พิชิตสวรรค์ ทะยานฟ้า 1156 โอ้อวด
<p>ในภูเขานอกเมืองของดาวเทียนหยวน</p>
<p>“แยกกันกลับตรงนี้ เจ้ากลับเข้าเมืองไปก่อน” เหมียวอี้บอกหวงฝู่จวินโหรว</p>
<p>หวงฝู่จวินโหรวเองก็รู้ว่าทั้งสองกลับไปด้วยกันไม่ได้ ถ้าให้คนอื่นเห็นแล้ว นางเองก็ไม่มีทางอธิบายได้เช่นกัน เพียงแต่ก่อนจะไปนางยังทำสีหน้าสงสัย จ้องตรงหว่างคิ้วของเขาพร้อมถามว่า “บาดแผลของเจ้ายังไม่สมานตัวอีกเหรอ?”</p>
<p>เหมียวอี้ย่อมไม่มีทางบอกนางว่าตรงหว่างคิ้วของตัวเองมีดวงตาที่สามงอกออกมา ระหว่างทางที่กลับมาเขาเคยแอบร่ายอิทธิฤทธิ์ตรวจดู พบว่าดวงตาที่สามได้เชื่อมต่อเป็นหนึ่งเดียวกับกายเนื้อของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา หลังจากที่คุ้นชินแล้ว ‘ลูกตา’ นั่นถึงขั้นมองซ้ายมองขวาตามจิตใต้สำนึกของเขา ไม่เป็นอุปสรรคอะไรเลยสักนิด ทำให้เขาหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ไม่รู้เหมือนกันว่าในการโจมตีครั้งสุดท้ายเสิ้นหมีได้ทำอะไรไว้กับเขากันแน่</p>
<p>ดูจากสถานการณ์เขากก็นับว่าเข้าใจแล้ว ถ้าคว้านดวงตาที่สามนี่ทิ้ง ดวงตาปกติอีกสองข้างของเขาก็จะต้องสูญเสียการมองเห็นไปสักระยะหนึ่ง รอการฟื้นฟูอย่างช้าๆ</p>
<p>“ถึงเวลาเดี๋ยวก็สมานตัวเอง” เหมียวอี้ตอบแบบขายผ้าเอาหน้ารอด แล้วโบกมือบอกใบให้นางรีบกลับไป</p>
<p>หวงฝู่จวินโหรวกลอกตามองเขา แล้วแอบถ่ายทอดเสียงบอกว่า “อย่าลืมข้อตกลงของเจ้ากับข้าล่ะ” พูดจบถึงได้เหาะขึ้นฟ้าจากไป</p>
<p>หลังจากมองคล้อยหลังนางไปแล้ว เหมียวอี้ถึงได้หันกลับมาถามจงหลีค่วย “ลุงหนวด จะให้ข้ากลับไปอธิบายเป็นเพื่อนท่านที่ปราสาทดำเนินนภามั้ย?”</p>
<p>“ตอนนี้ยังกลับไปไม่ได้ อาจารย์ให้ข้าสำนึกความผิดของตัวเองอยู่ข้างนอก” จงหลีค่วยตอบ</p>
<p>“ไม่กลับแล้วเหรอ?” เหมียวอี้งงไปชั่วขณะ ค่อนข้างรู้สึกผิดกับเรื่องนี้ อีกฝ่ายมองตนเป็นสหาย แต่ตัวเองกลับใช้ประโยชน์จากอีกฝ่าย ทั้งยังทำให้อีกฝ่ายพลอยลำบากไปด้วย จึงยิ้มแห้งๆ แล้วบอกว่า “ไม่กลับก็ไม่กลับ เดี๋ยวข้าจะหาที่พักในเมืองให้ท่านสักแห่ง”</p>
<p>“ข้าจะหาที่หลบฝึกตนในภูเขาแถวๆ นี้ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาหาข้าที่นี่แล้วกัน” จงหลีค่วยส่ายหน้า</p>
<p>“ท่านไม่โกรธข้าแล้วเหรอ?” เหมียวอี้ถาม</p>
<p>“โกรธปล้วจะมีประโยชน์เหรอ?” จงหลีค่วยถามกลับ</p>
<p>เหมียวอี้ไม่พูดพร่ำทำเพลง หยิบแหวนเก็บสมบัติวงหนึ่งยื่นให้เขา “ยาแก่นซียนหนึ่งล้านเม็ด ท่านเอาติดตัวไว้ใช้ก่อน ถ้าไม่พอค่อยมาหาข้า”</p>
<p>จงหลีค่วยหยิบมาดูในมือ เป็นยาแก่นซียนกองใหญ่จริงๆ จึงแสยะยิ้มพร้อมบอกว่า “ใครๆ ก็พูดกันว่าตำแหน่งผู้บัญชาการใหญ่ของตลาดสวรรค์อุดมสมบูรณ์มาก สงสัยจะเป็นแบบนี้จริงๆ ควักออกมาครั้งเดียวก็เป็นยาแก่นซียนหนึ่งล้านเม็ดเลย ช่างร่ำรวย! เจ้าให้ข้าจริงเหรอ?”</p>
<p>“เอาไปเถอะน่า เป็นเพื่อนกันไม่ต้องเกรงใจกันหรอก” เหมียวอี้โบกมือ มองเขาศีรษะจดเท้าแวบหนึ่ง แล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้มอีกว่า “ท่านบอกขนาดของกระบี่วิเศษกับขนาดร่างกายตัวเองมา เดี๋ยวกลับไปข้าจะทำเกราะรบผลึกแดงกับกระบี่วิเศษผลึกแดงขั้นห้าให้ท่านสักชุด ใช้ดีกว่าเกราะม่วงบนตัวท่านแน่นอน”</p>
<p>จงหลีค่วยเหล่ตามมองเขา “ข้าไม่มีเงินจ่ายเจ้าหรอกนะ”</p>
<p>เหมียวอี้กล่าวด้วยท่าทางจริงจังว่า “พูดเรื่องเงินกับเพื่อนมันทำลายความสัมพันธ์นะ จะดีจะร้ายข้าก็เป็นผู้บัญชาการใหญ่ตลาดสวรรค์ จะทำสักชุดก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก มอบให้ท่านแบไม่คิดเงินเลย” รู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายพลอยลำบากไปด้วย แถมครั้งนี้ก็ได้สมบัติมาจำนวนหนึ่ง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องชดเชยให้กับบาดแผลทางจิตใจอีกฝ่ายสักหน่อย ในด้านนี้เขาไม่มีทางขี้งก</p>
<p>จงหลีค่วยก็ไม่เกรงใจเหมือนกัน นำแผ่นหยกออกมา เขียนพวกขนาดร่างกายลงไป แล้วตบที่หน้าอกเหมียวอี้ จากการกระทำนี้จะเห็นได้ว่าในใจยังมีความโกรธ ถึงแม้อาจารย์ของเขาจะไม่ถือสาหาความแล้ว แต่ในใจเขาก็ยังหงุดหงิด กำลังถือคติว่า การเอาของจากคนต่ำช้า ถ้าไม่เอาก็เสียของอยู่ดี แถมในใจยังด่าอีกว่า ขุนนางสุนัข!</p>
<p>ในสายตาของเขา ถ้าไม่ใช่ขุนนางโลภ อาศัยแค่เงินเดือนพวกนั้นจะทำของพวกนี้ได้อย่างไร</p>
<p>“ท่านวางใจได้ ข้าจะพยายามจัดการให้ท่านโดยเร็วที่สุด” เหมียวอี้มองดูขนาดที่เขียนไว้ในแผ่นหยก แล้วกล่าวรับประกันตรงนั้นเลย</p>
<p>จากนั้นเหมียวอี้ก็หยิบกระจกออกมาแต่งหน้าปลอมตัวอีก จงหลีค่วยที่อยู่ข้างๆ เห็นแล้วเอามือไขว้หลังถามว่า “เจ้าเด็กนี่ ชอบชอบทำตัวลับๆ ล่อๆ ทำเรื่องที่บอกคนอื่นไม่ได้มาตลอดใช่มั้ย กลับอาณาเขตตัวเองแล้วจะปลอมตัวทำไม?”</p>
<p>“เฮ้อ! ในตำหนักสวรรค์อยู่ยาก ตอนนี้ไม่อยากให้คนรู้ว่าข้ากลับมาแล้ว” เหมียวอี้พูดแก้ตัวส่งเดช ที่จริงตอนนี้เตรียมจะหลบเมียไปฟื้นฟูร่างกาย ถ้าคว้านดวงตามที่สามออกมาแล้ว แล้วตัวเองถูกปี้เยว่ฮูหยินเรียกพบตอนมองอะไรไม่ชัดเจน แบบนั้นจะแย่ขนาดไหน</p>
<p>พูดซ้ำไปซ้ำมามากพอแล้ว ก่อนที่จะไป เหมียวอี้ก็บอกจงหลีค่วยอีกว่า “อยู่ที่นี่ถ้าพบปัญหาอะไร ก็ให้ติดต่อข้าทันที ข้าจะส่งคนมาช่วยท่านจัดการทันที”</p>
<p>จงหลีค่วยพยักหน้า ในจุดนี้เขาเชื่อได้ อยู่ที่ดาวเทียนหยวนเจ้าหนุ่มนี่นับว่าอยู่ใต้คนคนเดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่น ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่อง</p>
<p>พอเข้ามาในเมือง เหมียวอี้ก็มุ่งตรงไปที่ร้านโฉมเมฆา อวิ๋นจือชิวที่ติดต่อกันไว้ก่อนหน้านี้กำลังรอเขาอยู่ในลานบ้านแล้ว</p>
<p>พอทั้งสองเจอหน้ากัน อวิ๋นจือชิวก็ถามพร้อมแววตาเฝ้าคอย “มีของอะไรจะให้ข้าดูเหรอ?”</p>
<p>นางรู้ล่วงหน้าแล้วว่าเหมียวอี้ได้เคล็ดวิชาสวรรค์เก้าชั้นฟ้าภาคดินมาไว้ในมือ สาเหตุที่สำคัญที่สุดก็คือ ทุกครั้งที่ชายคนนี้ออกไปนอกบ้าน จะต้องไม่กลับมามือเปล่าแน่นอน คนที่เป็นเถ้าแก่เนี้ยและเป็นเมียจอมจัดการมาจนชินจะชื่นชอบการนับเงินมาก ไม่อย่างนั้นถ้าเห็นแต่เงินในบ้านจ่ายออก ไม่เห็นมีเงินเข้าบ้าน ในใจจะรู้สึกไม่สงบมากเอามากๆ</p>
<p>เป็นเพราะช่วงนี้นางใช้จ่ายเงินในบ้านจนรู้สึกกลัวแล้ว แค่เปิดร้านค้าสามร้านให้พวกอวี้หนูเจียวอย่างเดียว ก็เป็นค่าใช้จ่ายจำนวนมหาศาลแล้ว ถึงแม้การมีเส้นสายของเหมียวอี้จะค่อนข้างมีสิทธิพิเศษ แต่ก็ยังต้องจ่ายเงินไปก้อนใหญ่ ไหนจะค่าใช้จ่ายเล็กๆ น้อยๆ อีก</p>
<p>“ครั้งนี้ทำเงินก้อนใหญ่แล้วจริงๆ!” เหมียวอี้กระซิบข้างหูนาง พูดจบก็โอบกอดนางทันที</p>
<p>อวิ๋นจือชิวตาเป็นประกายอย่างที่คาดไว้ นางส่ายก้นพร้อมดึงแขนเสื้อเขา แล้ววิ่งเหยาะๆ ตามขึ้นบันไดไป ถ่ายทอดเสียงถามว่า “รีบบอกข้ามา ได้มาเท่าไร เยอะกว่าตอนไปร่วมการทดสอบครั้งก่อนรึเปล่า?”</p>
<p>“แค่ของชิ้นเดียวที่ได้มาก็ได้เยอะกว่าครั้งก่อนแล้ว” เหมียวอี้หัวเราะเบาๆ</p>
<p>“ของอะไร?”</p>
<p>“กลับไปแล้วจะบอก”</p>
<p>ทั้งสองเข้ามาในชัยภูมิถ้ำสวรรค์ด้วยกัน อวิ๋นจือชิวโบกมือสั่งอย่างกระตือรือร้นทันที “นายท่านกลับมาแล้ว เชียนเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ รีบนำน้ำชามาให้นายท่าน!”</p>
<p>พอเข้ามานั่งลงในศาลา เหมียวอี้ก็ชี้ที่น้าตัวเอง อวิ๋นจือชิวถอดเครื่องปลอมตัวให้เขาด้วยตัวเองทันที แต่พอเห็นบาดแผลตรงหว่างคิ้วของเขา ก็ยังถามอย่างตกใจว่า “นี่เจ้าเป็นอะไรไป?”</p>
<p>“เรื่องมันยาว เดี๋ยวค่อยบอกทีหลัง นวดไหล่ให้ข้าก่อน” เหมียวอี้ชี้ที่ไหล่สองข้างของตัวเอง</p>
<p>อวิ๋นจือชิวกลอกตามองเขาแวบหนึ่ง แต่ก็ยังเดินมาข้างหลังเขา บีบนวดไหล่สองข้างให้เขา “อย่ามายั่วให้ข้าอยาก เป็นของอะไรกันแน่ รีบนำออกมาให้ข้าดู”</p>
<p>เหมียวอี้หลับตาดื่มด่ำความผ่อนคลาย ไม่ยอมบอกสักที ยั่วให้นางอยากรู้อยู่อย่างนั้น</p>
<p>เชียนเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ถือน้ำชาเข้ามา พอเห็นเหมียวอี้วางมาด ทั้งสองก็เม้มปากหัวเราะพร้อมกัน</p>
