ชายสองคนในชุดคลุมสีน้ำตาลแดงพูดด้วยรอยยิ้ม

มิเซ่บิดร่างกายเพื่อพยายามหนีจากชายคนนั้น

 

[ ป ปล่อยนะ! พวกคุณเป็นใคร―― ]

[ ――หุบปากซะ ]

 

กริซจ่อเข้าที่ของมิเซ่ที่พยายามจะกรีดร้อง

เหงื่อเย็นๆ จึงไหล่จนท่วมหน้าผากของมิเซ่

 

[ รีบถอยกันเร็ว ก่อนที่ผู้คุ้มกันจะรู้สึกตัว ]

 

ชายคนนั้นพยายามเคลื่อนไหวขณะที่ปิดปากมิเซ่

แต่วาในตอนนั้น――

 

[ ――ไม่ยอมปล่อยให้ไปหรอก ]

 

มิเซ่ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง