โหลว ชิงอู๋ ออกจากหอน้ำชามา ดวงอาทิตย์เหนือศีรษะของนางก็กำลังทำร้ายดวงตาของนางเล็กน้อย

นางยกมือขึ้นเพื่อป้องกันดวงตาของนางและในขณะที่นางกำลังจะวางมือลง จู่ๆ ก็มีร่างๆหนึ่งกระแทกเข้าใส่นาง

นางค่อยๆหรี่ตาลงและช่วยคนผู้นั้นขึ้น

“ขอบคุณ แม่นาง” เสียงที่เย็นและชัดเจน แต่นุ่มน่าหูดังเข้ามาที่หูของนางมันเป็นเสียงที่รื่นรมย์มาก

เมื่อได้ยินแบบนี้นางรู้สึกว่ามันค่อนข้างคุ้นเคย

โหลง ชิงอู๋ ปล่อยมือและใบหน้าที่งดงามก็เข้ามาสู่ดวงตาของนาง

แต่เมื่อนางเห็นหน้านั้นชัดเจน โหลว ชิงอู๋ก็ ก็ช่วยไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้น “นางสาวชั่งกวน “

ชั่งกวน อี้ยวิน แข็งค้างไปครู่หนึ่งเมื่อนางเห็นหน้าของโหลว ชิงอู๋ชัดเจนขึ้นพร้อมกับตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงบางสิ่งบางอย่างนางก็รู้สึกไม่สบายใจมองก่อนจะมองลงไปด้านล่างแทน “แม่นาง แม่นางโหลวช่างบังเอิญเสียจริง … “

“คุณหนูพวกเราควรจะกลับได้แล้วนะเจ้าค่ะ” สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังชั่งกวน อี้ยวิน พูดขึ้น

นางไม่รู้จักโหลว ชิงอู๋ นางคิดว่านางเป็นเพียงบุตรสาวของเจ้าหน้าที่สามัญทั่วไป

“อืม” ชั่งกวน อี้ยวิน ตกลงและยิ้มอย่างอ่อนโยนไปที่โหลว ชิงอู๋ ก่อนที่จะจากไป

แต่ในเวลานี้เซี่ยโฮ่ว รุ่ย และเซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนก็ไล่ตามมาทันพอดี

          “แม่นางโหลว!”

          “คุณหนู!”

หลานป๋ายตัวพองขึ้นทันทีในขณะที่นางวิ่งหน้าโหลว ชิงอู๋ 

นางมองไปที่นางอย่างไม่พอใจ

นางและเซี่ยโฮ่ว หลิวหยุน  อยู่ในห้องข้างๆ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ให้ได้ยินว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่เจ้านายของนางก็ออกมาไม่นานหลังจากนั้น

แล้วองค์ชายรองก็เริ่มไล่ตามนางมา ดังนั้นนางและองค์ชายเจ็ดจึงวิ่งตามมาด้วย

อย่างไรก็ตามพวกเขาเห็นเจ้านายของนางกำลังคุยอยู่กับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ดังนั้นนางจึงช่วยไม่ได้ที่จะมองนางอีกรอบ

เมื่อนางเห็นชัดๆ ว่านางคือชั่งกวน อี้ยวิน ดวงตาของนางเปิดกว้างขึ้น

มันไม่น่าจะใช่เรื่องบังเอิญขนาดนั้น ใช่ไหม?

เซี่ยโฮ่ว รุ่ย ยังคงไม่เห็นชั่งกวน อี้ยวิน เพราะเขายังคงคิดถึงสิ่งที่โหลว ชิงอู๋ พูดกับเขาในห้องนั้น เขารู้สึกแปลก ๆ กับสิ่งที่นางพูด

เขาไม่จำเป็นต้องเลือกระหว่างนางกับราชบัลลังก์ เขาสามารถมีทั้งสองได้

ทำไมนางต้องถามเขา …

แต่ก่อนที่เขาจะสามารถไปหานางและถาม เขาก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนและนุ่มนวลดังขึ้น “องค์ชาย องค์ชายรอง?”

