เมื่อเหย่ จี้และชั่งกวน อี้ยวิน ออกมาจากกระทรวงยุติธรรม มันก็สี่ชั่วยามต่อมาแล้ว

          คนสองขึ้นไปบนรถม้าที่กำลังจอดรอพวกเขาอยู่ด้านนอก

ชั่งกวน อี้ยวิน ก้าวเข้ามาข้างในก่อน แต่เมื่อนางเห็นคนสองคนที่อยู่ในรถม้าแล้วนางก็ตัวแข็งทันที

“ ท่านโจวพี่ แม่นาง…โหลว?”

         เหย่ จี้ก็ขึ้นรถม้าแล้วบอกให้คนขับรถม้าออกเดินทางไปบนเส้นทางของพวกเขาได้

         ดวงตาที่สวยงามของนางมองไปที่ชั่งกวน อี้ยวิน อย่างเย้ยหยัน“ แม่นางชั่งกวน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหนูโหลวในวันนี้ ข้าเกรงว่าท่านจะไม่ได้มานั่งอยู่ที่นี่กับคุณชายโจวและพูดคุยกันอย่างสบายใจเช่นนี้”

แน่นอนว่าใบหน้าเล็ก ๆ ของชั่งกวน อี้ยวิน นั้นซีด นางรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผลที่จะตามมา

ตอนนี้ นางรู้สึกเหมือนถูกปกคลุมด้วยเหงื่อเย็น

           เมื่อเหย่ จี้ เตะประตูให้เปิดออก นางก็กลัวอย่างสมบูรณ์แล้ว

          โจวถังเป็นเพียงครูสอนดีดพิณ ดังนั้นเขาจึงทำกลัวและตกใจเช่นกัน

แต่ในเวลานั้น จู่ๆ หน้าต่างจากด้านนอกก็เปิดออกและมีร่างสองร่างปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา

          หนึ่งในนั้นคือแม่นางเหย่ จี้ และอีกคนเป็นผู้ชายที่นางจำไม่ได้ แต่ระดับการต่อสู้ของเขานั้นสูงมาก เพราะเขาคว้าตัวโจวตัวแล้วพาเขากระโดดออกไปนอกหน้าต่าง

           นี่คือวิธีที่พวกเขาสามารถหลบหนีจากภัยพิบัตินั้นได้

ชั่งกวน อี้ยวิน สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะคำนับโหลว ชิงอู๋อย่างจริงใจ“ความช่วยเหลือในวันนี้จะเป็นสิ่งที่ข้าจะจดจำไว้แม้กระทั่งเมื่อข้าแก่ชรา”

          แล้วโหลว ชิงอู๋ ก็มองไปที่นาง ดวงตาของนางตกลงไปที่ชั่งกวน อี้ยวิน และโจวถัง“พวกเจ้าคิดว่าเหตุการณ์ในวันนี้เป็นอุบัติเหตุจริงๆ หรือ?”

“อืมมม?”

          ชั่งกวน อี้ยวิน แข็งค้างไปทันที“ถ้ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ…แล้วเช่นนั้น หรือมีคนวางแผน?”

โหลว ชิงอู๋ ยกคิ้วขึ้นแล้วพยักหน้า

“และชาในห้องของพวกเจ้าก็มีบางอย่างเพิ่มเข้าไป คุณชายโจวเดินไปมาตามท้องถนนเป็นประจำ ท่านควรจะรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร ไม่ใช่หรือ?”

ใบหน้าของโจวถังเปลี่ยนเป็นสีขาวในทันใด“ยาปลุดกำหนัดหรือ?”

          รอยยิ้มของโหลว ชิงอู๋ ลึกมากขึ้น “แต่ก็ดีที่พวกเจ้าไม่ได้ดื่มมัน ไม่เช่นนั้นมันจะเป็นการจัดการที่น่ารำคาญมากนี้ แม้ว่าฟั่น อี้ จะสร้างยุ่งเหยิงเล็กน้อย แต่ถ้าไม่ใช่เพราะใครบางคนยั่วยุเขา เขาจะก้าวเข้ามาในหอน้ำชาโดยบังเอิญได้อย่างไร และบังเอิญวิ่งเข้าไปในห้องของพวกเจ้าหรือ? ชั่งกวน อี้ยวิน เจ้ามีสาวใช้คนหนึ่งชื่อเฟยเหย่อยู่ข้างกายเจ้าหรือไม่?”

ใบหน้าของชั่งกวน อี้ยวิน ซีดลงด้วยความตกใจ“ ใช่ นางเป็นสาวใช้ส่วนตัวของข้าเอง”

“แต่เมื่อฟั่น อี้ ปรากฏตัว นางก็หายตัวไป ทำไมเจ้าไม่ลองคิดอีกครั้งเกี่ยวกับสาเหตุที่ทำให้เจ้ามาที่นี่”

ชั่งกวน อี้ยวิน และโจวถังมองหน้ากันและจำได้ทันทีว่าพวกเขาพูดอะไรกันก่อนที่ฟั่น อี้ จะขัดจังหวะพวกเขา …

“ มันคือ…เฟยเหย่?”

โหลว ชิงอู๋ ส่ายหน้า “ไม่ใช่ มีคนที่อยู่ข้างหลังนางอีก”

“ใครกัน?”

โหลว ชิงอู๋ หัวเราะ“ มันจะดีที่สุด ถ้าพวกเจ้าไม่รู้”

ใบหน้าของทั้งสองของคนนั้นซีดมากกว่าเดิม

           โจวถังหันกลับมาเผชิญหน้ากับโหลว ชิงอู๋“คุณหนูโหลว ได้โปรดช่วยยวินเอ้อร์ ข้าสามารถไม่พบ…นางอีกครั้งได้ แต่จะเกิดอะไรขึ้นกับนางไม่ได้!”

“ข้าจะไม่ปล่อยให้สิ่งใดเกิดขึ้นกับนาง แต่ท่านจะสามารถปล่อยนางไปได้จริงๆและปล่อยให้นางแต่งงานกับคนอื่นได้หรือ?”

โจวถังทำไม่ได้ เขาเป็นครูสอนดีดพิณของนางมาเป็นเวลาสามปี

อารมณ์ความรู้สึกในสามปีไม่สามารถถูกวางลงได้ เพียงเพราะเจ้าต้องการที่จะวางมันลง

แต่เขาก็เป็นเพียงครูสอนดีดพิณ แล้วเขาจะไปคู่ควรกับคุณหนูอย่างนางได้อย่างไร?

          หากทำได้ เขายินดีที่จะลองพยายามดู

          แต่โอกาสที่อ่อนแอที่เกิดขึ้น ก็เกือบจะทำร้ายนาง

เขาหลับตาลงด้วยความโกรธ ก่อนที่จะผงกหัวของเขาอย่างรุนแรง“ได้ข้าทำได้!”

“ แต่ข้าทำไม่ได้! ท่านพี่โจว ท่านกำลังบังคับให้ข้าตายหรือ?”

น้ำตาของชั่งกวน อี้ยวิน เริ่มร่วงหล่นลงมา ใขณะที่นางมองไปที่โจวถัง

หัวใจของนางเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง“ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับองค์ชายรองแม้แต่น้อย ถ้าท่านยังทำเช่นนี้ ก็เท่ากับว่าท่านจะบังคับให้ข้าตาย!”

“ยวินเอ้อร์ ….”

โจวถังคลุมศีรษะด้วยมือของเขา แต่เขาจะทำอะไรได้?

          เขาไม่สามารถแม้แต่จะออกจากเมืองหลวงไปได้ แล้วเขาจะพานางไปได้อย่างไร?