<p>เหมียวอี้เปิดตาครึ่งหนึ่งจ้องทั้งสอง “หัวเราะอะไร? ข้าว่าพวกเจ้าสองคนจะเอาใหญ่แล้วนะ กล้าหัวเราะเยาะข้า มานวดขาให้ข้า!”</p>
<p>“เจ้าค่ะ!” สองสาวเอ่ยรับ แต่ยังคงเม้มปากหัวเราะเหมือนเดิม พวกนางนั่งคุกเข่าทางซ้ายและขวาข้างขาเหมียวอี้ แล้วนวดทุบต้นขาให้เขา</p>
<p>ภาพเหตุการณ์แบบนี้ อวิ๋นจือชิวเห็นแล้วทั้งโมโหทั้งอยากขำ ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ นางบิดหูท่านขุนนางเหมียวหนึ่งที “อวดดีอะไรนักหนา? ข้าแค่ยอมให้เจ้าหน่อยเดียว เจ้าก็เริ่มวางมาดเสียแล้ว รีบบอกมาว่าของคืออะไร ไม่อย่างนั้นข้าจะบิดหูเจ้าลงมา”</p>
<p>เหมียวอี้เจ็บจนร้อง “โอ้ยๆ” รีบให้เชียนเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ถอยไป ไม่กล้าเล่นแล้ว ยอมบอกอย่างซื่อสัตย์ “ยาเจี๋ยตันขั้นเจ็ด!”</p>
<p>“อะไรนะ?” อวิ๋นจือชิวหยุดบิดหูทันที ทั้งยังช่วยนวดหูให้เขาด้วย นางเดินมาตรงหน้าเขา แล้วกล่าวด้วยตาเป็นประกาย “รีบเอาออกมาให้ข้าดู”</p>
<p>เชียนเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ตกตะลึงเช่นกัน ยังไม่ต้องพูดถึงราคา ยาเจี๋ยตันขั้นเจ็ดคือสิ่งที่กว่าจะได้มาต้องฆ่านักพรตระดับสำแดงฤทธิ์ก่อน</p>
<p>เหมียวอี้กระดกนิ้วเรียกอวิ๋นจือชิว หลังจากบอกใบ้ให้นางเอาหูมาใกล้ๆ ก็กระซิบพึมพำข้างหูนางสองสามประโยค</p>
<p>เชียนเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้ยินประโยคพวกนั้นเริ่มเอามือปิดปากหัวเราะ</p>
<p>อวิ๋นจือชิวกลับทำสีหน้าไม่ถูก เตะหน้าหน้าแข้งเขาหนึ่งที แล้วถลึงตาบอกเขาว่า “เจ้าคนเหม็นสาบหน้าด้านไร้ยางอาย อย่ามาให้ข้าทำ ข้าทำไม่เป็น” นางชี้สาวใช้ทั้งสองที่กำลังแอบหัวเราะ “ไปให้พวกนางสองคนทำสิ สาวใช้สองคนนี้ถูกฝึกสอนมาตั้งแต่เด็กแล้ว ทำได้หลายแบบ”</p>
<p>“นั่นมันไม่เหมือนกันนี่!” เหมียวอี้ลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย “เจ้าก็ไปขอให้พวกนางสองคนสอนสักหน่อยสิ”</p>
<p>“ไปตายซะ!” อวิ๋นจือชิวทำท่าเหมือนอับอายจนโมโห กล่าวด้วยสีหน้าแดงเรื่อว่า “เจ้าจะส่งมาหรือจะไม่ส่งมา ถ้าไม่ส่งมาอย่าหาว่าข้าแปรพักตร์นะ สุราคำนับมิยอมดื่ม อยากดื่มสุราลงทัณฑ์เหรอ?”</p>
<p>เหมียวอี้ค่อนข้างจนใจ พลิกมือโยนยาเจี๋ยตันขั้นเจ็ดเม็ดหนึ่งออกมา</p>
<p>ขณะถือยาเจี๋ยตันขั้นเจ็ดที่มีหมอกลอยวนเวียนพลิกดูไปมา อวิ๋นจือชิวที่ตาเป็นประกายจนแทบจะเปล่งแสงก็เดาะลิ้นไม่หยุด นางหันตัวมายื่นให้หญิงรับใช้ทั้งสอง “พวกเจ้าดูสิ ดูให้ดี เปิดหูเปิดตาสักหน่อย ของแบบนี้ปกติไม่มีโอกาสให้เห็นหรอกนะ”</p>