หัวคิ้วของเซี่ยโฮ่ว รุ่ยขมวดขึ้น ก่อนจะหันไปด้านข้างเพื่อมองไปที่ชั่งกวน อี้ยวิน 

แต่เมื่อเขามองไปที่นางเป็นเวลานาง เขาก็ยังจำไม่ได้ว่านางเป็นใคร “เจ้า … “

เซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนรู้สึกกลัวมากจนเกือบจะร้องเสียงแหลมขึ้น

เมื่อเซี่ยโฮ่ว รุ่ย พูดขึ้นเขาจึงรีบดึงแขนเสื้อของเขา ก่อนจะพูดขึ้น “พี่รอง นี่คือพี่สะใภ้รองในอนาคต!”

แต่เขาไม่รู้ว่ามันเป็นความคิดไปเองของเขาหรือไม่ แต่เขารู้สึกเหมือนเมื่อพี่สะใภ้รองมองไปที่พี่รองของเขา นางดูไม่สบายใจเล็กน้อยและตื่นตระหนกเล็กน้อย

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเซี่ยโฮ่ว รุ่ยแข็งทื่อขึ้น ในขณะที่กัดริมฝีปากของเขาเข้าหากัน

ทางด้านหลังของชั่งกวน อี้ยวิน สาวใช้ของนางก็เต็มไปด้วยความตกใจและรีบไปทักทายเขาขึ้นทันที “องค์ชายรอง!”

แต่สายตาของนางยิ่งดูหวาดกลัวมากกว่าของชั่งกวน อี้ยวินเสียอีก 

โหลว ชิงอู๋ มองดูการแสดงออกของพวกเขาทั้งสอง ก่อนจะหรี่ตาของนางลงเล็กน้อย

นางกวาดสายตาของนางไปที่ชั้นสองของหอน้ำชาและเห็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วอยู่บนนั้น

“ดูเหมือนว่าแม่นางชั่งกวน จะตั้งใจมาที่นี่โดยเฉพาะเมื่อมาหาองค์ชายรอง เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน “

หลังจากพูดจบ นางก้มตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังจะจากไป

หลานไป๋ รีบวิ่งตามไป แต่ก็ยังรู้สึกราวกับว่าการแสดงออกของชั่งกวน อี้ยวิน นั้นไม่ปกติ

เมื่อพวกเขามีระยะห่างที่มากพอ โหลว ชิงอู๋ก็ชะลอเท้าของนางลง

ด้านหลังนาง หลานป๋าย รีบไล่ตามมาอีกสองสามก้าวก่อนจะตามทันในที่สุด

“นายท่าน ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนใบหน้าของแม่นางชั่งกวน ซีดลงเมื่อนางเห็นองค์ชายรอง?”

“เพราะนางไม่ได้มาที่นี่เพื่อพบองค์ชายรอง”

“อ่า? ทำไมละเจ้าค่ะ? แล้วนางมาที่นี่เพื่อพบใคร? “หลานป๋าย ไม่เข้าใจ

ถ้านางไม่ได้มาที่นี่เพื่อพบองค์ชายรอง แล้วทำไมแม่นางชั่งกวน ถึงมาที่หอน้ำชา ที่ที่วุ่นวายเช่นนี้?

แม้ว่าจะมีคุณหนูอีกหลายคนที่จะมาที่นี่ แต่ไม่ใช่ว่านางกำลังจะแต่งงานกับองค์ชายรองหรอกหรือ

ในฐานะอนาคตพระชายาขององค์ชายรอง นางไม่ควรที่จะใช้เวลาในการเตรียมตัวและรอคอยการแต่งงานหรือ?

“…. ” โหลว ชิงอู๋ไม่ได้ตอบคำถามของหลานป๋าย 

แน่นอนว่านางรู้ว่าชั่งกวน อี้ยวิน มาพบใคร