จนกระทั่งนกพิราบหายตัวไปในขอบฟ้าแล้ว นางจึงได้จัดการตกแต่งหน้าของนางและวางจดหมายอีกฉบับที่นางเตรียมไว้ก่อนหน้านี้เอาไว้ในมือ

         ก่อนจะเคาะประตูห้อง

“เข้ามา” จากภายในห้องมีเสียงอ่อนโยนของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

“คุณหนู นายท่านโจวส่งข้อความาเจ้าค่ะ” หญิงสาวคนนั้นผลักให้ประตูเปิดออก ใบหน้านางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

จนกระทั่งนางมาถึงหญิงสาวอีกคนหนึ่ง นางก็ส่งข้อความให้นาง

          ชั่งกวน อี้ยวิน แข็งค้างไปครู่หนึ่งก่อนที่ใบที่งดงามหน้าของนางจะแดงขึ้นและตอบกลับด้วยเสียงต่ำ ๆ

“เฟย เหย่ เจ้าออกไปได้”

“เจ้าค่ะ!” สาวน้อยสดสายตาลงและเมื่อนางยืนยันว่าชั่งกวน อี้ยวิน ได้อ่านจดหมายแล้ว นางก็หันหลังและจากไปอย่างสุภาพ

แต่เมื่อนางปิดประตู นางก็ส่งเสียงเยาะเย้นออกมา ก่อนที่จะรีบจากไป

         จวนอ๋องรัตติกาล

โหลว ชิงอู๋ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าใบหน้าของนางไร้ความรู้สึก

          ข้างหลังนางมีเสียงดังขึ้นอย่างฉับพลันทำให้โหลว ชิงอู๋ หันต้องกลับไปมองทันที

          ดวงตาของนางตกลงไปบนม้วนหนังสือที่เปิดอยู่บนพื้น

จากนั้น ดวงตาของนางก็หันไปหาคนที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำกลับพยายามที่จะก้มลงไปเก็บม้วนหนังสือขึ้น

แต่เขาใช้มือที่ได้รับบาดเจ็บของเขา

โหลว ชิงอู๋ช่วยไม่ได้ที่จะถูหน้าผากของนางได้ เขาจะแสร้งทำเป็นว่าได้รับความทุกข์ยากมากกว่านี้ได้อีกไหม?

นางรีบเดินไปหาเขาและหยิบหนังสือม้วนนั้นขึ้นมาจากพื้นแทนเฟิ่ง เหย่เก้อ และส่งมันให้เขา

แต่เขาไม่ได้รับมันไปจากนาง กลับนอนลงบนโซฟาและยกมือที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นและยื่นมันมาทางนาง

จากนั้นเขาก็มองนางด้วยดวงตาหงส์ของเขา

“แผลมันเปิดแล้ว”

“ท่านอ๋องรัตติกาลเองก็เป็นหมอ ท่านพันผ้าพันแผลด้วยตัวเองไม่ได้หรือ” หัวคิ้วของโหลว ชิงอู๋ขมวด ในขณะมองดูแผลที่มีเลือดออกอีกครั้งของเขา

           ในใจของนาง มีความโกรธที่ผ่านมาชั่วครู่และผ่านไปอย่าง

เขาต้องทรมานตัวเองอย่างนี้จริงๆ หรือ?

“…. มือ เจ็บ ไม่สามารถพันแผลได้”

“…….”

โหลว ชิงอู๋ เหลือบมองเขา

เขามองกลับมาที่นางอย่างสงบ ราวกับว่าถ้าเจ้าไม่พันผ้าพันแผลให้กับข้า ข้าก็จะปล่อยให้มันอยู่เช่นนี้ตลอดไปและก็ปล่อยให้มันมีเลือดไหลต่อไป

          ในที่สุด หัวใจของโหลว ชิงอู๋ ก็อ่อนลง ในขณะที่นางเดินไปหากล่องยาอย่างเงียบๆ

นางเปิดแผลที่ได้รับบาดเจ็บที่มีเลือดไหลออกมาอีกครั้งและเริ่มเปลี่ยนยาและพันผ้าพันแผลให้เขาอีกครั้ง

