เสียงที่อ่อนโยนและเอียงอายของหญิงสาวได้เดินทางไปที่หูของโหลว ชิงอู๋ ในขณะที่จู่ๆ นางก็ตระหนักว่านางต้องการสร้างระยะห่าง

นางหันไปรอบ ๆ เพื่อที่จะมองไปที่เรือสำราญอีกลำ ก่อนที่จะเผชิญหน้ากับคู่สายตาที่ลึกและดำมืด

นางช่วยไม่ได้ที่จะอุทานขึ้น “ท่านอ๋องรัตติกาล”

ในเวลาเดียวกันเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง ที่อยู่ข้างๆ โหลว ชิงอู๋ก็เรียกขึ้น”เหย่ จี้”

โหลว ชิงอู๋ มองไปที่ผู้หญิงที่กำลังผิงอยู่บนร่างของเฟิง เหย่เก้อร์ 

ดวงตาของนางลึกซึ้ง เกือบจะเรียกได้ว่างดงามมาก

การกระทำที่เอียงอายและออดอ้อนของนางที่มีต่อเฟิง เหย่เก้อร์ในตอนแรกหยุดลง เมื่อชื่อของนางถูกเรียกออกมา

นางหันกลับไปและเมื่อนางเห็นว่าเป็นเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง นางก็หัวเราะออกมา “อ่า ที่แท้ก็พี่ใหญ่นี่เอง”

ในเวลาเดียวกันดวงตาของนางก็ตกลงไปที่โหลว ชิงอู๋ ในขณะที่รอยยิ้มของนางขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ “นี่…คงจะเป็นน้องสาวชิงอู๋”

เสียงของเหย่ จี้ ทั้งนุ่มนวลและอ่อนโยน ในขณะที่นางยิ้มให้กับโหลว ชิงอู๋ จากระยะไกลๆ

นางมองไปที่โหลว ชิงอู๋ คนที่กำลังมองมาที่มือที่มีเลือดไหลอยู่ของนาง 

นางยิ้มอย่างน่าหลงใหลมากขึ้น ในขณะที่นางยกมือที่มีเลือดไหลขึ้นและเลียมัน

นางมองอย่างไร้เดียงสาไปที่คนที่สงบอยู่ตลอดเวลาอย่างเฟิง เหย่เก้อร์ ก่อนจะพูดขึ้น “ท่านพี่เหย่ช่างใจร้ายจริงๆ ข้าได้รับบาดเจ็บและท่านไม่แม้แต่จะช่วยข้าดูมัน”

การแสดงออกของเฟิง เหย่เก้อร์ นั้นดูไม่ค่อยดี ในขณะที่เขาหันสายตาออกไปจากโหลว ชิงอู่และเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง  

เขาค่อยๆลุกขึ้น “ในเมื่อองค์ชายสามอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าก็ควรจะตามเขากลับไป”

เขาหันกลับไปและเดินไปยังจุดท้ายสุดของเรือสำราญ

เขากระโดดลงไปเหยียบน้ำครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนริมฝั่งแม่น้ำ

เขาค่อยๆสะบัดหยดน้ำไม่กี่หยดออก ก่อนที่จะเดินจากไปด้วยขาที่ยาวๆ ของเขา

เหย่ จี้ คนที่กำลังไล่ตามเขาไปจนถึงท้ายเรือเห็นเช่นนั้น ก็ช่วยไม่ได้ที่จะร้องขึ้น “ท่านพี่เหย่ ท่านพี่เหย่ … “

เฟิง เหย่เก้อร์ ดูเหมือนจะไม่ได้ยินนาง ในขณะที่ภาพเงาของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของโหลว ชิงอู๋ จับจ้องอยู่กับเขาจนกระทั่งเขาหายตัวไป จากนั้นนางก็ค่อย ๆ มองไปทางอื่น

เมื่อนางหันกลับมา นางเห็นสายตาของเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง อยู่ที่นาง

ดวงตาของเขายังอ่อนโยน ในขณะที่เขาถามขึ้น”ชิงอู๋ เจ้ารู้จักท่านอ๋องรัตติกาลด้วยหรือ?”

“ใช่แล้วเพคะ พวกเราพบกันไม่กี่ครั้ง”

ดวงตาของเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง ดูลึกล้ำขึ้น“ข้าได้ยินมาว่าในคืนงานเลี้ยงสังสรรค์ของเสด็จพ่อ ท่านอ๋องรัตติกาลได้ช่วยเจ้ายืนยัน” หญ้าไร้บุตร ” ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้ารู้จักกันมาก่อนหรือไม่? ”

การแสดงออกของโหลว ชิงอู๋ ได้ไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย ดวงตาของนางยังคงดำมืดและไม่สามารถอ่านได้

ในขณะที่เซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง คิดว่านางจะไม่ตอบคำถามของเขา นางก็หันกลับมาและมองไปที่เหย่ จี้ คนที่ไม่มีความสุขอยู่ในตอนนี้ ก่อนจะพูดขึ้น “ข้ารู้จักเขามาก่อนหน้านั้น เมื่อเรายังเด็ก พวกเราได้พบกันครั้งหนึ่งและก็ไม่เคยพบกันอีกแล้ว “

“เป็นเช่นนี้นี่เอง” เซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง หัวเราะขึ้นอย่างมีความหมาย

ไม่แปลกใจว่าทำไมท่านอ๋องรัตติกาลถึงได้ปฏิบัติกับนางแตกต่างไป 

ดูเหมือนว่าเขาจะเดิมพันกับนางอยู่

“ข้าไม่รู้ว่าท่านอ๋องรัตติกาลและเหย่ จี้จะรู้จักกันด้วย?”

ตามบุคลิกของศิษย์พี่ใหญ่ของนาง แม้ว่าจะเป็นคนที่เขารู้จักก่อนหน้านี้ แต่พวกเขาก็ยังคงจะไม่สามารถพบเขาได้แบบตัวต่อตัว

เขามักจะอยู่ในเรือนฉิงเก้อร์น้อยของเขา  ดูแลต้นไม้และดอกไม้ของเขา

เป็นเพราะนางรู้จักเขาดีมาก จนทำให้นางอยากรู้ถึงตัวตนของเหย่ จี้มากขึ้น