<p>ด้วยเหตุนี้จะเห็นได้ถึงฐานะของเชียนเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์ในบ้าน ขนาดของแบบนี้ยังนำออกมาดูต่อหน้าทั้งสองได้อย่างง่ายดาย นำมาผ่านมือทั้งสองอย่างง่ายดาย หญิงรับใช้ทั้งสองรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าอีกประเดี๋ยวบรรดาหรูฮูหยินก็จะไม่มีโอกาสได้เห็นเหมือนกัน เดี๋ยวฮูหยินจะต้องซ่อนเอาไว้แน่นอน ไม่มีทางนำออกมาต่อหน้าคนอื่น</p>
<p>ของสิ่งนี้ไม่เกี่ยวว่ามีเงินหรือไม่มีเงิน เพราะยามปกติหาซื้อไม่ได้ในตลาด เป็นของที่ใช้สำหรับหลอมสร้างไว้ในอาวุธระดับสูงเท่านั้น ลองนึกถึงของวิเศษที่ใช้สิ่งนี้ทำสิ อานุภาพการโจมตีของมันจะเทียบเท่ากับพลังของนักพรตระดับพลังอิทธิฤทธิ์อนันตภาพคนหนึ่งเลย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าราคาสูงขนาดไหน</p>
<p>เป็นสมบัติล้ำค่าที่มีจำนวนจำกัดอย่างแท้จริง เป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่มีวาสนาได้เห็นแม้จะอยู่มาทั้งชีวิต แต่พวกนางสองคนไม่ใช่แค่มีวาสนาได้เห็น ทั้งยังได้ถือชื่นชมอยู่ในมือด้วย</p>
<p>หลังจากหยิบของมาชื่นชมในมือได้สักประเดี๋ยว พวกนางก็ส่งกลับคืนให้อวิ๋นจือชิว อวิ๋นจือชิวเรียกได้ว่าโปรดปรานจนวางไม่ลง แต่กลับทำสีหน้ากลุ้มใจ “ของมันก็ดีอยู่หรอก! แต่ไม่มีทางนำมาเปลี่ยนเป็นทรัพยากรฝึกตนได้เลย ถ้านำไปแลกจะต้องสะเทือนถึงบุคคลระดับสูงของตำหนักสวรรค์ เรื่องดีก็จะกลายเป็นเรื่องร้าย หนิวเอ้อร์ สงสัยจะต้องเก็บไว้เป็นสมบัติสืบทอดตระกูลให้ลูกชายเจ้าแล้วล่ะ”</p>
<p>เหมียวอี้เหล่ตามองท้องนาง ไม่ต่อความยาวสาวความยืดเรื่องมีลูก เพราะเขารู้ว่าในใจผู้หญิงคนนี้วู่วามอยากจะเป็นแม่คน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางหยั่งเชิงเขาเรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะปัจจัยแวดล้อมในตอนนี้ไม่เหมาะสม ผู้หญิงคนนี้คงจะไม่ได้พูดเฉยๆ แล้ว คงจะเอาจริงแน่นอน</p>
<p>เขาเปลี่ยนประเด็นสนทนา “ถ้าเจ้าตอบตกลงเงื่อนไขของข้า ข้าก็จะให้เจ้าดูของดีอีกนิดหน่อย”</p>
<p>อวิ๋นจือชิวรีบเก็บยาเจี๋ยตันในมือ แววตาเป็นประกายอีกครั้ง “ยังมีของอะไรอีก?”</p>
<p>“เจ้าตอบตกลงก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เหมียวอี้กล่าว</p>
<p>“เอาของมาดูก่อนว่ามีค่าพอให้ทำอย่างนั้นมั้ย” อวิ๋นจือชิวกลอกตามองบน</p>
<p>เหมียวอี้พ่นเสียงทางจมูก แล้วบอกว่า “ให้เจ้าได้เปิดหูเปิดตาสักหน่อย!” พอเขาโบกมือ ก็มีเสียงดังก๊องแก๊ง กำไลเก็บสมบัติที่กองเหมือนภูเขาไหลพุ่งออกมาแล้ว เรียกได้ว่าเป็นฉากที่อลังการงานสร้าง</p>
<p>…………………………</p>
Comments