เมื่อนางมองไปที่พวกมัน นางดูสุภาพและอ่อนโยน

          เฟิ่ง เหย่เก้อ เฝ้าดูนางอย่างมึนงง

เขารู้สึกราวกับว่ามีความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกจากหัวใจไปจนถึงแขนขาที่เหลืออยู่ของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการเขาก็รู้สึกเหงาอยู่ลึก ๆ

โหลว ชิงอู๋ ผูกผ้าพันแผลก่อนที่จะปล่อยมันไปและมองขึ้นไปที่เฟิ่ง เหย่เก้อ 
เฟิ่ง เหย่เก้อยังไม่ได้ดึงมือของเขากลับไป

ริมฝีปากที่บางของเขากดลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดวลีที่เกือบจะทำให้โหลว ชิงอู๋โกรธแทบตาย

“มันดูน่าเกลียด ผูกมันอีกครั้ง.”

โหลว ชิงอู๋ มองไปที่เขาอย่างเย็นชา

แต่สายตาของนางก็ยังแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอที่หาได้ยาก

โหลว ชิงอู๋ ถอยหายใจออกมาอย่างเงียบๆ อีกครั้ง ก่อนที่จะพันผ้าพันแผลให้เขาใหม่

แต่เฟิ่ง เหย่เก้อ ก็ยังไม่ได้ดึงมือของเขากลับ

หัวของโหลว ชิงอู๋ เริ่มที่จะปวดขึ้น

           นางถูหน้าผากของนาง ก่อนที่จะเปลี่ยนวิธีการผูกปมผ้าพันแผลของเขาอีกครั้ง

ในที่สุดเฟิ่ง เหย่เก้อก็พอใจ ในขณะที่เขาดึงมือกลับไป

แล้วเขาก็ยื่มมือออกมา

“หนังสือ”

“ข้าจะส่งมันให้กับท่าน!” นางหยิบหนังสือม้วนนั้นขึ้นมาและขว้างมันไปที่มือของเฟิ่ง เหย่เก้อ

นางยืนขึ้นและเมื่อนางมองไปที่ปมผีเสื้อที่ขัดแย้งกับร่างของเขา นางก็ช่วยไม่ได้ที่จะพูดขึ้น”ราวกับเด็ก”

          เฟิ่ง เหย่เก้อ ได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ลืมตาขึ้นและดวงตาหงส์ของเขาก็ยิ่งน่าหลงใหลมากขึ้น

          ริมฝีปากบางๆ ของเขาขยับเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ”ข้าชอบมัน”

“ถ้าท่านชอบมัน ท่านก็สามารถเปลี่ยนยาของท่านด้วยตัวเองในวันพรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้มาอีกครั้ง”

“ไม่!” นางหยิบกล่องยาขึ้นมาและเมื่อเห็นว่ามันกำลังเย็นแล้ว นางจึงกล่าวคำอำลาและกำลังจะจากไป

         เฟิ่ง เหย่เก้อ ไม่ได้บอกให้นางอยู่ต่อ แต่เมื่อมือของนางคว้าไปที่ประตูเขาก็พูดขึ้น

“อากาศเริ่มร้อนขึ้นแล้ว ถ้าในสิบหรือสิบสี่วันแขนไม่ได้รับการเปลี่ยนยาก็มันก็อาจจะติดเชื้อได้ “

“…. ” มือที่เอื้อมไปหาลูกบิดประตูก็ค่อยๆกำเป็นกำปั้นแน่นขึ้น

         โหลว ชิงอู๋ ถูหน้าผากของนางอย่างหนัก ในขณะที่นางไหล่ตกลงอย่างช่วยไม่ได้

“ข้าจะมาในวันพรุ่งนี้”

         ประตูเปิดและปิดลง และมุมปากของเฟิ่ง เหย่เก้อก็โค้งขึ้น